Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

ΟΤΑΝ ΑΠΟΜΟΝΩΝΟΥΝ… ΟΙ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟΙ


Του ΑΡΗ ΤΟΛΙΟΥ*

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ…
Αντιγράφοντας από το διαδικτυακό λεξικό «Βικιλεξικό», ως «απομόνωση» αναφέρεται
Είτε η ενέργεια με την οποία απομονώνω κάτι ή κάποιον
Είτε η κατάσταση κατά την οποία κάποιος ζει απομονωμένος, μακριά από τον κόσμο, ή είναι απομονωμένος από κάποιο κοινωνικό περιβάλλον
Είτε ο ειδικός χώρος σε φυλακή όπου οδηγούνται οι κρατούμενοι σε περίπτωση πειθαρχικού παραπτώματος και μένουν εκεί μόνοι, χωρίς να έρχονται σε επαφή με συγκρατούμενους ή επισκέπτες
…ΚΑΙ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ
Από το πρωί της Πέμπτης 1 Νοεμβρίου, υποτιθέμενος συναγερμός σήμανε στα μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας, με τη δήλωση του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ Π. Λαφαζάνη, ο οποίος είπε, ανάμεσα στα άλλα, ότι «δεν είμαστε έτοιμοι να κυβερνήσουμε».
Μάλλον εκείνη την ώρα ρίγη τρόμου διαπέρασε τους στρατούς των ανέργων (οι οποίοι έχασαν τις βάσιμες ελπίδες που τους καλλιεργεί το Μνημόνιο και ο νεοφιλελευθερισμός), των απεγνωσμένων αυτόχειρων (οι οποίοι αναθεώρησαν τις σκέψεις τους για αυτοκτονία, μπροστά στην ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία μιας αριστερής κυβερνητικής προοπτικής), των μαθητών που λιποθυμούν στα σχολεία (όχι από ασιτία, αλλά σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το ζοφερό μέλλον που τους ετοιμάζει η Αριστερά), των άστεγων (που μακαρίζουν την τύχη τους που δεν έχουν σπίτια που μπορεί να αρπάξει πραξικοπηματικά ο ΣΥΡΙΖΑ) και μερικών ακόμα εκατομμυρίων ανθρώπων.
Ακαριαία και άμεσα δε αναμεταδόθηκε και αναπαράχθηκε η είδηση, η οποία είναι βέβαιο ότι θα πάρει περίοπτη θέση στα αστικά ΜΜΕ, μπροστά από το χτεσινό Eurogroup, την κατάθεση του προϋπολογισμού και την νέα φάση ονόματι «Μνημόνιο ΙΙΙ», στην οποία εισέρχεται ο ελληνικός λαός. Η τραγική ειρωνεία του πράγματος κρύβει, βεβαίως, μια μεγάλη αλήθεια, την οποία ο ήχος «όλων των σφυριών που χτυπούν» στον ρυθμό της κατασυκοφάντησης του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθεί να υπερκαλύψει: η δεύτερη έκδοση της μνημονιακής «Τρόικας εσωτερικού» ετοιμάζεται, κατ’ εντολή, να στραγγαλίσει ακόμα περισσότερο την ελληνική κοινωνία, μέσα σε μόλις δέκα ημέρες – κάνοντας βεβαίως πραξικοπηματική κατάχρηση της νομιμοποιητικής ισχύος του κοινοβουλίου. Αυτή είναι πραγματική είδηση και η μοναδική αλήθεια!
Βεβαίως, δεν θα ήθελε κανείς να υποδείξει στους δημοσιογράφους των αστικών ΜΜΕ τεχνικές διάκρισης και ανάδειξης πραγματικών ειδήσεων – αλίμονο! Είναι σίγουρο ότι τα κέντρα που υπέβαλαν τις δηλώσεις Λαφαζάνη (και όχι μόνο αυτές) σε… ταχύτατη δίαιτα έχουν καλή γνώση της δουλειάς τους. Επιπλέον, η πολύ καλή γνώση του επαγγέλματος τους σίγουρα δεν στοιχειοθετείται μόνο από το αίσθημα εμπιστοσύνης που αποπνέει η ελληνική δημοσιογραφία στις μέρες μας, αλλά και από τα πεπραγμένα τους.
Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ
Για να μιλήσουμε σοβαρά: εδώ και πολύ καιρό και ιδιαίτερα κατά τη μνημονιακή περίοδο (στην οποία τα αστικά ΜΜΕ έχουν αφειδώς χτίσει εγκληματικούς μύθους), η παρουσίαση των πολιτικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ γίνεται αντικείμενο αποδόμησης και διαστρέβλωσης, σε σημείο που «γεμάτες» και σοβαρές επεξεργασίες θα μπορούσαν να χωρέσουν σε… σημείωμα στο ψυγείο ή σε σχόλιο στο twitter! Θύματα τέτοιου είδους διαχείρισης (ή μάλλον μεταχείρισης) έχουν πέσει σχεδόν όλα τα κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ για διάφορα θέματα: Τσίπρας (πολλάκις), Λαφαζάνης (πολλάκις), Παπαδημούλης, Στρατούλης, Δρίτσας, Κουράκης, Γλέζος, κτλ.
Ας παραδεχτούμε ότι η ποικιλία των επεξεργασιών και η διαδικασίες σύνθεσης των απόψεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι, καλώς ή κακώς, η πρώτη έγνοια του ελληνικού λαού, όσο κι αν θέλουν, με υστερική εμμονή, να τον πείσουν για το αντίθετο. Όμως, η μεθοδολογία της απομόνωσης έχει επικρατήσει άλλων μεθόδων (όπως π.χ. η ανάλυση λόγου) και έχει αναχθεί σε ναυαρχίδα της αντιπολιτευτικής ρητορείας – θεσμικής και εξωθεσμικής. Σχηματικά, θα μπορούσε να ειπωθεί ως εξής: κάθε φορά που εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ αναπτύσσει αντισυστημική (δηλαδή αντίθετη με την κυβερνητική πολιτική) οπτική για ένα θέμα, ο μηχανισμός «απομόνωση αναμετάδοση αναπαραγωγή» κινητοποιείται, μέχρι να προλάβει να πει κανείς «Μνημόνιο»! Σημασία δεν έχουν τα πρόσωπα, αλλά οι θέσεις που θα δείξουν τον ΣΥΡΙΖΑ επικίνδυνο και σε σύγχυση, «από όπου κι αν αυτές προέρχονται»: «το ευρώ δεν είναι φετίχ», «λαϊκές παρελάσεις», «σόου επίδειξης αυταρχισμού», «μακάρι να ήμασταν Αργεντινή», «δημοσιονομική φυλακή», κτλ. [1] Πάντως, η αλήθεια είναι ότι οι πολιτικοί τυγχάνουν ηπιότερης αντιμετώπισης από το κράτος, συγκριτικά με δημοσιογράφους που κινούνται «εκτός κάδρου», όπως έδειξαν οι περιπτώσεις Βαξεβάνη, Αρβανίτη, Κατσίμη, που καρατομήθηκαν επαγγελματικά εν μια νυκτί (ή και λιγότερο).
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟΥ
Βεβαίως, πίσω από τις ευθύνες των ΜΜΕ, υπάρχει ένα συστηματικό πολιτικό σχέδιο διάσωσης του υπάρχοντος πολιτικού δυναμικού ή ανάδειξης των εφεδρειών του συστήματος. Στο εν λόγω περιστατικό, η σιωπή – και ειδικά τα βλέμματα – ικανοποίησης των υπόλοιπων εκπροσώπων των αστικών κομμάτων (Μ. Βορίδης Θ. Μαργαρίτης) ήταν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «όλα τα λεφτά». Έχω την αίσθηση ότι το περιβόητο «κοινό αίσθημα» θα έπρεπε να νιώσει ιδιαίτερα θιγμένο, αν κατάφερνε να αντισταθεί στο επιλεκτικό βομβαρδισμό πληροφοριών, για τον εξής απλό λόγο: τέτοιο μειδίαμα ολοκλήρωσης - που επαναλαμβάνεται ενίοτε και όταν κυρώνεται στη Βουλή η κοινωνική ισοπέδωση - είναι πλήρως αντιπαραθετικό με το τεράστιο δράμα του ελληνικού λαού. Είναι απορίας άξιο τι επίτευγμα ακριβώς σημειώθηκε σήμερα το πρωί, που να δικαιολογούσε το αίσθημα επιτυχίας των εκπροσώπων της τρικομματικής κυβέρνησης.
Σημείωσαν μήπως οι εκλεγμένοι βουλευτές των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ κάποια επιτυχία προς όφελος του ελληνικού λαού; Επέβαλαν πολιτικούς όρους στη «σκηνοθεσία διαπραγματεύσεων» με την τρόικα; Ανέκοψε το δήθεν «δημοκρατικό αίσθημα» τους την επώαση του νεοφασισμού; Σώζεται η χώρα από τον κυκεώνα της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας; Μήπως ο λαός θέλει να συνεχίσει να κυβερνάται από τους «πάντα έτοιμους να κυβερνήσουν»; Και εν τέλει, δεν είναι σίγουρο ότι στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ γίνει κυβέρνηση, οι βουλευτές του αστικού μπλοκ θα συσπειρωθούν να ζητήσουν εκλογές, με τον πιο επιπόλαιο και ανώδυνο τρόπο, σχεδόν πριν ακόμα κάτσουν στα έδρανα της αντιπολίτευσης;
Η συλλογιστική αυτή προϋποθέτει ανθρώπους, που είτε πάσχουν από σύνδρομο «Νέρωνα» («παίζω ευτυχισμένος λύρα, ενώ η πόλη καίγεται») είτε εντεταλμένους σε διατεταγμένη υπηρεσία – σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟΥΣ από την κοινωνία. Όσο οι κοινωνικές και παραγωγικές δυνάμεις θα βρίσκονται κατακερματισμένες και σε σχετικό λήθαργο στην Ελλάδα, τόσο οι εγχώριοι εκπρόσωποι των δανειστών θα έχουν λόγους να χαμογελούν. Όσο για το ταυτόχρονο χαμόγελο πρώην τσεκουροφόρων και αυτοαποκαλούμενων «συνεχιστών της ιταλικής Αριστεράς», αυτό δεν αποτελούσε μόνο μικροπολιτική εκδήλωση, αλλά και τη στρεβλή πεποίθηση ότι δόθηκαν οι απαραίτητες ανάσες οξυγόνου, ώστε μια ημιθανής κυβέρνηση να θανατώσει μια μισοπεθαμένη κοινωνία!
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Είναι γνωστό στο παρελθόν ότι η CIA υπέκλεπτε τηλεφωνικές συνομιλίες και τις παρακολουθούσε συστηματικά, αν ακούγονταν κάποιες λέξεις – κλειδιά, όπως «πρόεδρος», «τρομοκρατία», κτλ. Προφανώς, φοβούμενος μήπως κατηγορηθώ για συνομωσιολογία (!), παρακάμπτω αυτές τις θεωρίες. Ωστόσο, οι μηχανισμοί ελέγχου στο καπιταλιστικό σύστημα παρουσιάζουν εκπληκτικές ομοιότητες.
 
*Ο Άρης Τόλιος είναι μέλος του γραφείου ‘Α Αθήνας της Ν. Συνασπισμού.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου