Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΥΜΒΟΛΗΣ ΣΤΗΝ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΑΝΑΣΑ


ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΘΕΛΟΥΜΕ

Όταν κάναμε τα πρώτα μας βήματα, εμείς ανένταχτοι και ανένταχτες, αλλά και συλλογικότητες του ΣΥΡΙΖΑ, περιγράφαμε την παρέμβασή μας με τη φράση «μια ανάσα για τον ΣΥΡΙΖΑ». Τότε, αποτυπώσαμε δημόσια την αγωνία μας για την ενότητα του χώρου, για τη διατήρηση και ενίσχυση των ριζοσπαστικών πολιτικών και ταυτοτικών του χαρακτηριστικών.
Οι δυνάμεις της ΑΝΑΣΑ ένωσαν τις δυνάμεις τους τις δύσκολες στιγμές για να κρατήσουν την ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ ζωντανή. Και κατάφεραν να την κρατήσουν κόντρα σε όσους και όσες προέβλεπαν το τέλος του εγχειρήματος. Ταυτόχρονα, περιγράφαμε το δρόμο για το επόμενο βήμα, επιμένοντας στην υπόθεση της ενότητας και ανασύνθεσης της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Από τότε έγιναν πολλά. Μέσα σε πρωτόγνωρες οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, σε συνθήκες έντονης ταξικής - κοινωνικής πόλωσης, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε ένα «θαύμα». Κατάφερε να αναγνωριστεί από ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας, ως το αντίπαλο δέος, ως δύναμη υπέρ των εκμεταλλευόμενων και -όχι στο βαθμό που θα θέλαμε- ως η δύναμη που αναφέρεται σε μια ριζικά νέα κοινωνία.
Η συμβολή των δυνάμεών μας σε όλη αυτή την πορεία ήταν σημαντική. Γιατί ο σπόρος που ρίξαμε, για την ανάγκη ανασύνθεσης της ριζοσπαστικής αριστεράς, φύτρωσε. Γιατί η επιμονή μας στην ενότητα δικαιώθηκε. Γιατί υπερασπιστήκαμε ιδέες και αξίες, που χωρίς αυτές ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε καταφέρει να κάνει το άλμα, να έρθει σε επαφή με το διάχυτο ριζοσπαστισμό μέρους της κοινωνίας. Γιατί, πολλές φορές γίναμε ανάχωμα, όπως και άλλοι άλλωστε, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ να μην χάσει τη ψυχή του, να μην αλωθεί από δυνάμεις και πρόσωπα που ελάχιστη σχέση έχουν με τις απελευθερωτικές ιδέες της αριστεράς.

  • ·Προς τη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Σήμερα, ελάχιστες ημέρες πριν την πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, νιώθουμε δικαιωμένοι από τις εξελίξεις, καθώς η ιδέα του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ, του ΣΥΡΙΖΑ των μελών του, αρχίζει να γίνεται πράξη, καθώς η πορεία μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο πολυτασικό κόμμα έχει δρομολογηθεί.
Είμαστε έτοιμοι να συμμετάσχουμε στις μάχες που συνεπάγεται αυτή η προσπάθεια, έχοντας πλήρη συνείδηση ότι τα οργανωτικά ζητήματα είναι εξόχως πολιτικά, αλλά και ότι η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ ως ανοιχτού, μαζικού, εργατικού - λαϊκού κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι κατεξοχήν υπόθεση εμπέδωσης και εμβάθυνσης των ριζοσπαστικών δημοκρατικών, πολιτικών και ταυτοτικών του χαρακτηριστικών.
Τα προηγούμενα χρόνια κρατήσαμε ψηλά τη σημαία ιδιαίτερων πλευρών της φυσιογνωμίας του «χώρου», μαζί και με άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η κοινωνική και ταξική προσέγγιση των ζητημάτων που αφορούν την κρίση, η υπαγωγή του πολιτικού μας σχεδίου στη σοσιαλιστική διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση, η υπεράσπιση των μεταναστών και μεταναστριών, η αντιεθνικιστική, διεθνιστική και αντιμπεριαλιστική μας οπτική, η ανάδειξη του φεμινισμού και της οικολογίας ως βασικών στοιχείων της ταυτότητάς μας, η αυτονομία των κοινωνικών κινημάτων, η συμμετοχή μας σε εναλλακτικά κινήματα υπεράσπισης δικαιωμάτων, του αντιαπαγορευτικού και του αντιμιλιταριστικού κινήματος, του κινήματος για τα δικαιώματα των κρατουμένων, της σεξουαλικής απελευθέρωσης, των κοινωνικών και εθνοτικών-εθνικών μειονοτήτων. Αλλά και συνολικότερα, η επιμονή μας στο στρατηγικό προσανατολισμό του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού ως οράματος καθολικής απελευθέρωσης, η αντίθεσή μας τόσο στη σοσιαλδημοκρατία όσο και στο μοντέλο του σταλινισμού και του «υπαρκτού σοσιαλισμού», είναι μερικά από τα στοιχεία που οι δυνάμεις της ΑΝΑΣΑ, μαζί πάντα και με άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, πρόβαλαν όλο το προηγούμενο διάστημα.
Η νεολαιίστικη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, οι μεγάλες στιγμές του κινήματος αντίστασης στις πολιτικές των μνημονίων, η Υπατία, το «κίνημα των αγανακτισμένων», η εξέγερση της Κερατέας είναι μερικά από τα μεγάλα ορόσημα όπου τα φυσιογνωμικά αυτά χαρακτηριστικά «δικαιώθηκαν».
Βαδίζοντας προς τη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, θα στηριχτούμε αποφασιστικά σε αυτά τα πολιτικά και ταυτοτικά στοιχεία και θα δώσουμε τη μάχη για να γίνουν η στέρεη βάση για τη συγκρότησή του ως μαζικού κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
  • ·Η κυβέρνηση της Αριστεράς

Για μας, κυβέρνηση της Αριστεράς σημαίνει:
- Κυβέρνηση που θα έρθει στην εξουσία όχι σαν «ώριμο φρούτο» αλλά με τον «τρόπο της Αριστεράς»: με μαζικό κίνημα και με πολιτικό αγώνα που θα ανατρέψει τη σημερινή τρικομματική συγκυβέρνηση.
- Κυβέρνηση που έχει πλήρη συνείδηση ότι δεν μπορεί να υπάρξει «ουδετερότητα» απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου και «συγκερασμός συμφερόντων» ανάμεσα σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους.
- Κυβέρνηση που για να είναι συνεπής σε όλα αυτά, θα πρέπει να επιδιώκουμε από σήμερα, συστηματικά και με έμφαση, παρά τις μέχρι σήμερα αρνήσεις, την κοινή δράση και το μέτωπο της Αριστεράς, της ριζοσπαστικής οικολογίας και των κοινωνικών κινημάτων. Αλλά και με δυνάμεις, πολιτικές και κοινωνικές, που αποδεσμεύονται πειστικά από παραδοσιακές πολιτικές τοποθετήσεις και εντάξεις και επιθυμούν να ενταχθούν στο πολιτικό σχέδιο της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η απαράδεκτη σεχταριστική στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ δεν ακυρώνει μια τέτοια κατεύθυνση ούτε μπορεί να δικαιολογήσει τη στροφή σε άλλες κατευθύνσεις (πατριωτική Δεξιά, π.χ. Ανεξάρτητοι Έλληνες ή μνημονιακή «Αριστερά»).
Μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να βάλει φρένο στην κοινωνική ισοπέδωση, να έρθει σε ρήξη με το σημερινό πολιτικό σύστημα, με τις δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Γιατί μόνο μια τέτοια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί, να δώσει άμεσα δείγματα γραφής μιας άλλης, ριζικά διαφορετικής αντίληψης, σε όλα τα επίπεδα, να αποκαταστήσει και διευρύνει τα εργασιακά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα.
Γιατί μόνο μια τέτοια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί ναι διαμορφώσει μια στέρεη και αμφίδρομη σχέση με τα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήματα, τα πληττόμενα, κυρίως τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα.
Γιατί μόνο μια τέτοια κυβέρνηση της Αριστεράς θα αποφύγει τον πειρασμό μιας δήθεν ρεαλιστικής προσέγγισης των ζητημάτων που έχουν σχέση με το χρέος και την οικονομία συνολικά και θα κινηθεί στη βάση των αναγκών της κοινωνίας και όχι του ευρώ. Επιμένουμε: καμία θυσία για το ευρώ και τους τραπεζίτες - καμία αυταπάτη για τη δραχμή.

Οι προγραμματικές μας αιχμές

Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα πρέπει να στηριχτεί η ίδια αλλά και να ζητήσει τη στήριξη του κόσμου της Αριστεράς και των κινημάτων στην υλοποίηση ενός προγράμματος ρήξης με το μνημόνιο, την τρόικα και το σύστημα:
• Άμεση ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, καταγγελία των δανειακών συμβάσεων. Άμεση απεμπλοκή από τον περιβόητο «μηχανισμό στήριξης» της Ε.Ε., της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.
• Αναστολή πληρωμών στους τόκους του δημόσιου χρέους, διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του (με την εξαίρεση του χρέους προς τα ασφαλιστικά ταμεία). Συγκρότηση διεθνούς Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου για το χρέος της Ελλάδας και των άλλων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου.
• Εθνικοποίηση των τραπεζών, χωρίς αποζημίωση των μεγαλομετόχων, υπό εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
• Εθνικοποίηση των μεγάλων, στρατηγικής σημασίας, επιχειρήσεων και των πρώην ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν. Ανάκτηση του δημόσιου πλούτου που εκποιήθηκε ή πρόκειται να εκποιηθεί (αεροδρόμιο Ελληνικού, λιμάνια, αεροδρόμια, δημόσια γη κ.λπ.)
• Την κρίση να πληρώσουν τα κέρδη και οι πλούσιοι. Αναδιανομή του πλούτου υπέρ των εργαζομένων. Φορολόγηση των μεγάλων τραπεζικών, επιχειρηματικών, βιομηχανικών και εμπορικών καθώς και ναυτιλιακών ομίλων με φορολογικό συντελεστή 45%. Φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Κατάργηση όλων των φοροαπαλλαγών του κεφαλαίου. Προοδευτική φορολογική κλίμακα για τα φυσικά πρόσωπα με στόχο τη μεταβίβαση των φορολογικών βαρών στα υψηλά εισοδήματα. Κατάργηση των οικονομικών δραστηριοτήτων ή συναλλαγών μέσω «οff shore» εταιρειών. Φορολόγηση όλων των κερδοσκοπικών συναλλαγών. Κατάργηση των προνομίων και φορολόγηση των εισοδημάτων και της περιουσίας της Εκκλησίας. Δραστική μείωση των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς.
• Αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις-Χτύπημα της ανεργίας. Άμεση επαναφορά των κατώτερων μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα στα προ του δεύτερου μνημονίου επίπεδα και περαιτέρω σταδιακή αύξησή τους. Επιστροφή του 13ου και 14ου μισθού στους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους. Άμεση εισαγωγή του 35ωρου – 7ωρου – 5νθήμερου. Επίδομα ανεργίας στο 80% του βασικού μισθού. Νομοθετική ρύθμιση που θα επιτρέπει το πέρασμα των επιχειρήσεων που κλείνουν ή κάνουν μαζικές απολύσεις στον έλεγχο και τη διοίκηση των εργαζομένων.
• Υπεράσπιση και διεύρυνση του δημόσιου, δωρεάν και κοινωνικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Αύξηση των δημόσιων δαπανών για την παιδεία και την έρευνα, δίχρονη προσχολική και 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Δημόσια δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση, με ελεύθερη πρόσβαση. Μόνιμη, πλήρης και αποκλειστική απασχόληση για όλους του εκπαιδευτικούς. Πρόγραμμα καταπολέμησης των διακρίσεων και της φτώχειας.
• Δημόσια δωρεάν υγεία για όλους και όλες. Αύξηση των δημόσιων δαπανών για την υγεία. Υπεράσπιση και σωτηρία του ΕΣΥ από την πλήρη διάλυση στην οποία το οδηγούν τα αλλεπάλληλα μνημόνια. Αναδιάρθρωσή του με καταπολέμηση των κυκλωμάτων κερδοσκοπίας, της σπατάλης και της διαφθοράς των εγκάθετων διοικήσεων των νοσοκομείων. Προσλήψεις ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού στο ΕΣΥ και το ΙΚΑ για την κάλυψη των χιλιάδων οργανικών θέσεων. Στήριξη των προγραμμάτων «βοήθεια στο σπίτι». Δημιουργία Κέντρων αποκατάστασης και κοινωνική ένταξη πολιτών με αναπηρίες και Aids. Στήριξη του ΟΚΑΝΑ. Δωρεάν υπηρεσίες για τους ψυχικά πάσχοντες.
• Υπεράσπιση των μεταναστών - πάλη κατά του ρατσισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτική δύναμη έχει ταυτιστεί με την υπεράσπιση των μεταναστών και την πάλη ενάντια στο ρατσισμό. Στη νέα φάση της όξυνσης του κρατικού ρατσισμού και των φασιστικών επιθέσεων ενάντια στους μετανάστες πρέπει να συνεχίσει να δίνει αυτή τη μάχη χωρίς καμία υποχώρηση, με καθαρές θέσεις:
-Το πρόβλημα δεν είναι οι μετανάστες, αλλά ο ρατσισμός. Υπεράσπισή τους από τον κρατικό και κάθε ρατσισμό, καθώς και από τις φασιστικές επιθέσεις.
- Όχι φράχτες, FRONTEX, σώματα κεφαλοκυνηγών στα σύνορα, μετατροπή του Λιμενικού σε πολεμικό σώμα ενάντια στους μετανάστες.
- Κανένας μετανάστης που ζει, εργάζεται ή θέλει να παραμείνει στην Ελλάδα «λαθραίος». Νομιμοποίηση, ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών δεύτερης γενιάς. Άσυλο στους πρόσφυγες.
- Μονομερής καταγγελία της συνθήκης «Δουβλίνο ΙΙ», ταξιδιωτικά έγγραφα στους μετανάστες που θέλουν να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες.
- Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει την ένταξη των μεταναστών στα συνδικάτα και ανοίγει τις γραμμές του για να γίνουν μέλη του όσοι/ες μετανάστες/στριες το επιθυμούν.
- Όχι στις επιχειρήσεις σκούπα και στις επαναπροωθήσεις, δίωξη στις μαφίες, στα κυκλώματα και τους αστυνομικούς και κρατικούς λειτουργούς που συνεργάζονται μαζί τους και τους καλύπτουν, ώστε να λειτουργούν τα πολυποίκιλα κυκλώματα εκμετάλλευσης των μεταναστών (τράφικιγκ, πορνεία, σύγχρονες μορφές δουλείας).
Πάλη κατά του φασισμού. Η εμφάνιση των φασιστικών αντιλήψεων είναι συνδυασμένη με την έξαρση του ρατσισμού κατά των μεταναστών και αποτελεί οργανικό σύμπτωμα της παρατεταμένης και γενικευμένης οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης. Η άνοδος της εκλογικής επιρροής της ναζιστικής Χρυσής Αυγής, με την ανοχή και με την έμμεση υποστήριξη του αστικού συστήματος εξουσίας (θεωρία των «δύο άκρων») ανοίγει το δρόμο για τη μαζική εξάπλωση των ναζιστικών αντιλήψεων και για τη μετατροπή της από ασήμαντη σέκτα σε εθνικής εμβέλειας ναζιστικό κόμμα. Η Χρυσή Αυγή και η φασιστική ιδεολογία πρέπει να αντιμετωπιστεί από τις δυνάμεις της Αριστεράς ως κεντρικό πολιτικό ζήτημα, τόσο με όρους ιδεολογίας όσο και πρακτικής (συλλογική δράση, αντιφασιστικές επιτροπές, επιτροπές περιφρούρησης κ.λπ.).
• Πάλη ενάντια στον αυταρχισμό. Κατάργηση των ειδικών μονάδων (ΜΑΤ, ΕΚΑΜ) και των ειδικών σωμάτων (Ειδικοί φρουροί). Κατάργηση του τρομονόμου, των διατάξεων που επιβάλλουν την κοινωνία της επιτήρησης (κάμερες, παρακολουθήσεις πολιτών κ.λπ.) και των διατάξεων που επιτρέπουν την επιστράτευση των απεργών ή την καταναγκαστική εργασία σε κλάδους εργαζομένων. Ριζική μεταρρύθμιση του σωφρονιστικού συστήματος. Χάρτης δικαιωμάτων των κρατουμένων.
• Αντίσταση στο μιλιταρισμό και τις στρατιωτικές επεμβάσεις, μέτωπο στον εθνικισμό. Η πολιτική μιας κυβέρνησης τη Αριστεράς δεν μπορεί παρά να διέπεται από τις αρχές του διεθνισμού, της πάλης ενάντια στον πόλεμο και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, της προάσπισης της ειρήνης, της φιλίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς. Καμία ελληνική στρατιωτική δύναμη έξω από τα σύνορα. Αποχώρηση της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ και ταυτόχρονα αγώνας για τη διάλυσή του. Κλείσιμο των βάσεων της Σούδας και του Άκτιου. Δραστική μείωση των εξοπλισμών και των στρατιωτικών δαπανών. Δίκαιη λύση στο παλαιστινιακό πρόβλημα με τη δημιουργία παλαιστινιακού κράτους. Καμιά στρατιωτική συνεργασία με το Ισραήλ.


Μπορούμε να νικήσουμε!

Ο αγώνας για την εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος απαιτεί την πιο πλατιά κοινωνική συμμαχία, όλων των κοινωνικών στρωμάτων, όλων των ανθρώπων που πλήττονται από τη μνημονιακή, νεοφιλελεύθερη και συντηρητική πολιτική, με ηγεμονική δύναμη τις δυνάμεις της εργασίας, αλλά και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους αυτοαπασχολούμενους και τους μικροϊδιοκτήτες στην πόλη και το χωριό. Απαιτεί επίσης ένα ρωμαλέο κίνημα, που θα απλωθεί σε όλους τους κοινωνικούς χώρους, σε όλη την κοινωνία και σε όλη τη χώρα, το οποίο θα πρωταγωνιστήσει στον αγώνα για «να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας». Για μας αυτό σημαίνει ρήξεις και ανατροπές με σαφές κοινωνικό και ταξικό περιεχόμενο, που ανοίγουν το δρόμο του κοινωνικού μετασχηματισμού, που εντάσσουν το πολιτικό μας σχέδιο στον αγώνα για το σοσιαλισμό, τη μόνη διέξοδο από τη δομική κρίση του καπιταλισμού. Για μια κοινωνία που θα παράγει, θα καταναλώνει και θα οργανώνεται με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και την ισόρροπη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, όπου την εξουσία θα ασκεί η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και των αυτοοργανωμένων πολιτών.
Ο δρόμος έχει ανοίξει. Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει το αποφασιστικό βήμα. Οργανώνεται, συσπειρώνει τις δυνάμεις του, βλέπει τον εχθρό μπροστά του και απαντά με τις δικές του απελευθερωτικές ιδέες, με το δικό του πολιτικό σχέδιο ρήξης και ανατροπής, απαντά με την αλληλεγγύη, της αυτοοργάνωση, την αξιοπρέπεια. Απαντά με τις δικές του εναλλακτικές προτάσεις, με την πολιτική και κινηματική του δράση.
Όλοι και όλες μαζί, μπορούμε να νικήσουμε!

  • ·Δεν είμαστε μόνοι μας


Στην πορεία προς τη συνδιάσκεψη, αλλά και προς το 1ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, οι δυνάμεις της ΑΝΑΣΑ δεν είναι μόνες τους. Όλο και περισσότεροι σύντροφοι και συντρόφισσες, ενταγμένοι σε άλλες συλλογικότητες ή ανένταχτοι, έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, παρόμοιες αγωνίες, παρόμοιους στόχους. Είναι το αποτέλεσμα μιας πραγματικής επαφής και ώσμωσης. Ισχυριζόμαστε ότι παρά τις αντιφάσεις και τα προβλήματα, υπάρχει σήμερα η δυνατότητα να εμπεδωθεί και να εμβαθυνθεί η «ταυτότητα ΣΥΡΙΖΑ». Συνεπώς, στην πορεία για το ενιαίο κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν θα κινηθούμε μόνοι μας.
Με τον πιο ανοιχτό τρόπο, με τον πιο δημόσιο, μακριά από λογικές μηχανισμών και κλειστών διαδικασιών, θα επιδιώξουμε τη συνάντηση με όσες και όσους θέλουν:
* ΣΥΡΙΖΑ κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και όχι «δημοκρατική παράταξη της Αριστεράς» σοσιαλδημοκρατικού τύπου.
* ΣΥΡΙΖΑ του κριτικού μαρξισμού, αριστερό, κινηματικό και ριζοσπαστικό.
* ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ θα αναγνωρίζει την κεντρικότητα της αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας, δεν θα υποτιμά τις πολλαπλές κοινωνικές αντιθέσεις και τη σημασία κινημάτων όπως το φεμινιστικό, το οικολογικό, το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κ.λπ.
* ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο για τις ανάγκες του αγώνα κατά του μνημονίου, αλλά και για το αύριο, για την προοπτική του σοσιαλισμού και της αταξικής κοινωνίας.
* ΣΥΡΙΖΑ με βαθιές ρίζες στην κοινωνία, με στέρεες σχέσεις με τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τους άνεργους, τους αυτοαπασχολούμενους, τη νεολαία, τις γυναίκες, τους μετανάστες και τις μετανάστριες, με όσες και όσους πλήττονται από τη μνημονιακή, νεοφιλελεύθερη και συντηρητική πολιτική σε όλα τα επίπεδα.
* ΣΥΡΙΖΑ που θα προωθεί στην πράξη την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη. Που θα αντιμάχεται αξιακά, ιδεολογικά και πολιτικά τη φασιστική απειλή, τις συμμορίες των νεοναζιστών και θα προβάλλει τις ιδέες της συλλογικότητας, της αξιοπρέπειας, της αποδοχής του διαφορετικού.
* ΣΥΡΙΖΑ με σαφείς σχέσεις με τα ευρωπαϊκά κινήματα, παραδοσιακά και νέα, με την ευρωπαϊκή αριστερά, στην κατεύθυνση της ανατροπής της σημερινής δομής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην κατεύθυνση μιας ριζικά άλλης Ευρώπης, της Ευρώπης των λαών, των εργαζομένων, της ειρήνης, του πολιτισμού, της ανεκτικότητας, του σοσιαλισμού.
Ένας ΣΥΡΙΖΑ με τέτοια φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατικός και πλουραλιστικός:
* Με πολιτικές τάσεις και ιδεολογικά ρεύματα.
* Με πραγματικά μέλη -και όχι «οπαδούς» και ψηφοφόρους- που θα συμμετέχουν ενεργά στις οργανώσεις του, ώστε να εξασφαλίζεται η ζωντανή εσωτερική λειτουργία, η συλλογικότητα, η εξωστρεφής δράση και η κοινωνική γείωση.
* Με συλλογικά όργανα, σε όλα τα επίπεδα, από τη «βάση» ως την «κορυφή», λειτουργικά και πραγματικά αποφασιστικά και όχι «συμβουλευτικού» χαρακτήρα.
* Με εφαρμογή της ανακλητότητας και του περιορισμένου αριθμού θητειών (Βουλή, Ευρωβουλή και συλλογικά όργανα).
* Με ενιαία έκφραση των πολιτικών του απόψεων από τα στελέχη που τον εκπροσωπούν και εκφωνούν τις θέσεις του, αλλά και με πλήρη ελευθερία διατύπωσης, διακίνησης και ζύμωσης όλων των διαφορετικών απόψεων μελών, ρευμάτων κ.λπ.
* Με δυνατότητα οριζόντιας επικοινωνίας τόσο των ρευμάτων και απόψεων όσο και των οργανώσεών του.
Εμείς, ανένταχτοι και ανένταχτες του ΣΥΡΙΖΑ, ΑΚΟΑ, Κόκκινο, Ρόζα, Οικοσοσιαλιστές, δυνάμεις που προερχόμαστε από τα ιστορικά ρεύματα του ανανεωτικού, αλλά και του ελευθεριακού κομμουνισμού, της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς, της αυτονομίας, των νέων κοινωνικών κινημάτων, θα επιμείνουμε στην υπόθεση της κοινής δράσης, της ενότητας και της ηγεμονίας των ιδεών της Αριστεράς.
Διαβάστε περισσότερα »

ΚΑΛΕΝΔΙΣΜΟΣ

Του ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΡΤΕΡΟΥ*

Οι καλένδες έχουν εξέχουσα θέση στην πολιτική των κομμάτων εξουσίας από την απαρχή του κόσμου τους. Σ’ αυτές εναποτίθενται υποσχέσεις και δεσμεύσεις που δίνονται απλόχερα προεκλογικώς για να μην υλοποιηθούν ποτέ μετεκλογικώς. Έτσι υποτίθεται ότι αποφεύγει ο καλενδιστής την κατηγορία ότι είναι ψεύτης και πονηρός πολιτευτής. Η υπόσχεση μένει υπόσχεση και η δέσμευση μένει δέσμευση –απλώς αποθηκεύονται ωραία-ωραία και περιμένουν τον κατάλληλο χρόνο για να υλοποιηθούν. Ο οποίος συνήθως αν όχι πάντα συμπίπτει με τη στιγμή που αποφασίζουν να πέσουν τα αχαμνά του τράγου. Ας είναι καλά οι καλένδες.
Τώρα, ας πούμε, ο Σαμαράς βρίσκεται μπροστά σε μια υπόσχεση που έδωσε προεκλογικά –και με μεγάλη αυστηρότητα! Την υπόσχεση να στηρίξει τη συγκρότηση εξεταστικής για το πώς φτάσαμε στα μνημόνια. Τη δέσμευση να φτάσει το μαχαίρι στο κόκκαλο και λοιπά και λοιπά. Κατέθεσε λοιπόν τη σχετική πρόταση ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ιδού οι βολικές καλένδες: Από το Μέγαρο Μαξίμου λένε ότι η δέσμευση του Πρωθυπουργού για τη συγκρότηση εξεταστικής επιτροπής για το μνημόνιο παραμένει, αλλά το θέμα δεν είναι της ώρας. Και ο Σίμος ο Ειλικρινής μας διαβεβαιώνει ότι ισχύει πάντα αλλά ο κ. Σαμαράς θα επιλέξει τον κατάλληλο και χρόνο και τρόπο που θα υλοποιηθεί.
Ισχύει πάντα! Ε, αφού ισχύει πάντα μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχοι. Συσκευάστηκε και πήρε τη θέση του στις καλένδες μαζί με τα άλλα σαμαρικά, όπως τα Ζάππεια, η υπόσχεση για απαλλαγή από το μνημόνιο και η δέσμευση ότι δεν θα υπάρξουν νέα οριζόντια μέτρα –η προεκλογική εννοούμε, όχι η τωρινή. Και περιμένουν όλα μαζί υπομονετικά τον κατάλληλο χρόνο και τρόπο για να εφαρμοστούν. Μαζί με το κοινό πρόγραμμα και τις κυβερνητικές εξαγγελίες της τρικομματικής -μην το ξεχνάμε αυτό. Για να αποδειχτεί τι εννοούν όσοι μας κυβερνούν όταν διαβεβαιώνουν ότι μιλούν τη γλώσσα της αλήθειας και άρα είναι σε θέση να διεκδικούν αξιοπιστία και να ζητούν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας –τρομάρα τους.
Ελεεινές μέθοδοι για μια ελεεινή πολιτική. Που καταντάει βαρετό ακόμα και να τις καταγγέλλει κανείς. Και ίσως το μόνο εντυπωσιακό που αναδύεται από αυτό τον ασύδοτο καλενδισμό είναι η ταχύτητα με την οποία η ΔΗΜΑΡ προσαρμόστηκε στον κυβερνητικό της ρόλο. Και έγινε Κυρία επί των Καλενδών…

*Δημοσιεύθηκε στην «Αυγή» την Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012.
Διαβάστε περισσότερα »

Για την ιστορική ψηφοφορία στον ΟΗΕ σχετικά με την αναγνώριση της Παλαιστινιακής Αρχής ως «κράτους με την ιδιότητα του παρατηρητή»

ρενα
Δήλωση της Ρένας Δούρου, βουλευτού του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για την ιστορική ψηφοφορία στον ΟΗΕ σχετικά με την αναγνώριση της Παλαιστινιακής Αρχής ως «κράτους με την ιδιότητα του παρατηρητή» του διεθνούς οργανισμού:
«Χθες ήταν μια ιστορική ημέρα για τον Παλαιστινιακό λαό καθώς η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, με 138 θετικές ψήφους (μεταξύ τους κι εκείνη της Ελλάδας) αποφάσισε να αναβαθμίσει το καθεστώς της Παλαιστινιακής Αρχής, αναγνωρίζοντάς τη ως κρατική οντότητα. Πλέον η Παλαιστινιακή Αρχή γίνεται κράτος παρατηρητής, μη μόνιμο μέλος – το ίδιο καθεστώς με αυτό του Βατικανού. Ο παλαιστινιακός λαός κατήγαγε μια σημαντική πολιτική, διπλωματική αλλά και συμβολική επιτυχία, παρά τη έντονη αντίδραση τόσο του Ισραήλ όσο και των ΗΠΑ, καθώς κατάφερε να συγκεντρώσει ψήφους πάνω από τα 2/3 των χωρών που μετέχουν στη Γ.Σ. και να αποκτήσει πλέον φωνή στα διεθνή φόρα. Και τούτο είναι ένα καλό νέο για όλους όσοι αγωνιζόμαστε για το δίκαιο αίτημα να αποκτήσει παλαιστινιακός λαός ανεξάρτητο κράτος, στα σύνορα του Ιουνίου του 1967, με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ και επίλυση του θέματος των προσφύγων.
Όπως έχει δηλώσει ο πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς, στόχος αυτής της πρωτοβουλίας είναι να ασκηθεί πίεση προς την ισραηλινή πλευρά για την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων με το Ισραήλ που βρίσκονται σήμερα, λόγω της εμμονής της κυβέρνησης Νετανιάχου στους παράνομους εβραϊκούς οικισμούς, σε νεκρό σημείο.
Καθήκον όλων των κυβερνήσεων που συμπαρατάχθηκαν στο παλαιστινιακό αίτημα στη Γ.Σ. του ΟΗΕ είναι να διευκολύνουν την επανέναρξη των διαπραγματεύσεων αυτών, όπως επιθυμεί η παλαιστινιακή πλευρά, με στόχο την ειρήνη και τη σταθερότητα σε μια περιοχή που σήμερα δοκιμάζεται σε πολλά μέτωπα. Ειδικότερα η Ελλάδα μπορεί και οφείλει να παίξει ρόλο-κλειδί σε αυτή τη διαδικασία. Αναλαμβάνοντας πρωτοβουλίες προς όλες τις κατευθύνσεις στο πλαίσιο μιας φιλειρηνικής και πολυεπίπεδης εξωτερικής πολιτικής».
Διαβάστε περισσότερα »

ΜΕΓΑΛΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΓΚΡΑΤΣ ΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ!


Εντυπωσιακή είναι η νίκη του Κομμουνιστικού Κόμματος στις δημοτικές εκλογές στη δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Αυστρίας, στο Γκρατς, αποσπώντας, με ποσοστό 20,1% τη δεύτερη θέση μετά το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα.
Στις εθνικές εκλογές τις τελευταίες δεκαετίες το Κομμουνιστικό Κόμμα βρίσκεται γύρω στο 1%.
Σύμφωνα με το προσωρινό τελικό αποτελέσματα, το Λαϊκό Κόμμα συγκεντρώνει ποσοστό 33,5%, κατά 4,9 μονάδες χαμηλότερο εκείνου πριν τέσσερα χρόνια, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα βρίσκεται στην τρίτη θέση με 15,3% ενώ κατά 2,6 μονάδες μείωσαν το ποσοστό τους στο 12% οι Πράσινοι.
Στην τέταρτη θέση το Κόμμα των Ελευθέρων με ποσοστό 13,9%, αυξημένο κατά 3,1 μονάδες, ενώ εκτός δημοτικού συμβουλίου, θα βρεθεί το δεύτερο ακροδεξιό κόμμα, Συνασπισμός Μέλλον της Αυστρίας που απέσπασε μόλις ένα 1,4%.
Διαβάστε περισσότερα »

Πέμπτη 29 Νοεμβρίου 2012

Το πρόγραμμα των εργασιών της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ


Στις 7 το απόγευμα της Παρασκευής ξεκινούν οι εργασίες της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης με άνοιγμα από τον Κ. Αθανασίου, ομιλία του Αλ. Τσίπρα και εισηγητικές τοποθετήσεις από τον Αρ. Μπαλτά και τη Σοφία Σακοράφα.

http://www.left.gr/upload/14846_1.jpg
Ξεκινούν αύριο στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, οι εργασίες της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, που θα διαρκέσουν έως και την Κυριακή 2/12/2012.
Ακολουθεί το αναλυτικό πρόγραμμα:

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30/11/2012
Ώρα έναρξης 7 μ.μ
Άνοιγμα εργασιών από τον Κ. Αθανασίου, συντονιστή Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ

ΟΜΙΛΙΑ του Προέδρου της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ Αλ. Τσίπρα

Εισηγητικές τοποθετήσεις:

Αριστείδης Μπαλτάς -  Σχέδιο Διακήρυξης

Σοφία Σακοράφα - Σχέδιο Οργανωτικής Συγκρότησης

Τέλος εργασιών

ΣΑΒΒΑΤΟ 1/12/2012

Ώρα έναρξης 9.30 π.μ.
Ομιλίες αντιπροσώπων

Λήξη ώρα 9.30 μ.μ.

ΚΥΡΙΑΚΗ 2/12/2012

9.30 π.μ. – 11.30 Ομιλίες

11.30- 16.00 Αποφάσεις
14.00-19.00 Εκλογή κεντρικού οργάνου
Διαβάστε περισσότερα »

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΟΥ EUROGROUP ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΤΗ ΔΟΣΗ - Του Γιάννη Βαρουφάκη

ΣΤΟΝ «ΑΕΡΑ» Η ΜΕΙΩΣΗ «ΚΟΡΟΪΔΙΑ» ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
 
Όταν οι σώφρονες αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στις δανειακές τους συμφωνίες κρίνουν αλλαγές σε αυτές τις συμφωνίες στην βάση του αν μακροπρόθεσμα, με αυτές τις αλλαγές, το χρέος τους γίνεται λιγότερο ή περισσότερο δυσβάστακτο. Οι άφρονες θριαμβολογούν όταν καταφέρνουν να αποσπάσουν από τους δανειστές τους κι άλλα μεσοπρόθεσμα δάνεια, ανεξάρτητα από το εάν η βιωσιμότητα του χρέους τους παραμένει στο Ναδίρ.
Πριν κρίνουμε την τελευταία συμφωνία του Eurogroup, και το εάν η ανακούφιση που κι αυτή η δόση κατακτήθηκε, είναι δικαιολογημένη ή όχι, ας δούμε τι ακριβώς συμφωνήθηκε.
1. Μείωση των επιτοκίων του Μνημονίου 1 κατά 1%.
2. Αναβολή των αποπληρωμών του κεφαλαίου των δανείων από το Μνημόνιο 2 για 15 χρόνια και των τόκων που προκύπτουν από αυτά τα δάνεια για 10 χρόνια.
3. Απόδοση στο ελληνικό δημόσιο μέρους από τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το γεγονός ότι αγόρασε (την περίοδο 2010-1) ελληνικά ομόλογα κοψοτιμής ενώ τώρα το ελληνικό δημόσιο τα αποπληρώνει στο ακέραιο. Τα κέρδη αυτά η ΕΚΤ τα αποδίδει, έως τώρα, στους εταίρους μας (ανάλογα με την συμμετοχή τους στο κεφάλαιο της ΕΚΤ). Αυτό που τώρα συμφωνήθηκε είναι ότι μεγάλο μέρος των κερδών αυτών θα επιστρέψουν στο ελληνικό δημόσιο.
4. Ανακοίνωση της πρόθεσης (όχι όμως κάτι πιο συγκεκριμένο) για επαναγορά χρέους του ελληνικού δημοσίου, χρέους το οποίο εκδόθηκε (υπό την μορφή ομολόγων του αγγλικού δικαίου) μετά το PSI σε υποχρεωτική/εθελοντική αντικατάσταση των παλαιότερων ομολόγων που κουρεύτηκαν.
Ας δούμε τι μπορούμε να περιμένουμε ρεαλιστικά από την κάθε μία από αυτές τις αποφάσεις:
1. Εφόσον η μείωση των επιτοκίων περάσει από όλα τα κοινοβούλια (βλ. επόμενη πρόταση), το μέτρο αυτό θα μειώσει το δημόσιο χρέος κατά 2 δις ή κατά 1,5% με 2,5% του ΑΕΠ. Λέω «εφόσον» καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η μείωση έχει διαφορετικό αντίκτυπο σε διαφορετικές χώρες. Π.χ. για την Γερμανία που δανείζεται εκ μέρους μας με χαμηλό επιτόκιο, θα μείνει και κάποιο κέρδος (αν τους αποπληρώσουμε στο ακέραιο με το νέο επιτόκιο). Όμως οι άμοιρες Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία (που έχουν εγγυηθεί κι αυτές μέρος των δανείων μας του Μνημονίου 1) θα πρέπει να βάλουν, υπό συνθήκες τραγικές για τις ίδιες, το χέρι στην τσέπη. Θα το κάνουν; Μόνο αν τους το επιβάλουν οι της τρόικα (κάτι που δεν είναι ό,τι καλύτερο για εμάς εφόσον προσβλέπουμε σε μια μελλοντική συμμαχία μαζί τους).
2. Η επιμήκυνση αποπληρωμών χρεών και τόκων του Μνημονίου 2 μειώνουν τις αποπληρωμές μας βραχυπρόθεσμα αυξάνοντας όμως το συνολικό χρέος μακροπρόθεσμα – μετά το «σωτήριον» 2022 που, για κάποιο περίεργο λόγο, βρίσκεται στο επίκεντρο των σχεδίων της τρόικα. Και μάλιστα θα το αυξήσει συντριπτικά.
3. Υπολογίζεται ότι η απόδοση των κερδών της ΕΚΤ στο ελληνικό κράτος θα συνεισφέρει, τα επόμενα χρόνια, περί τα 7 δις. (Σημειωτέον ότι δεν ανακοινώθηκε αν θα επιστραφούν τα κέρδη που βγάζει η ΕΚΤ από το πτωχευμένο ελληνικό δημόσιο τους τελευταίους έξι μήνες.)
Από τα πιο πάνω φαίνεται καθαρά ότι το βάρος για την επίτευξη της μείωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (το οποίο του χρόνου θα αγγίξει το 200% του ΑΕΠ) στο 124% του ΑΕΠ έως το 2022 (κάτι που ανακοίνωσαν οι δανειστές μας ως τον συμφωνημένο στόχο) πέφτει σχεδόν αποκλειστικά στην θριαμβευτική επιτυχία της επαναγοράς των νέων (μετά PSI) ομολόγων, καθώς από τις δύο πρώτες αποφάσεις, μιλάμε για μια μείωση του χρέους μας το 2020 της τάξης των 9 δις, σε σύνολο περί των 350 δις. Ψίχουλα δηλαδή...
Διαβάζοντας τα νούμερα της τρόικας βλέπουμε ότι, μέσες-άκρες, το πλάνο της μείωσης του χρέους στο 124% του ΑΕΠ τα επόμενα οκτώ με δέκα χρόνια βασίζεται στην πρόθεση μείωσης του δημόσιου χρέους κατά 40 δις την ώρα που το ΑΕΠ θα αυξηθεί κατά 50 δις (ανακτά δηλαδή το κομμάτι που έχασε από την αρχή της Κρίσης). Θέτοντας στην άκρη το υπερασιόδοξο (για να μην πω γελοίο) σκέλος της βούλησης να αυξηθεί το ΑΕΠ κατά 50 δις (κάτι με το οποίο θα ασχοληθώ σε άλλο άρθρο), είναι δεδομένο ότι οι εταίροι μας υπολογίζουν να σβήσουν χρέος 31 δις μέσω της επαναγοράς του.
Δυστυχώς, οι ηγέτες μας δεν μας είπαν πως θα καταφέρουν έναν τέτοιο Ηράκλειο άθλο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η επαναγορά χρέους συζητείται ως αντιπερισπασμός για να μην αποκαλυφθεί η έλλειψη πολιτικής βούλησης για πραγματική λύση. Το μόνο που ακούσαμε είναι ότι θα προσφέρουν στους ομολογιούχους τιμές όχι μεγαλύτερες από εκείνες που ίσχυαν την περασμένη Παρασκευή το απόγευμα. Το ερώτημα βέβαια τίθεται:
Δεδομένου ότι τα ομόλογα αυτά, που εξέδωσε η κυβέρνηση Παπαδήμου-Βενιζέλου στο πλαίσιο του PSI, δεν κουρεύονται, γιατί κάποιος να τα πουλήσει στις τιμές της περασμένης Παρασκευής όταν κάποιος άλλος του δίνει περισσότερα; Ποιος άλλος; Τα hedge funds των οποίων τα σάλια τρέχουν με την ιδέα ότι θα τα αγοράσουν με έκπτωση και μετά, όπως έκαναν με την Αργεντινή πρόσφατα, θα τρέχουν το ελληνικό δημόσιο (ελέως αγγλικού δικαίου – αχ κ. Βενιζέλο!) στα δικαστήρια του Λονδίνου και της Ν. Υόρκης ζητώντας όλα τα κτήρια των πρεσβειών της Ελλάδας ανά τον κόσμο αν δε αποπληρωθουν εκατό τοις εκατό.
Περιληπτικά, το μόνο ουσιαστικό που συμφωνήθηκε είναι η απόδοση των περασμένων δόσεων του Μνημονίου οι οποίες είχαν παρακρατηθεί τους τελευταίους μήνες. Αντίθετα, όλη η υποτιθέμενη συμφωνία για την βιωσιμότητα του χρέους είναι εντελώς στον αέρα. Κι είναι στον αέρα όσο ΕΚΤ και εταίροι αρνούνται να παραδεχθούν ότι όλη η λογική του Μνημονίου (νέα μεγάλα δάνεια σε πτωχευμένες χώρες υπό τον όρο μέτρων που μειώνουν το ΑΕΠ τους) ήταν μια ύβρις που θα κατέληγε, με μαθηματική ακρίβεια, στην νέμεση. Και θα παραμένει στον αέρα όσο η κυβέρνησή μας εξακολουθεί να παραμένει θεατής στις διαπραγματεύσεις μεταξύ των δανειστών μας, πιστή στο Δόγμα Παπακωνσταντίνου: «Την επόμενη δόση να πάρουμε κι έχει ο Θεός».
Τέλος πάντων. Άλλο ένα Eurogroup ήρθε και πέρασε. Άλλη μια δόση θα εισπραχθεί. Άλλη μια φορά η χώρα θα χωριστεί σε κυβερνητικούς που θριαμβολογούν (θυμίζοντας το δίδυμο Παπανδρέου-Παπακωνσταντίνου, ιδίως μετά την αντίστοιχη απόφαση επιμήκυνσης μετά μείωσης επιτοκίων τον Μάρτιο του 2011) και των υπόλοιπων που θρηνούμε άλλη μια χαμένη ευκαιρία.
Εύχομαι ότι το γενικευμένο πλέον συναίσθημα, το οποίο έχουν αρχίσει να νιώθουν και οι πιο πιστοί Μνημονιακοί, πως η χώρα (κι όχι μόνο το χρέος της) βρίσκεται σε πορεία αποσύνθεσης λόγω του ενός και μοναδικού στόχου (δηλαδή την εξασφάλιση της επόμενης δόσης ενός τοξικού δανείου), να αποτελέσει την βάση μιας μελλοντικής σύμπνοιας που θα αντικαταστήσει την εκκολαπτόμενη εθνική διχόνοια.
 
Διαβάστε περισσότερα »

EΠΕΚΤΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΒΑΝΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΣΑΛΙ ΜΠΕΡΙΣΑ

 
ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΕΣ ΒΛΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΒΑΝΙΑ ΑΠΟ ΠΡΕΒΕΖΑ ΩΣ ΠΡΕΣΕΒΟ,ΣΚΟΠΙΑ ΚΑΙ ΠΟΝΤΓΚΟΡΙΤΣΑ!
 
Σε επεκτατικές, προκλητικές και ανιστόρητες δηλώσεις επεδόθη ο γνωστός και μη εξαιρετέος Αλβανός πρωθυπουργός Σαλί Μπερίσα, δείχνοντας το πνεύμα που κινούνται οι υπεραντιδραστικοί κύκλοι της γείτονος.
Όπως μετέδωσε ο τηλεοπτικός σταθμός Ora News, στη διάρκεια δεξίωσης στην Αυλώνα για τα 100 χρόνια της ανεξαρτησίας της Αλβανίας, ο αλβανός πρωθυπουργός ανέφερε στο πλαίσιο ομιλίας του: «Την πιο βαθειά ευγνωμοσύνη γι΄ αυτή την αδελφική υποδοχή. Θα διαβάσω εδώ, ενώπιων σας, τα λίγα αυτά λόγια που έγραψα σ΄ αυτή την περγαμηνή: Στην Αυλώνα, στους πολίτες της, στον Ισμαήλ Κεμάλι Βλόρα και τους άλλους άνδρες του έθνους, οι οποίοι ανακήρυξαν στην αιώνια αυτή πόλη, στις 28 Νοεμβρίου 1912, την ανεξαρτησία της Αλβανίας, την ανεξαρτησία της Εθνικής Αλβανίας, της Αλβανίας όλων των αλβανικών εδαφών από την Πρέβεζα μέχρι το Πρέσεβο, από τα Σκόπια μέχρι την Ποντγκόριτσα».
Εκφράζοντας τη δυσαρέσκεια της ελληνικής κυβέρνησης για τις δηλώσεις του αλβανού πρωθυπουργού, περί «Μεγάλης Αλβανίας», με αφορμή την επέτειο των 100 ετών από την ανεξαρτησία της χώρας, ο υπουργός Εξωτερικών, Δημήτρης Αβραμόπουλος, ματαίωσε την προγραμματισμένη για σήμερα επίσκεψή του στα Τίρανα.
Τέτοιου είδους δηλώσεις, τονίζει το ΥΠΕΞ στην ανακοίνωση για τη ματαίωση της επίσκεψης, δεν συμβάλλουν στη δημιουργία κλίματος φιλίας, εμπιστοσύνης και καλής γειτονίας μεταξύ των δύο χωρών, και στην ανάπτυξη κοινών πρωτοβουλιών σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος, όπως στον πολιτικό, οικονομικό και ενεργειακό τομέα.
Διευκρινίσεις σχετικά με τις δηλώσεις του κ. Μπερίσα, έσπευσε να δώσει από την πλευρά της η εκπρόσωπος του αλβανού πρωθυπουργού, Έρλα Μεΐλι. Όπως ανέφερε η κ. Μεΐλι σε ανακοίνωσή της που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα της αλβανικής κυβέρνησης, η δήλωση του κ. Μπερίσα «αναφέρεται στο ιστορικό πλαίσιο 100 χρόνων πριν και δεν εκφράζει καμία εδαφική διεκδίκηση σε βάρος των γειτόνων μας του Νότου, του Βορρά ή της Ανατολής».
 
ΣΥΡΙΖΑ: Ανιστόρητη και επικίνδυνη η εθνικιστική υστερία
Η εθνικιστική υστερία φωνών που δεν υπηρετούν την ειρήνη και τη συνεργασία των λαών και των κυβερνήσεων στην περιοχή μας, είναι ανιστόρητη, επικίνδυνη και ρίχνει λάδι στη φωτιά των ακροδεξιών χώρων που εκμεταλλεύονται ανεύθυνα τέτοιες δηλώσεις, ανέφερε ο υπεύθυνος Εξωτερικής πολιτικής του ΣΥΝ Κ. Ήσυχος σχολιάζοντας τις δηλώσεις του Σαλί Μπερίσα.
Η κατόπιν εορτής διορθωτική δήλωση της αλβανικής κυβέρνησης, συνέχισε, σε καμιά περίπτωση δεν επισκιάζει, αλλά ούτε και απαλύνει εκφράσεις τέτοιου είδους, οι οποίες θρέφουν μεσαιωνικού τύπου σκοταδιστικές αντιλήψεις.
Όπως υποστήριξε, οι δυο γειτονικοί λαοί οφείλουν να στρέψουν την πλάτη τους στη μισαλλοδοξία και να αγωνιστούν από κοινού ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τη νεοαποικιοκρατία που είναι ο κοινός εχθρός τους.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα επιμείνει στη διασφάλιση ομαλών διακρατικών σχέσεων, που πρέπει να διέπουν όλες τις κυβερνήσεις στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή, όπου οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις καραδοκούν προκειμένου να εκμεταλλευτούν προς όφελός τους κάθε εστία αστάθειας, όπως περίτρανα αποδεικνύεται αυτές τις μέρες στην πολύπαθη Μέση Ανατολή», κατέληξε.
Διαβάστε περισσότερα »

Γιάννης Δραγασάκης: Έτσι, μα­ζί με τη κοι­νω­νία, θα κυ­βερ­νή­σου­με




Τη συ­νέ­ντευ­ξη στην Εποχή πή­ρε ο Μά­κης Μπα­λα­ού­ρας

Σε μια πε­ρίο­δο κα­ται­γι­στι­κών ε­ξε­λί­ξεων για το ελ­λη­νι­κό και ευ­ρω­παϊκό πρό­βλη­μα, με την κυ­βέρ­νη­ση α­πού­σα, και πέ­ντε η­μέ­ρες πριν τη συν­διά­σκε­ψη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κου­βε­ντιά­σα­με με τον υ­πεύ­θυ­νο του κυ­βερ­νη­τι­κού προ­γράμ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για την πο­ρεία του κόμ­μα­τος και τον προ­σα­να­το­λι­σμό του μπρο­στά στις κυ­βερ­νη­τι­κές ευ­θύ­νες.


********************

Η κυ­βέρ­νη­ση συ­μπε­ρι­φέ­ρε­ται σαν τον σπα­σί­κλα μα­θη­τή. Προχ­θές βγή­κε ο Στουρ­νά­ρας και εί­πε ό­τι το χρέ­ος εί­ναι βιώ­σι­μο, ό­ταν γί­νε­ται με­γά­λη σύ­γκρου­ση για­τί δεν εί­ναι βιώ­σι­μο.

Σε ό,τι α­φο­ρά το χρέ­ος, με την υ­φι­στά­με­νη πο­λι­τι­κή δεν α­να­μέ­νε­ται να γί­νει βιώ­σι­μο ού­τε με­τά το 2030. Η τα­κτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης εί­ναι ε­πι­κίν­δυ­νη διό­τι στη­ρί­ζε­ται στην ε­ξής λο­γι­κή: ε­μείς ε­κτε­λού­με ό­λες τις ε­ντο­λές των πι­στω­τών, και ει­δι­κό­τε­ρα της Γερ­μα­νίας, ελ­πί­ζο­ντας πως στο τέ­λος θα κά­νουν κά­τι και για ε­μάς. Αυ­τή εί­ναι πά­ρα πο­λύ ε­πι­κίν­δυ­νη τα­κτι­κή διό­τι δεν λει­τουρ­γεί έ­τσι ο κα­πι­τα­λι­στι­κός κό­σμος. Δεν λει­τουρ­γεί με φι­λαν­θρω­πι­κά αι­σθή­μα­τα ή με τη λο­γι­κή της α­νταλ­λα­γής δώ­ρων, ού­τε υ­πάρ­χει ό­ριο στις α­παι­τή­σεις και στη λι­τό­τη­τα. Ακρι­βώς γι’ αυ­τό βλέ­που­με ό­τι α­πό το 2010 έως σή­με­ρα η πο­ρεία που α­κο­λου­θούν εί­ναι μια πο­ρεία κοι­νω­νι­κής ε­ξου­θέ­νω­σης και οι­κο­νο­μι­κής διά­λυ­σης.


Αν συ­νε­χι­στεί αυ­τή η πο­λι­τι­κή θα έ­χου­με δύο δε­κα­ε­τίες με­γά­λης φτώ­χειας.

Ο χρό­νος αυ­τής της κρί­σης πράγ­μα­τι με­τριέ­ται με δε­κα­ε­τίες και ό­χι με χρό­νια. Επο­μέ­νως ο­ποια­δή­πο­τε πρό­βλε­ψη εί­ναι ρι­ψο­κίν­δυ­νη, δε­δο­μέ­νου ό­τι πέ­ρα α­πό τη μείω­ση της κα­τα­νά­λω­σης που δεί­χνει το πα­ρόν, έ­χου­με κα­τάρ­ρευ­ση των ε­πεν­δύ­σεων. Και οι ε­πεν­δύ­σεις δεί­χνουν το μέλ­λον. Και έ­χου­με ε­πί­σης μια χρη­μα­το­πι­στω­τι­κή ε­ρή­μω­ση. Δη­λα­δή με­γά­λο μέ­ρος της ε­θνι­κής, της συλ­λο­γι­κής α­πο­τα­μίευ­σης που υ­πήρ­χε με τη μορ­φή κι­νη­τών α­ξιών έ­χει κα­τα­στρα­φεί ή φυ­γα­δευ­τεί στο ε­ξω­τε­ρι­κό. Άρα η κα­τα­στρο­φή που έ­χει συ­ντε­λε­στεί εί­ναι τε­ρά­στια, ι­σο­δυ­να­μεί με κα­τα­στρο­φή σε και­ρό πο­λέ­μου, και για αυ­τό α­κρι­βώς εί­ναι δύ­σκο­λο α­κό­μα να συ­νει­δη­το­ποιη­θεί το μέ­γε­θός της.


Λέ­με ό­τι θα κα­ταρ­γή­σου­με τα μνη­μό­νια, το ε­ρώ­τη­μα του κό­σμου εί­ναι, ό­μως, την άλ­λη μέ­ρα τι θα γί­νει, ό­ταν ε­μείς πά­ρου­με την κυ­βέρ­νη­ση;

Τα μνη­μό­νια εί­ναι έ­νας βια­σμός της κοι­νω­νίας. Εμείς θα στα­μα­τή­σου­με αυ­τόν το βια­σμό. Αυ­τό το νό­η­μα έ­χει η α­κύ­ρω­ση των μνη­μο­νίων. Όμως τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα του βια­σμού και το στίγ­μα του πα­ρα­μέ­νουν. Δεν ση­μαί­νει δη­λα­δή ό­τι υ­πάρ­χει έ­νας αυ­το­μα­τι­σμός ή ό­τι η α­κύ­ρω­ση των μνη­μο­νίων α­κυ­ρώ­νει αυ­τό­μα­τα και τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα και τις κα­τα­στρο­φές που έ­χουν τε­λε­στεί. Έργο μιας κυ­βέρ­νη­σης της Αρι­στε­ράς θα εί­ναι να ε­νώ­σει τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νίας γύ­ρω α­πό έ­να σχέ­διο που α­πο­σκο­πεί στο να α­να­συ­γκρο­τή­σου­με τη δια­λυ­μέ­νη κοι­νω­νία και την κα­τε­στραμ­μέ­νη οι­κο­νο­μία. Αλλά πριν α­πό αυ­τό, πρέ­πει να συμ­μα­ζέ­ψου­με τα ε­ρεί­πια να κα­τα­γρά­ψου­με ποια α­κρι­βώς εί­ναι η κα­τά­στα­ση, ώ­στε να μπο­ρέ­σου­με να σχε­διά­σου­με και να ιε­ραρ­χή­σου­με τα βή­μα­τά μας.
Επο­μέ­νως, η α­κύ­ρω­ση των μνη­μο­νίων εί­ναι η κί­νη­ση ε­κεί­νη που στα­μα­τά­ει το έ­γκλη­μα. Αλλά οι συ­νέ­πειες του ε­γκλή­μα­τος εί­ναι μπρο­στά μας και θα α­παι­τή­σουν αρ­κε­τό χρό­νο και προ­σπά­θεια για να α­ντι­με­τω­πι­σθούν. Θα α­παι­τη­θούν και θυ­σίες, αλ­λά άλ­λες οι ω­δί­νες μιας α­νόρ­θω­σης και άλ­λος ο πό­νος μιας κα­τάρ­ρευ­σης, άλ­λος ο πό­νος ε­νός το­κε­τού και άλ­λο το μαρ­τύ­ριο του αρ­γού θα­νά­του.


«Τα λε­φτά, που θα βρεί­τε τα λε­φτά». Όπου έ­χου­με πά­ει μας ρω­τούν αυ­τά τα πράγ­μα­τα.

Η κυ­βέρ­νη­ση χρη­σι­μο­ποιεί έ­να υ­παρ­κτό πρό­βλη­μα για να τρο­μο­κρα­τή­σει τον κό­σμο. Το πρώ­το που έ­χου­με να κά­νου­με εί­ναι να δού­με πώς θα στα­μα­τή­σου­με την κα­τα­στρο­φή, πώς θα ορ­γα­νώ­σου­με τη δί­καιη και α­να­πτυ­ξια­κή α­ξιο­ποίη­ση των ό­ποιων πό­ρων υ­πάρ­χουν στην Ελλά­δα και πώς θα τους αυ­ξή­σου­με πα­ράλ­λη­λα.
Αυ­τό που εί­ναι ση­μα­ντι­κό­τε­ρο δεν εί­ναι πό­σα χρή­μα­τα μπο­ρεί κα­νείς να μοι­ρά­σει αλ­λά πώς θα τα μοι­ρά­σει. Δί­καια ή ά­δι­κα; Οι ό­ποιοι πό­ροι υ­πάρ­χουν θα δο­θούν κα­τά προ­τε­ραιό­τη­τα ε­κεί που υ­πάρ­χει α­νά­γκη ή ε­κεί που θα σπα­τα­λη­θού­ν; Πρέ­πει να δού­με το κοι­νω­νι­κό πε­ριε­χό­με­νο της πο­λι­τι­κής. Βε­βαίως, ε­φό­σον μι­λά­με για α­νά­γκες των αν­θρώ­πων, ε­φό­σον μι­λά­με για α­νά­πτυ­ξη, οι πό­ροι εί­ναι α­να­γκαίοι αλ­λά δεν πρέ­πει να μεί­νου­με μό­νο στη χρη­μα­τι­κή διά­στα­ση των πό­ρων. Πρέ­πει να το δού­με ευ­ρύ­τε­ρα. Η γνώ­ση εί­ναι «α­να­πτυ­ξια­κός πό­ρος», εί­ναι πα­ρα­γω­γι­κή δύ­να­μη. Οι ί­διες οι ι­δέες, έ­λε­γε ο Λέ­νιν, αν γί­νουν κτή­μα των πολ­λών λει­τουρ­γούν ως υ­λι­κή δύ­να­μη. Το φρό­νη­μα ε­νός λα­ού εί­ναι πα­ρα­γω­γι­κή δύ­να­μη, λέει, και ορ­θά, το σχέ­διο της δια­κή­ρυ­ξής μας. Οι Ισλαν­δοί πέ­τυ­χαν πολ­λά, πέ­τυ­χαν και δια­γρα­φή με­γά­λου μέ­ρους του χρέ­ους τους α­κρι­βώς διό­τι λει­τούρ­γη­σε αυ­τή η δη­μο­κρα­τι­κή ει­ρη­νι­κή κι­νη­το­ποίη­ση σε μα­ζι­κή κλί­μα­κα. Ού­τε ο Λέ­νιν ή­ταν ι­δε­α­λι­στής ό­ταν μι­λού­σε για την υ­λι­κή δύ­να­μη των ι­δεών ού­τε ο Μαρξ ό­ταν μι­λού­σε για τη γνώ­ση ως ά­με­ση πα­ρα­γω­γι­κή δύ­να­μη...
Επο­μέ­νως, και ε­δώ στην Ελλά­δα, με τις δια­στά­σεις που παίρ­νει η κρί­ση, αν­θρω­πι­στι­κή και ό­χι μό­νο οι­κο­νο­μι­κή, πρέ­πει να ε­νερ­γο­ποιή­σου­με πιο θε­με­λιώ­δεις δυ­να­τό­τη­τες, και αυ­τές έ­χουν να κά­νουν με τον άν­θρω­πο, τις γνώ­σεις, τις ε­μπει­ρίες, τις δυ­να­τό­τη­τες συλ­λο­γι­κής και αλ­λη­λέγ­γυας δρά­σης του. Χρη­σι­μο­ποιώ ε­δώ το πα­ρά­δειγ­μα του Ε­ΑΜ που μπό­ρε­σε τό­τε, υ­πό βάρ­βα­ρες συν­θή­κες, να υ­πε­ρα­σπι­στεί την α­ξιο­πρέ­πεια του λα­ού.
Τού­των δο­θέ­ντων, αν μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς βρε­θεί α­ντι­μέ­τω­πη με μια έ­κτα­κτη α­νά­γκη, έ­ναν εκ­βια­σμό ή μια κα­τα­στρο­φή ή έ­ναν πό­λε­μο στη γει­το­νιά μας, προ­φα­νώς θα ε­φαρ­μό­σει έ­να έ­κτα­κτο πρό­γραμ­μα, το ο­ποίο θα συ­ζη­τή­σει με το λαό και την κοι­νω­νία και, αν χρεια­σθεί, θα ζη­τή­σει και την έ­γκρι­σή του.


Γί­νε­ται προ­σπά­θεια, με ε­πι­κε­φα­λής ε­σέ­να, συ­γκρό­τη­σης ε­νός α­να­λυ­τι­κού προ­γραμ­μα­τι­κού πλαι­σίου. Πού βρι­σκό­μα­στε αυ­τή τη στιγ­μή;

Υπάρ­χει μια έ­ντο­νη και πο­λυε­πί­πε­δη δρά­ση. Πρώ­τον, προ­χω­ρά η ο­λο­κλή­ρω­ση της δια­κή­ρυ­ξης «τι εί­ναι και τι θέ­λει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ», μέ­σα α­πό το διά­λο­γο που γί­νε­ται. Δεύ­τε­ρον, δη­μιουρ­γή­θη­καν «τμή­μα­τα» σε διά­φο­ρες θε­μα­τι­κές ε­νό­τη­τες τα ο­ποία, σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις, εί­ναι αρ­κε­τά μα­ζι­κά, συ­γκε­ντρώ­νουν ι­σχυ­ρό δυ­να­μι­κό α­πό τις ε­πι­στή­μες, τα κι­νή­μα­τα, τους χώ­ρους ερ­γα­σίας. Στα τμή­μα­τα αυ­τά αρ­χί­ζουν να συ­γκρο­τού­νται ο­μά­δες ερ­γα­σίας και με­λε­τώ­νται διά­φο­ρα θέ­μα­τα, γε­γο­νός που θα συμ­βά­λει στον ε­μπλου­τι­σμό και την ε­ξει­δί­κευ­ση του προ­γράμ­μα­τός μας. Τρί­τον, δη­μιουρ­γή­θη­καν οι ΕΕ­ΚΕ, οι Επι­τρο­πές Ελέγ­χου Κυ­βερ­νη­τι­κού Έργου, α­νά υ­πουρ­γείο. Αυ­τές οι ΕΕ­ΚΕ, με τη συμ­με­το­χή βου­λευ­τών, ε­πι­στη­μο­νι­κών συ­νερ­γα­τών και πο­λι­τι­κών στε­λε­χών, και σε συ­νερ­γα­σία με τα «τμή­μα­τα», ε­κτός α­πό τον έ­λεγ­χο του κυ­βερ­νη­τι­κού έρ­γου, ε­ξει­δι­κεύουν το πρό­γραμ­μά μας στους το­μείς ευ­θύ­νης τους. Το πιο ση­μα­ντι­κό εί­ναι ό­τι, μέ­σω αυ­τών των δια­δι­κα­σιών, αρ­κε­τά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ε­ξοι­κειώ­νο­νται και, μ’ αυ­τή την έν­νοια, εκ­παι­δεύο­νται με την κα­λύ­τε­ρη γνώ­ση των προ­βλη­μά­των και την α­ντι­με­τώ­πι­σή τους.


Με τον τρό­πο αυ­τό ο­λο­κλη­ρώ­νε­ται η προ­γραμ­μα­τι­κή «υ­πο­δο­μή» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;

Όχι. Υπάρ­χει μια α­κό­μη δο­μή πα­νελ­λα­δι­κού χα­ρα­κτή­ρα που πρέ­πει να δη­μιουρ­γή­σου­με στην πο­ρεία προς το ι­δρυ­τι­κό συ­νέ­δριο και αυ­τή εί­ναι μια μό­νι­μη δο­μή προ­γραμ­μα­τι­κών και θεω­ρη­τι­κών ε­πε­ξερ­γα­σιών που θα εί­ναι σε ά­με­ση συ­νερ­γα­σία με τα όρ­γα­να του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και η ο­ποία θα α­σχο­λεί­ται κυ­ρίως με τη στρα­τη­γι­κή με­λέ­τη των προ­βλη­μά­των και των λύ­σεων σε έ­ναν πιο μα­κρο­χρό­νιο ο­ρί­ζο­ντα.


Σε ι­κα­νο­ποιεί ο τρό­πος και ο ρυθ­μός με τον ο­ποίο προ­χω­ρά αυ­τός ο σχε­δια­σμός;

Πε­τύ­χα­με πά­ρα πολ­λά σε σύ­ντο­μο χρό­νο. Άλλος λί­γο, άλ­λος πο­λύ ω­ρι­μά­ζου­με βίαια. Προ­χω­ρού­με, ό­μως, με δια­φο­ρε­τι­κές τα­χύ­τη­τες. Δια­πι­στώ­νω ε­πί­σης με­ρι­κές φο­ρές μια λο­γι­κή α­νά­θε­σης ε­ντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Κα­νείς δεν δια­φω­νεί ό­τι χρειά­ζε­ται κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα, αλ­λά κά­ποιοι λέ­νε «ε­ντά­ξει, αν χρειά­ζε­ται, κά­ποιοι θα το κά­νουν». Αυ­τό δεν εί­ναι σω­στό ό­μως. Θα μπο­ρού­σε να ερ­μη­νευ­θεί και ως υ­πεκ­φυ­γή α­πό τα δύ­σκο­λα. Το πρό­γραμ­μα, η δια­μόρ­φω­ση, η υ­λο­ποίη­ση, η υ­πε­ρά­σπι­σή του πρέ­πει να γί­νει υ­πό­θε­ση ό­λου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­λων των με­λών του. Και βέ­βαια πρέ­πει να ε­ξα­σφα­λί­σου­με ό­τι τα στε­λέ­χη, ι­δίως αυ­τά που βγαί­νουν στις τη­λε­ο­ρά­σεις, ό­χι μό­νο γνω­ρί­ζουν, αλ­λά γνω­ρί­ζουν σε βά­θος και το πρό­γραμ­μα και τη λο­γι­κή του. Και τού­το για­τί το «πρό­γραμ­μα» τε­λι­κά εί­ναι μια σχέ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με την κοι­νω­νία. Αυ­τή η σχέ­ση δεν μπο­ρεί να υ­πη­ρε­τη­θεί μό­νο με τα κεί­με­νά μας. Κυ­ρίως υ­πη­ρε­τεί­ται με τη δρά­ση μας και τη στά­ση ό­λων μας. Με τη δη­μό­σια ει­κό­να που συ­γκρο­τού­με ό­λοι μα­ζί.


Από τη δη­μο­κρα­τία των τά­σεων, στη δη­μο­κρα­τία των με­λών

Από τη Συν­διά­σκε­ψη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τι πε­ρι­μέ­νεις;

Πολ­λά! Το κύ­ριο ό­μως εί­ναι να δη­μιουρ­γη­θεί έ­να κλί­μα ε­νω­τι­κό και προω­θη­τι­κό που να ευ­νο­εί τη συ­νέ­χι­ση της σο­βα­ρής δου­λειάς που χρεια­ζό­μα­στε για τη συ­γκρό­τη­ση ε­νός α­ρι­στε­ρού κόμ­μα­τος πο­λι­τι­κά και προ­γραμ­μα­τι­κά ι­σχυ­ρού, δη­μο­κρα­τι­κού, πλου­ρα­λι­στι­κού αλ­λά και ε­νιαίου. Ο πή­χης των α­παι­τή­σεων εί­ναι υ­ψη­λά διό­τι τα προ­βλή­μα­τα εί­ναι πε­ρί­πλο­κα και έ­χουν α­πο­κτή­σει δια­στά­σεις πρω­τό­γνω­ρες. Και δεν έ­χου­με πρό­σφο­ρα πρό­τυ­πα να α­ντι­γρά­ψου­με. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να λει­τουρ­γή­σει ως δύ­να­μη κρού­σης για ο­λό­κλη­ρη την κοι­νω­νία, που θα σπά­σει τα τα­μπού, θα εν­θαρ­ρύ­νει το διά­λο­γο, την ευ­ρη­μα­τι­κό­τη­τα, το ά­νοιγ­μα νέων δρό­μων, δύ­να­μη α­να­τρο­πής και α­συ­νέ­χειας και ό­χι μιας «συ­νέ­χειας» α­πλά δια­φο­ρε­τι­κής.


Υπάρ­χουν λό­γοι που σε κά­νουν να πι­στεύεις ό­τι δεν θα συμ­βεί αυ­τό;

Όχι. Τα βή­μα­τα που έ­γι­ναν ως τώ­ρα με κά­νουν αι­σιό­δο­ξο. Όμως υ­πάρ­χουν πράγ­μα­τα που με προ­βλη­μα­τί­ζουν. Για πα­ρά­δειγ­μα, δια­βά­ζω α­πό­ψεις που ε­ξι­δα­νι­κεύουν το «δη­μο­κρα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα του ΣΥΝ» και το ρό­λο των τά­σεων. Αυ­τό, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, εί­ναι αυ­θαί­ρε­τος υ­πο­κει­με­νι­σμός. Ο ΣΥΝ δεν ή­ταν ο «ναός της δη­μο­κρα­τίας», ό­πως α­κούω. Εί­χα­με εν πολ­λοίς μια τυ­πι­κή δη­μο­κρα­τία, μια δη­μο­κρα­τία των τά­σεων και, σε ο­ρι­σμέ­νες πε­ρι­πτώ­σεις, των μη­χα­νι­σμών. Και η δη­μο­κρα­τία των τά­σεων α­ντι­στρα­τεύε­ται τη δη­μο­κρα­τία των με­λών. Αν θέ­λου­με να κά­νου­με έ­ναν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ των με­λών, ό­πως α­κούω να λέ­γε­ται, τό­τε πρέ­πει να θε­σμο­θε­τή­σου­με συ­γκε­κρι­μέ­να μέ­τρα. Δεν θέ­τω θέ­μα να κα­ταρ­γή­σου­με τις τά­σεις, τα ι­δε­ο­λο­γι­κά ρεύ­μα­τα κ.λπ. Όμως πρέ­πει να α­πο­σα­φη­νι­στούν τα ό­ρια της δρά­σης και της λει­τουρ­γίας τους, ού­τως ώ­στε να υ­πάρ­χει χώ­ρος για έ­να μέ­λος που δεν θέ­λει να α­νή­κει σε κα­μιά συ­νι­στώ­σα, που θέ­λει να εί­ναι α­πλά μέ­λος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, να μπο­ρεί να α­σκεί ι­σό­τι­μα τα δι­καιώ­μα­τά του. Αν ε­πι­τρα­πεί στις τά­σεις να λει­τουρ­γούν ως κόμ­μα­τα ε­ντός του κόμ­μα­τος, τό­τε ξε­χά­στε τα πε­ρί «Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος» ή «Κόμ­μα­τος των Με­λών». Εκεί­νο που θα προ­κύ­ψει στην πε­ρί­πτω­ση αυ­τή θα εί­ναι έ­να αρ­χη­γι­κό κόμ­μα, στο ο­ποίο έ­νας, τυ­πι­κά μό­νο, ι­σχυ­ρός αρ­χη­γός θα δια­πραγ­μα­τεύε­ται διαρ­κώς τη θέ­ση του με τις τά­σεις και τους μη­χα­νι­σμούς. Για να α­πο­τρέ­ψου­με έ­ναν τέ­τοιο εκ­φυ­λι­σμό, που εί­μαι βέ­βαιος πως κα­νέ­νας δεν ε­πι­θυ­μεί, πρέ­πει να οι­κο­δο­μή­σου­με έ­να κόμ­μα α­ξιών και αρ­χών που θα λει­τουρ­γεί με ι­σο­νο­μία ως η θε­σμι­κή έκ­φρα­ση της δη­μο­κρα­τίας των με­λών. Ένα κόμ­μα «ορ­χή­στρα», ό­πως έ­λε­γε ο Λέ­νιν, με πολ­λα­πλό­τη­τα «ορ­γά­νων» και ρό­λων, με κοι­νή ό­μως «παρ­τι­τού­ρα», που θα λει­τουρ­γεί υ­πό τον διαρ­κή έ­λεγ­χο του «κοι­νού», μια «ορ­χή­στρα τζαζ», ό­πως συ­μπλη­ρώ­νει ο Τέ­ρι Ίγκλε­τον, ι­κα­νή να αυ­το­σχε­διά­ζει στη βά­ση, ό­μως, ε­νός κοι­νά συμ­φω­νη­μέ­νου ρυθ­μού.
Ένα τρί­το πρό­βλη­μα, που το έ­ζη­σα και ως μέ­χρι τώ­ρα υ­πεύ­θυ­νος της ε­πι­τρο­πής προ­γράμ­μα­τος, εί­ναι ό­τι πρέ­πει να α­να­πτυχ­θεί ε­σω­τε­ρι­κά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ο διά­λο­γος, ο ου­σια­στι­κός διά­λο­γος. Αυ­τό που πα­ρα­τη­ρώ εί­ναι ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ λει­τουρ­γού­σε μέ­χρι τώ­ρα ως έ­νας χώ­ρος κα­τά­θε­σης α­πό­ψεων. Δη­λα­δή κα­τα­τί­θε­ται η ά­πο­ψη α, κα­τα­τί­θε­ται η ά­πο­ψη β, η ο­ποία συ­νυ­πάρ­χει με την α, αλ­λά δεν υ­πάρ­χει ε­σω­τε­ρι­κός διά­λο­γος. Οι α­πό­ψεις λει­τουρ­γούν ως σύμ­βο­λα δια­φο­ρο­ποίη­σης, ως στοι­χεία δια­φο­ρε­τι­κών ταυ­το­τή­των πα­ρά ως συ­νει­σφο­ρές στον κοι­νό προ­βλη­μα­τι­σμό. Ή, α­κό­μη χει­ρό­τε­ρα, ο ό­ποιος διά­λο­γος γί­νε­ται με την α­πο­σιώ­πη­ση των δια­φο­ρε­τι­κών α­πό­ψεων ή με χα­ρα­κτη­ρι­σμούς. Ορι­σμέ­νοι μά­λι­στα ει­δι­κεύο­νται σ’ αυ­τούς τους τε­λευ­ταίους. Με αυ­θαι­ρε­σία που θα ζή­λευε ο Στά­λιν, βαθ­μο­λο­γούν διαρ­κώς την α­ρι­στε­ρο­σύ­νη των άλ­λων, νο­μί­ζο­ντας πως έ­τσι ε­ξα­σφα­λί­ζουν οι ί­διοι το ει­σι­τή­ριο για την εί­σο­δό τους στον «πα­ρά­δει­σο» της με­τά θά­να­τον δι­καιω­μέ­νης Αρι­στε­ράς.


Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­μως πρέ­πει να κά­νει ε­πι­λο­γές και με­ρι­κές φο­ρές δύ­σκο­λες ε­πι­λο­γές.

Ακρι­βώς. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη νέα φά­ση που βρι­σκό­μα­στε, πρέ­πει να κά­νει συν­θέ­σεις αλ­λά και ε­πι­λο­γές. Γι’ αυ­τό μας χρειά­ζε­ται και η δη­μο­κρα­τία και η συμ­με­το­χή των με­λών. Προ­φα­νώς σε έ­να κόμ­μα με­λών θα υ­πάρ­χουν και ρεύ­μα­τα α­πό­ψεων. Εγώ δεν λέω να α­πο­κλεί­σου­με κα­μία ά­πο­ψη αλ­λά να συμ­φω­νή­σου­με ό­τι υ­πάρ­χει θέ­μα. Και α­φού συμ­φω­νή­σου­με ό­τι υ­πάρ­χει θέ­μα προς διευ­θέ­τη­ση να προ­σπα­θή­σου­με να βρού­με την κα­λύ­τε­ρη λύ­ση. Το ζη­τού­με­νο δεν εί­ναι η κα­τα­θλι­πτι­κή ο­μοιο­μορ­φία ή μια ε­πί­πλα­στη ο­μο­φω­νία, αλ­λά η κουλ­τού­ρα του δια­λό­γου, ο σε­βα­σμός της δια­φο­ρε­τι­κής ά­πο­ψης, η ι­κα­νό­τη­τα της σύν­θε­σης και η τόλ­μη της α­πό­φα­σης και της ε­πι­λο­γής.  Πρέ­πει, λοι­πόν, να εν­θαρ­ρύ­νου­με το διά­λο­γο ε­ντός του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να έ­χου­με δια­δι­κα­σίες, θε­σμούς και κλί­μα που να διευ­κο­λύ­νει τη σύν­θε­ση και τις ε­πι­λο­γές. Πρέ­πει τέ­λος να λει­τουρ­γή­σου­με ως δύ­να­μη πρω­το­πό­ρα. Πρω­το­πό­ρα δύ­να­μη για μέ­να δεν εί­ναι η δύ­να­μη που λέει «ε­γώ τα ξέ­ρω ό­λα». Πρω­το­πό­ρα εί­ναι η δύ­να­μη που α­να­γνω­ρί­ζει λά­θη και α­νε­πάρ­κειες, α­να­γνω­ρί­ζει την α­νά­γκη να μά­θου­με πράγ­μα­τα που δεν τα ξέ­ρου­με, και ά­ρα α­νοί­γει νέ­ους δρό­μους, εί­ναι η δύ­να­μη που εν­θαρ­ρύ­νει, α­να­ζη­τά και κα­τα­κτά το και­νού­ριο, και διευ­ρύ­νει τους ο­ρί­ζο­ντες και τις ε­πι­λο­γές της Αρι­στε­ράς και της κοι­νω­νίας. Αυ­τός, κα­τά τη γνώ­μη μου, εί­ναι ο ρό­λος και ο δρό­μος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, διό­τι αυ­τή εί­ναι η α­νά­γκη της κοι­νω­νίας και της ί­διας της Αρι­στε­ράς της ε­πο­χής μας.
Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Να διεκδικήσουμε τον διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας με συναίνεση και διάλογο



Του Τάσου Κουράκη

Η παρέμβαση της Εκκλησίας στα πράγματα της δημοκρατικής πολιτείας, καθώς και η στενή διαπλοκή της με το κράτος, συχνά στις χειρότερες στιγμές της ελληνικής ιστορίας, ανάγεται στην ίδρυση του ελληνικού κράτους. Οι παθογένειες αυτής της σύμφυσης ήταν πάντοτε εμφανείς, ωστόσο τα τελευταία χρόνια οξύνθηκαν ιδιαίτερα, όπως με την εθνικιστική και οπισθοδρομική πολιτική παρέμβαση της προηγούμενης ηγεσίας της ελληνικής Εκκλησίας ή με τη σκανδαλώδη οικονομική και παραοικονομική δραστηριότητα της Εκκλησίας και των μοναστηριών.
Σήμερα, λοιπόν, θεωρούμε ότι έχει δικαιωθεί απολύτως και έχει καταστεί ώριμο κοινωνικό αίτημα η θέση ότι για μια σύγχρονη και δημοκρατική πολιτεία είναι αναγκαίος ο διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας και σε θεσμικό επίπεδο. Εξάλλου και στο εσωτερικό της Εκκλησίας πληθαίνουν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι η πρόσδεσή της με το κράτος αλλοιώνει τα χαρακτηριστικά της και δυσκολεύει την εκπλήρωση της αποστολής της.
Επιπλέον θα άξιζε να επισημάνουμε ότι άλλο πράγμα είναι το θρησκευτικό συναίσθημα και άλλο η Εκκλησία με τη νομική της υπόσταση (με την οποία το κράτος σχετίζεται). Πολύ συχνά, στις σχετικές συζητήσεις, αυτά τα δύο συγχέονται. Το θρησκευτικό συναίσθημα είναι η προσωπική απάντηση που δίνει ένας άνθρωπος στα μεγάλα ερωτήματα της Ύπαρξης, ενώ η Εκκλησία είναι ένα νομικό πρόσωπο το οποίο εποπτεύει χιλιάδες άλλα νομικά πρόσωπα Δημοσίου ή Ιδιωτικού Δικαίου, διαχειρίζεται πόρους, διαθέτει περιουσία και τελεί νομικές πράξεις.
Επομένως η οριοθέτηση της σχέσης κράτους - Εκκλησίας δεν αφορά την έκφραση της θρησκευτικής πίστης, η οποία είναι ελεύθερη και προστατευόμενη από το Σύνταγμα για κάθε μέλος του κοινωνικού συνόλου και αφορά καθαρά νομικά θέματα.
Θα άξιζε να αναφερθούν δύο αντιφάσεις από την εμμονή της Εκκλησίας να παρεμβαίνει στα του κράτους: Η πρώτη αντίφαση είναι ανάμεσα στην απόλυτη ταύτιση της ελληνικής Εκκλησίας με το ελληνικό έθνος από τη μια και στο οικουμενικό στοιχείο που διεκδικεί για τον εαυτό της η χριστιανική πίστη από την άλλη. Και το δεύτερο, η αντίφαση ανάμεσα στον πνευματικό χαρακτήρα της θρησκείας και στην εμπλοκή των επίσημων φορέων της με την κοσμικότητα και την υλική πραγματικότητα.
Πάντως είναι χρήσιμο να έχουμε κατά νουν ότι σε κάθε συζήτηση για τις σχέσεις κράτους - Εκκλησίας δεν θα πρέπει να έχουμε αναφορά μόνο την Ορθόδοξη Εκκλησία, καθώς το ζήτημα ουσιαστικά είναι ο ρόλος των Εκκλησιών σε ένα σύγχρονο δημοκρατικό πολίτευμα και η ανάδειξή τους σε παράγοντες σταθερότητας της κοινωνικής ζωής. Δεν χρειαζόμαστε εστίες αποσταθεροποίησης ή πηγές εντάσεων.
Να σημειώσουμε ότι η χώρα μας παραμένει μία από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές όπου θεσμοθετημένα η Εκκλησία αναμειγνύεται στα του κράτους, και αντιστρόφως. Τούτο συνεπάγεται σωρεία προβλημάτων στην εύρυθμη λειτουργία του κράτους, στη νομοθεσία και στις συναλλαγές των πολιτών μαζί του, κυρίως σε ό,τι αφορά την ελλιπή νομοθεσία περί ατομικών δικαιωμάτων και την περιορισμένη άσκηση των συνταγματικών δικαιωμάτων περί ανεξιθρησκίας, αυτοδιάθεσης, ελευθερίας της έκφρασης, του Τύπου κ.ο.κ.
Στη σημερινή εποχή δεν νοείται οι πολίτες στις συναλλαγές τους με το κράτος να συμμετέχουν σ’ αυτές με την ιδιότητα του πιστού και όχι του πολίτη (θρησκευτικές ορκωμοσίες, αναγραφή θρησκεύματος στους τίτλους απολυτηρίων, πιστοποιητικό βάπτισης, ισοδύναμο με πιστοποιητικό ονοματοδοσίας κ.ο.κ.).
Επιπλέον εγείρονται σοβαρά ερωτήματα σχετικά με το πόσο δίκαιο και ισόνομο είναι να υφίστανται συλλήβδην οι πολίτες φορολογικές επιβαρύνσεις για τη μισθοδοσία των ορθοδόξων ιερέων, ανεξαρτήτως αν οι ίδιοι είναι ορθόδοξοι ή όχι, και κατά πόσον ο χρεωκοπημένος κρατικός προϋπολογισμός οφείλει να παρέχει εξόφθαλμες φοροελαφρύνσεις στις εκκλησιαστικές επιχειρήσεις.
Οι βουλευτές να σηκώνουν το χέρι για να ορκιστούν μπροστά σε ιερείς, οι εικόνες του Χριστού να «κοσμούν» τα δικαστήρια, τα σχολεία και όλες τις δημόσιες υπηρεσίες, το μάθημα των Θρησκευτικών να είναι υποχρεωτικό, η αναγραφή του θρησκεύματος να διατηρείται σε πολλά δημόσια έγγραφα, η «βλασφημία» να αποτελεί ποινικό αδίκημα. Πέραν τούτων, η Εκκλησία και οι μονές να απολαμβάνουν καθεστώς φορολογικού παραδείσου, νομικά όμοιο με αυτό off shore εταιρειών.
Βεβαίως να επισημάνουμε ότι έχουν ήδη συντελεστεί αλλαγές σε ορισμένα σημεία, όπως στα θέματα των ναών άλλων θρησκειών, στην απαλλαγή του κλήρου και των μοναχών από το στράτευμα, στην αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, στην καύση των νεκρών (η καύση των νεκρών θεσμοθετήθηκε, αλλά δεν συστήθηκε η δομή ακόμη, με αποτέλεσμα να μην τελείται καύση νεκρών στην Ελλάδα) και στην αποδοχή κατασκευής ισλαμικού τεμένους.
Παρ' όλα αυτά, όμως, όπως ήδη αναφέρθηκε, υπάρχουν ανοιχτά ζητήματα που αφορούν σοβαρά θέματα, όπως αυτά που σχετίζονται με την εκκλησιαστική εκπαίδευση και την εκκλησιαστική περιουσία.
Στο πνεύμα αυτό ακολουθούν προτάσεις για τη διασφάλιση του «κοσμικού» χαρακτήρα του κράτους και τη διασφάλιση της δυνατότητας ίσης μεταχείρισης όλων των δογμάτων.
1) Συνταγματικός χωρισμός κράτους - Εκκλησίας: Αναθεώρηση του άρθρου 3.1 του Συντάγματος προκειμένου να αποσαφηνιστούν οι σχέσεις Πολιτείας και Εκκλησίας και να τυποποιηθεί συνταγματικά ο χωρισμός τους υπό καθεστώς αμοιβαίου σεβασμού. Συνταγματική διατύπωση που να προσδιορίζει τη σύγχρονη εκδοχή της θρησκευτικής ουδετερότητας του κράτους ως υποχρέωσης αφ’ ενός μεν σεβασμού (και όχι απλώς ανοχής) όλων των θρησκευτικών κοινοτήτων και των λειτουργών τους και αφ’ ετέρου ως απαγόρευσης των κάθε είδους διακρίσεων εις βάρος των πολιτών με βάση τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις. Ρητή εξίσωση όλων των θρησκευτικών δογμάτων, των δικαιωμάτων, αλλά και των υποχρεώσεων που απορρέουν από αυτά ώστε να αποφεύγονται ερμηνευτικές συγχύσεις.
2) Η Εκκλησία της Ελλάδος, όπως άλλωστε και όλες οι άλλες θρησκευτικές κοινότητες, μπορεί να μετατραπεί σε ιδιότυπο Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, με βάση ειδικές νομοθετικές ρυθμίσεις, που θα εξασφαλίζουν την πλήρη διοικητική της αυτοτέλεια. Αυτονόητη συνέπεια είναι η σταδιακή ανάληψη από την Εκκλησία της αποκλειστικής ευθύνης για τη μισθοδοσία, ασφάλιση και συνταξιοδότηση του κλήρου. Κατάργηση της πλήρους φοροαπαλλαγής των εισοδημάτων της Εκκλησίας από ακίνητα, πλην των ναών.
Θεωρούμε ότι η Εκκλησία θα πρέπει να υπάγεται κανονικά και χωρίς εξαιρέσεις ή χαριστικές ρυθμίσεις στο φορολογικό καθεστώς που ισχύει για όλους τους πολίτες της χώρας, για όσους διαθέτουν περιουσία και αναπτύσσουν οικονομική δραστηριότητα. Θα πρέπει επίσης να επανεξεταστούν τα χρυσόβουλα και όλοι οι συναφείς τίτλοι με τους οποίους δίνονται ιδιοκτησιακά δικαιώματα στην Εκκλησία και στις μονές.
3) Η εγκύκλια εκπαίδευση, πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια, πρέπει ν’ απεμπλακεί από τον στόχο της «μετάδοσης των γνήσιων στοιχείων της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης», ενώ το μάθημα των θρησκευτικών, με τον σημερινό του ομολογιακό προσανατολισμό, πρέπει ν’ αντικατασταθεί από μάθημα θρησκειολογίας.
Επιπλέον αποτελεί αναγκαιότητα η απαλλαγή του εκπαιδευτικού συστήματος από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της Εκκλησίας, ιδιαίτερα δε από κατηχητικές παραεκπαιδευτικές δραστηριότητες που καθιστούν τα σχολεία παραρτήματα ενοριών και υπονομεύουν τη συνύπαρξη παιδιών με διαφορετικές πολιτισμικές παραδόσεις. Κατάργηση του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και της πρωινής προσευχής στο σχολείο, και όπου αλλού τελείται. Απαγόρευση ανάρτησης θρησκευτικών συμβόλων στα σχολεία και σε κάθε άλλο δημόσιο κτήριο.
4) Κατάργηση του θρησκευτικού όρκου με τροποποίηση των σχετικών διατάξεων. Ο όρκος να έχει μόνο περιεχόμενο βεβαίωσης του ορκιζόμενου στην τιμή και τη συνείδησή του.
5) Απαγόρευση αναγραφής του θρησκεύματος σε δημόσια έγγραφα, τίτλους σπουδών ή βεβαιώσεις δημόσιας αρχής.
6) Επιβολή υποχρέωσης στους οικείους ΟΤΑ να διαμορφώσουν στα κοιμητήρια που τους ανήκουν διακεκριμένο χώρο πένθους και περισυλλογής για τον αποχαιρετισμό των νεκρών προτού ενταφιαστούν σε περίπτωση που αυτοί είχαν εκφράσει την επιθυμία να αποφύγουν τη θρησκευτική κηδεία. Δημιουργία χώρων καύσης νεκρών.
7) Κατάργηση του αναχρονιστικού καθεστώτος που διέπει τις σχέσεις κράτους και μουσουλμανικής μειονότητας. Οι μουφτήδες να μην ασκούν δικαιοδοτικές αρμοδιότητες και οι οικογενειακές διαφορές των μουσουλμάνων να υπάγονται μόνον στην τακτική δικαιοσύνη, η οποία θα εφαρμόζει και το μουσουλμανικό δίκαιο κατά μέτρο που αυτό δεν προσκρούει στο ελληνικό Σύνταγμα και το διεθνές δίκαιο της προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Κατάργηση της σαρίας (ο ιερός ισλαμικός νόμος) για τα μέλη της μειονότητας της Θράκης, η οποία δεν ισχύει σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα, ούτε καν στην Τουρκία, ενώ δεν απορρέει ούτε από τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923). Οι διατάξεις της (άγραφης) σαρίας έρχονται ευθέως σε σύγκρουση με το οικογενειακό δίκαιο (διαζύγια, επιμέλειες παιδιών, κληρονομιές) και με θεμελιώδη δικαιώματα, όπως της ισότητας των φύλων, της θρησκευτικής ελευθερίας, του συμφέροντος των ανηλίκων, της πρόσβασης σε δίκαιη δίκη.
8) Η ποινική νομοθεσία πρέπει ν’ απαλλαγεί από αναχρονιστικές διατάξεις, όπως τη διάταξη περί κακόβουλης βλασφημίας ή εξύβρισης θρησκευμάτων.
Εν κατακλείδι είναι κοινός τόπος ότι η πολιτισμική και θρησκευτική σύνθεση της ελληνικής κοινωνίας άλλαξε τα τελευταία χρόνια. Η ελληνική κοινωνία είναι πλέον μια πολυπολιτισμική κοινωνία με διαφορετικούς θρησκευτικούς και πολιτισμικούς προσανατολισμούς. Η πολυπολιτισμικότητα αυτή αποτελεί κοινωνικό πλούτο και όχι «απειλή για το έθνος» και ως εκ τούτου απαιτούνται προσαρμογές που θα αντιστοιχούνται στις κοινωνικές ανάγκες. Οι προσαρμογές αυτές δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν διαλόγου και καλόπιστης διάθεσης ώστε να έχουν τη μέγιστη αποδοχή και από τις δύο πλευρές.


* Ο Τάσος Κουράκης είναι βουλευτής και συντονιστής του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ της Επιτροπής Ελέγχου του Κυβερνητικού Έργου του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού
Διαβάστε περισσότερα »