Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2012

Εκλογές αντιπροσώπων της Τ.Ο ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ Νεμέας εν όψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης

ΣΥΡΙΖΑ Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο | Νεμέας

 
   Στην τελική ευθεία πέρασαν οι διαδικασίες για τη μετάβαση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. των συνιστωσών σε ενιαίο κόμμα, με τη διεξαγωγή της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, κορυφαίας και καθοριστικής σημασίας πολιτικής διαδικασίας, για τη νέα πορεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Στο τριήμερο της Συνδιάσκεψης, 30 Νοεμβρίου και 1 - 2 Δεκεμβρίου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, αναμένεται να διαμορφωθεί η φυσιογνωμία του νέου κόμματος της Αριστεράς, μετά το δημόσιο ανοιχτό διάλογο με την κοινωνία, που πραγματοποίησαν οι κατά τόπους οργανώσεις σε όλη τη Ελλάδα.
   Σε αυτό το πλαίσιο , η Τ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ Νεμέας καλεί όλα τα μέλη της να λάβουν μέρος στη διαδικασία εκλογής αντιπροσώπων για την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη.  Η εκλογική διαδικασία στη Νεμέα θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 25 Νοεμβρίου από τις 11:00 π.μ μέχρι τις 15:00 μ.μ. Εγγραφές μελών μπορούν να γίνονται και κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας αλλά τα εγγραφόμενα μέλη έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν όχι όμως και του εκλέγεσθαι.
 
Από το Γραφείο Τύπου
Διαβάστε περισσότερα »

Μεγάλα κενά εκπαιδευτικών στα σχολεία όλης της χώρας

 


 
Ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού

ΘΕΜΑ: Μεγάλα κενά εκπαιδευτικών στα σχολεία όλης της χώρας
Η μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης καθημερινά οδηγεί το δημόσιο σχολείο σε κατάρρευση καθιστώντας αδύνατη την ικανοποίηση των στοιχειωδών εκπαιδευτικών αναγκών των παιδιών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κατάσταση που επικρατεί στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση στον Πειραιά, όπου στα μέσα Νοεμβρίου απουσίαζαν 156 εκπαιδευτικοί –σύμφωνα με στοιχεία της ίδιας της διεύθυνσης ΠΕ Πειραιά. Οι ελλείψεις αυτές έχουν ως αποτέλεσμα το σύνολο σχεδόν των ολοήμερων σχολείων- που δεν είναι ΕΑΕΠ- να υπολειτουργούν αφού σχεδόν κανένας εκπαιδευτικός ειδικοτήτων δεν έχει τοποθετηθεί σε αυτά. Επίσης οι ελλείψεις αυτές επηρεάζουν και τη λειτουργία του πρωινού προγράμματος πολλών σχολείων (πχ 13ο Κερατσινίου, 23ο Πειραιά κλπ.) αφού από την αρχή της σχολικής χρονιάς απουσιάζουν ειδικότητες Γυμναστών, Αγγλικών, Μουσικής κλπ. Ανάλογη κατάσταση επικρατεί και στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Ανατολική Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης όπου σύμφωνα και πάλι με τα επίσημα στοιχεία της Διεύθυνσης 1851 διδακτικές ώρες των σχολικών προγραμμάτων της Περιφέρειας δεν καλύπτονται εβδομαδιαία, εξαιτίας έλλειψης προσλήψεων εκπαιδευτικών. Ανάλογη κατάσταση επικρατεί σε όλη τη χώρα και σε όλα τα σχολεία. Αν μάλιστα στα παραπάνω προστεθούν και άλλα προσωρινά κενά που δεν καλύπτονται (πχ. αν κάποιος εκπαιδευτικός αναγκαστεί να απουσιάσει με βραχυχρόνια αναρρωτική άδεια) σαν αποτέλεσμα έχουμε την απώλεια αθροιστικά πανελλαδικά χιλιάδων διδακτικών ωρών αλλά και τη συνολική αναστάτωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας αφού ελλείψει εκπαιδευτικών στη μεν πρωτοβάθμια τα παιδιά μοιράζονται σε άλλες τάξεις πολλαπλασιάζοντας τις δυσκολίες που έχουν να αντιμετωπίσουν οι εκπαιδευτικοί, μέσα σε τμήματα με ήδη υπερβολικά μεγάλο και αντιπαιδαγωγικό αριθμό μαθητών, στη δε δευτεροβάθμια τα παιδιά παραμένουν στα σχολικά προαύλια για ώρες περιμένοντας να τελειώσει το «κενό» τους για να ξανακάνουν μάθημα.

Η Διεύθυνση Προσωπικού του Υπουργείο Παιδείας απαντά επί της ουσίας αρνητικά στα αιτήματα των Διευθύνσεων ΠΕ και ΔΕ για κάλυψη των κενών επικαλούμενη εξάντληση των διαθέσιμων σχετικών πιστώσεων. Έτσι για παράδειγμα στην Π.Ε. Πειραιά και πάλι προσελήφθησαν τελικά για την κάλυψη των 156 κενών 11 αναπληρωτές ! (αναλογία κάλυψης κενών 1 προς 15). Επαναλαμβάνουμε δε ότι ανάλογη κατάσταση επικρατεί σε όλη τη χώρα.

Επειδή η δωρεάν Παιδεία είναι στοιχειώδης και συνταγματικά κατοχυρωμένη υποχρέωση του κράτους και
Επειδή είναι αδιανόητο και αδικαιολόγητο ούτε καν αυτή να προσφέρεται


Ερωτάται ο κύριος Υπουργός:

1. Τι κενά υπάρχουν πανελλαδικά στα σχολεία Α-θμιας και Β-θμιας όλης της χώρας; (παρακαλούμε για αναλυτική παράθεση στοιχείων)

2. Με ποιο τρόπο και με ποιο χρονοδιάγραμμα σκοπεύει να καλύψει αυτά τα κενά, ώστε να σταματήσει η απαξίωση της Δημόσιας Εκπαίδευσης και του έργου της;


Οι ερωτώντες βουλευτές

Μαρία Κανελλοπούλου


Τζένη Βαμβακά


Παναγιώτα Δριτσέλη


Γιώργος Πάντζας


Έφη Γεωργοπούλου- Σαλτάρη


Ιωάννης Αμανατίδης


Τάσος Κουράκης
Διαβάστε περισσότερα »

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

«ΕΠΟΧΗ ΠΟΛΕΜΩΝ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ»


ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗΣ ΤΟΥ ΣΑΜΙΡ ΑΜΙΝ

Το δεύτερο μέρος της συνέντευξης του Σαμίρ Αμίν στο περιοδικό Etudes Μarxistes και τον Ruben Ramboer. Ολόκληρο το δεύτερο μέρος έχει ως εξής:


«ΕΠΟΧΗ ΠΟΛΕΜΩΝ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ»


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ RUBEN RAMBOER
 
«Σε αυτούς τους καιρούς του γεροντικού καπιταλισμού, οι διαμαρτυρίες των κοινωνικών κινημάτων οδηγούν σε πολιτικές αλλαγές, προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, φασιστικές ή προοδευτικές». Αυτό ήταν το συμπέρασμα του μαρξιστή οικονομολόγου Samir Amin στο πρώτο μέρος αυτής της συνέντευξης, η οποία δημοσιεύθηκε στο Solidaire (Αλληλέγγυος) αρ. 38. Σε αυτό το δεύτερο μέρος, αντιμετωπίζει το ζήτημα της υπέρβασης του καπιταλισμού που βρίσκεται σε κρίση. «Ήρθε η ώρα για την αριστερά να είναι τολμηρή! Θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια
Για τον οικονομολόγο Samir Amin, Επίτιμο Καθηγητή, Διευθυντή του Τρίτου Παγκόσμιου Φόρουμ στο Ντακάρ και συγγραφέα πολλών βιβλίων μεταφρασμένων σε όλον τον κόσμο «το να είναι κάποιος μαρξιστής συνεπάγεται κατ' ανάγκην να είναι κομμουνιστής, γιατί ο Μαρξ δεν διαχώριζε τη θεωρία και την πρακτική - τη συμμετοχή στον αγώνα για την χειραφέτηση των εργαζομένων και των λαών.» Αυτό είναι που κάνει ο Samir Amin: στο πρώτο μέρος αυτής της συνέντευξης, ανέλυσε την κρίση. Εδώ, ασχολείται με την πάλη κατά των παντοδύναμων καπιταλιστικών μονοπώλιων και για μια άλλη κοινωνία.
 Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του «γεροντικού καπιταλισμού» που νομίζετε ότι οδηγούν σε μια «νέα εποχή μεγάλων λουτρών αίματος";
 Samir Amin. Δεν υπάρχουν πια δημιουργικοί επιχειρηματίες, αλλά "wheeler - dealers" (της αρπαχτής). Ο αστικός πολιτισμός, με το σύστημα αξιών του – ασφαλώς η εκθείαση τη ατομικής πρωτοβουλίας, αλλά επίσης και τα φιλελεύθερα δικαιώματα κι ελευθερίες, ακόμα και αλληλεγγύη σε εθνικό επίπεδο, έχει δώσει τη θέση του σε ένα σύστημα χωρίς ηθικές αξίες. Δείτε τους Προέδρους των ΗΠΑ, εγκληματικές μαριονέτες και τεχνοκράτες επικεφαλής των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, δεσπότες του Νότου, σκοταδισμός (Ταλιμπάν, χριστιανικές και βουδιστικές σέκτες ...), η εκτεταμένη διαφθορά (ιδίως στον οικονομικό κόσμο). Μπορούμε να περιγράψουμε τον καπιταλισμό σήμερα ως γεροντικό, η οποίος μπορεί να εγκαινιάσει μια νέα εποχή σφαγών. Σε μια τέτοια περίοδο, οι διαμαρτυρίες των κοινωνικών κινημάτων επιφέρουν πολιτικές αλλαγές. Για καλό ή για κακό, φασιστικές ή προοδευτικές. Η κρίση του 1930 οδήγησε για παράδειγμα στο Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία, αλλά επίσης στο ναζισμό στη Γερμανία. 
 Τι σημαίνει αυτό για τα αριστερά κινήματα σήμερα;   
Samir Amin. Ζούμε σε μια εποχή όπου η προδιαγράφεται ένα κύμα πολέμων και επαναστάσεων. Τα θύματα αυτού του συστήματος θα κατορθώσουν να σχηματίσουν μια θετική εναλλακτική λύση, ανεξάρτητη και ριζοσπαστική; Αυτό είναι το πολιτικό ζήτημα σήμερα. Χρειαζόμαστε η ριζοσπαστική αριστερά να αναλάβει την πρωτοβουλία για την οικοδόμηση ενός μετώπου, για ένα εναλλακτικό αντι-μονοπωλιακό μπλοκ συμπεριλαμβανομένων όλων των εργαζομένων και των παραγωγών που είναι θύματα της "ολιγαρχίας των γενικευμένων μονοπωλίων", ένα μεγάλο μέρος της μεσαίας τάξης, αγρότες, μικρομεσαίες επιχειρήσεις ...

Ισχυρίζεστε ότι η αριστερά πρέπει να εγκαταλείψει οποιαδήποτε στρατηγική που θα βοηθούσε τον καπιταλισμό να βγει από την κρίση.
Samir Amin. Ήρθε η ώρα να επιδείξουμε τόλμη! Δεν είμαστε σε μια ιστορική στιγμή, όπου η αναζήτηση για ένα «κοινωνικό συμβιβασμό» κεφαλαίου / εργασίας είναι μια εναλλακτική λύση, όπως το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος πρόνοιας της σοσιαλδημοκρατίας. Μερικοί φαντάζονται νοσταλγικά ότι μπορούν να «επαναφέρουν» τον μονοπωλιακό καπιταλισμό στη θέση του πριν από μερικές δεκαετίες. Αλλά ποτέ δεν επιτρέπει η ιστορία τέτοιες επιστροφές στο παρελθόν. 
Βρισκόμαστε σε μια ιστορική στιγμή όπου η ριζοσπαστική αριστερά πρέπει να είναι τολμηρή. Μιλώ για την αριστερά που είναι πεπεισμένη ότι το καπιταλιστικό σύστημα πρέπει να ξεπερασθεί ριζικά. Αλλά και μια αριστερά που δεν ξεχνάμε ότι ο σοσιαλισμός πρέπει να εφευρεθεί χωρίς να ακολουθεί αναγκαστικά ένα προϋπάρχον μοντέλο. Στις χώρες του Βορρά, υπάρχουν αντικειμενικές προϋποθέσεις για την απομόνωση του κεφαλαίου των μονοπωλίων. Ξεκινά με μια κοινωνική και πολιτική συμμαχία που συγκεντρώνει τη συντριπτική πλειοψηφία. 
 Αυτή η τόλμη υπάρχει σήμερα;
Samir Amin. Η έλλειψη τόλμης στην αριστερά είναι φοβερή αυτή τη στιγμή. Θυμάστε πώς οι Σοσιαλδημοκράτες ήταν ευτυχείς όταν το σοβιετικό καθεστώς κατέρρευσε, και μαζί με αυτό τα κομμουνιστικά κόμματα της Δυτικής Ευρώπης; Τους είπα: «Είστε ηλίθιοι. Η επόμενη κατάρρευση θα είναι η δική σας, το κεφάλαιο σας είχε ανάγκη μόνο και μόνο επειδή υπήρξε μια κομμουνιστική απειλή.» Και αντί να ριζοσπαστικοποιηθούν, αντίθετα γλίστρησαν δεξιά. Έγιναν σοσιαλφιλελεύθεροι. Τώρα όταν ψηφίζουμε σοσιαλδημοκρατία ή δεξιά, είναι το ίδιο πράγμα. Όλοι λένε: «Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, είναι η αγορά που αποφασίζει, οι οργανισμοί αξιολόγησης, το υπερ-κόμμα του μονοπωλιακού κεφαλαίου.
Βλέπουμε ακόμη και μεγάλα τμήματα της ριζοσπαστικής αριστεράς να το αποδέχονται αυτό από φόβο ή σύγχυση. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι που αποκαλούν τους εαυτούς τους «κομμουνιστές», αλλά λένε ότι δεν μπορεί να είναι παρά μια αριστερή πτέρυγα της σοσιαλδημοκρατίας. Πρόκειται για την ίδια λογική της αποδοχής του καπιταλισμού. Λογική του «ελάσσονος κακού». «Αυτό επιβάλλεται από την Ευρώπη» είναι ο κατ 'εξοχήν επιχείρημα. «Η Ευρώπη δεν είναι κάτι καλό, αλλά η καταστροφή της Ευρώπης θα ήταν χειρότερα.» Αλλά περνώντας από το ένα μη χείρον στο επόμενο, φτάνουμε τελικά στο «χείριστο». Πριν από δύο χρόνια, λέγανε στους Έλληνες, άντε, λίγη λιτότητα κι εντάξει! Πόσες φορές έχει ανακυκλωθεί αυτή η συνταγή; Οχτώ φορές;
Τι θα μπορούσε να είναι το σύνθημα της «κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας" που υποστηρίζετε;

Samir Amin. Η γενική ιδέα είναι η δημιουργία ενός αντι-μονοπωλιακού μπλόκ. Χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που να αμφισβητεί τη δύναμη των «γενικευμένων μονοπωλίων» (βλ. πρώτο μέρος της συνέντευξης σε Solidaire αρ. 38). Δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε ότι οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο μόνο και μόνο από το θαύμα της μεμονωμένης δράσης τους - μια ιδέα που βρίσκεται σε πολλά σοσιαλιστικά κινήματα και σε φιλοσόφους όπως ο Toni Negri.

Αυτό πρέπει να αρχίζει εξηγώντας ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις απέναντι στις πολιτικές λιτότητας. Με ένα εκλαϊκευμένο τρόπο, να έρχεται για να σπάσει το μονόλογο του κεφαλαίου για «την ανταγωνιστικότητα και τη συγκράτηση των μισθών». Γιατί δεν λέμε το αντίθετο, ότι οι μισθοί δεν επαρκούν και τα κέρδη είναι πολύ μεγάλα;


Στις καλύτερες περιπτώσεις, αυτό οδηγεί σε μία ελαφρά μείωση των ανισοτήτων ...

Samir Amin. Αυτό προφανώς δεν είναι αρκετό. Μια αυθεντική αριστερά πρέπει να αντιστρέψει την κοινωνική αναταραχή που παράγεται από τα μονοπώλια. Στρατηγικές για να εξασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή απασχόληση και να εξασφαλίζονται αξιοπρεπείς μισθοί, σε συνδυασμό με την ανάπτυξη. Είναι απλά αδύνατο χωρίς απαλλοτρίωση των μονοπωλίων. Τομείς – κλειδιά της οικονομίας θα πρέπει επομένως να εθνικοποιηθούν. Οι εθνικοποιήσεις είναι, σε πρώτο στάδιο, κρατικοποιήσεις, η μεταβίβαση της κυριότητας του ιδιωτικού κεφαλαίου προς το κράτος. Αλλά τόλμη είναι εδώ να "κοινωνικοποιηθεί" η διαχείριση των εθνικοποιημένων μονοπωλίων.


Εξετάστε αυτά τα μονοπώλια που ελέγχουν τη γεωργία, χημικές βιομηχανίες, τράπεζες και σούπερ μάρκετ. Η "κοινωνικοποίηση" σημαίνει ότι οι φορείς διαχείρισης περιλαμβάνουν εκπροσώπους των αγροτών, των εργαζομένων σε αυτά τα πρώην μονοπώλια φυσικά, αλλά και οι οργανώσεις των καταναλωτών και τοπικές αρχές (που ασχολούνται με το περιβάλλον, αλλά και το σχολείο, τη στέγαση, τα νοσοκομεία, η πολεοδομία, οι μεταφορές ...)


Μια σοσιαλιστική οικονομία δεν περιορίζεται στην κοινωνικοποίηση της διαχείρισής της.. Ο σοσιαλισμός δεν είναι απλά ο καπιταλισμός χωρίς καπιταλιστές. Πρέπει να περιλαμβάνει τη σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο, τη φύση και την κοινωνία. Συνεχίστε με τη μορφή που τρόπο που προτείνει ο καπιταλισμός και καταλήγει στο να καταστρέψει το άτομο, τη φύση και τους λαούς.


Τι κάνετε με την Wall Street και το City (Λονδίνο);

Samir Amin. Χρειάζεται μια «αποχρηματιστικοποίηση». Ένας κόσμος χωρίς Wall Street, για να δανειστώ τον τίτλο του βιβλίου του François Morin. Αυτό συνεπάγεται κατ 'ανάγκη την ολοκληρωτική κατάργηση των κερδοσκοπικών κεφαλαίων και των συνταξιοδοτικών ταμείων, τα οποία έχουν γίνει μεγάλοι εμπλεκόμενοι στην χρηματιστικοποίηση. Η κατάργηση αυτών των τελευταίων θα πρέπει να είναι υπέρ ενός αναδιανεμητικού συστήματος. Πρέπει να επανεξετάσουμε το σύνολο του τραπεζικού συστήματος. Τις τελευταίες δεκαετίες, το τραπεζικό σύστημα έχει γίνει πολύ συγκεντρωτικό και λίγοι γίγαντες καθορίζουν το νόμο. Ως εκ τούτου, θα μπορούσαμε να αναπτύξουμε μια «τράπεζα για τους αγρότες», ή μια «βιομηχανική τράπεζα», στην οποία τα εκλεγμένα συμβούλια αποτελούνται από εκπροσώπους της βιομηχανίας, των ερευνητικών κέντρων και των υπηρεσιών περιβάλλοντος.
Πώς βλέπετε το ρόλο των κινημάτων, όπως Καταλάβετε (Occupy), τους Αγανακτισμένους και τα συνδικάτα στον αγώνα ενάντια στα μονοπώλια;
 
 Samir Amin. Το ότι υπάρχει στις ΗΠΑ ένα κίνημα όπως το Occupy Wall Street είναι ένα θαυμάσιο μήνυμα. Ότι δεν αποδέχονται πλέον σαν θέσφατα ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» και «η λιτότητα είναι απαραίτητη» είναι πολύ θετικό. Το ίδιο για τους Αγανακτισμένους στην Ευρώπη. Αλλά αυτά είναι κινήματα παραμένουν αδύναμα, δεν αναζητούν αρκετά τις εναλλακτικές λύσεις. Τα συνδικάτα διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο, αλλά θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν. Οι λέξεις κλειδιά πριν από πενήντα χρόνια, είναι παρωχημένες. Πέντε δεκαετίες πριν, τέσσαρες στους πέντε είχαν μια ασφαλή και σταθερή δουλειά, και δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου ανεργία. Σήμερα, μόνο το 40% έχουν μια σταθερή δουλειά, 40% εργασία με συμβάσεις ορισμένου χρόνου και το 20% είναι άνεργοι. Η κατάσταση είναι ριζικά διαφορετική. Τα συνδικάτα δεν μπορούν πλέον να περιορίζονται στις διεκδικήσεις που αφορούν μόνο το μισό της εργατικής τάξης. Είναι απολύτως απαραίτητο να λάβουμε υπόψη τα δικαιώματα των ανέργων και εκείνων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Αυτά είναι συχνά οι μετανάστες, οι γυναίκες και η νεολαία.
 
Πώς βλέπετε τη σχέση μεταξύ της ταξικής πάλης στο Βορρά και στο Νότο;
 
Samir Amin. Οι συγκρούσεις καπιταλισμού / σοσιαλισμού και τη Βορρά / Νότου είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Ο καπιταλισμός είναι ένα παγκόσμιο σύστημα και οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες, αν θέλουν να είναι αποτελεσματικοί, πρέπει να πραγματοποιούνται ταυτόχρονα σε εθνικό επίπεδο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτό εννοούσε ο Μαρξ με το «Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!». Επίσης, σημαίνει ότι το να είναι κανείς κομμουνιστής πρέπει εξίσου να είναι διεθνιστής.
Είναι απολύτως απαραίτητο να ενσωματωθεί το ζήτημα του κλίματος, των φυσικών πόρων και του περιβάλλοντος στη σύγκρουση Βορρά-Νότου. Η ιδιωτική εκμετάλλευση αυτών των πόρων και η κατάχρηση του πλανήτη απειλεί το μέλλον όλης της ανθρωπότητας. Τον εγωισμό των ολιγοπωλίων στο Βορρά τον εξέφρασε βίαια ο Μπους δηλώνοντας, «The American way of life is not negotiable» (Ο αμερικανικός τρόπος ζωής δεν είναι διαπραγματεύσιμος). Αυτός ο εγωισμός έρχεται να αρνηθεί την πρόσβαση σε φυσικούς πόρους στο Νότο (80% της ανθρωπότητας). Πιστεύω ότι η ανθρωπότητα δεν μπορεί σοβαρά να ασχοληθεί με την κατασκευή μιας σοσιαλιστικής εναλλακτικής αν δεν αλλάξει αυτός ο «τρόπος ζωής» του Βορρά, το οποίο βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Νότος έχει απλά να περιμένει. Αντίθετα, οι αγώνες στο Νότιο μειώνουν την ιμπεριαλιστική πρόσοδο και αποδυναμώνουν τη θέση των μονοπωλίων στον Βορρά, ενισχύοντας τις λαϊκές τάξεις του Βορρά στον αγώνα τους για την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Η πρόκληση στο Βορρά, είναι η κοινή γνώμη να μην περιορίζεται στην υπεράσπιση των προνομίων της έναντι των λαών του Νότου.

Οι αναδυόμενες οικονομίες όπως η Κίνα, η Βραζιλία, η Ρωσία και η Νότια Αφρική δεν απειλούν ήδη κάπως τη δύναμη των «γενικευμένων μονοπωλίων»;

Samir Amin. Από το 1970, ο παγκόσμιος καπιταλισμός κυριαρχεί στο παγκόσμιο σύστημα με πέντε πλεονεκτήματα: τον έλεγχο της πρόσβασης στους φυσικούς πόρους, τον έλεγχο της τεχνολογίας και της πνευματικής ιδιοκτησίας, την προνομιακή πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης, τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού και νομισματικού συστήματος και τέλος, το μονοπώλιο των όπλων μαζικής καταστροφής. Αποκαλώ αυτό το σύστημα "apartheid on a global scale" (απαρτχάιντ σε παγκόσμια κλίμακα). Πρόκειται για ένα συνεχή πόλεμο εναντίον του Νότου, έναν πόλεμο που ξεκίνησε το 1990 από τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ με τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου. Αλλά οι αναδυόμενες χώρες, ιδιαίτερα η Κίνα, προχωρούν στην αποδόμηση τώρα αυτών των πλεονεκτημάτων. Πρώτον, η τεχνολογία. Περνάμε από το "Made in China" στο "Made by China” (κατασκευασμένο από την Κίνα). Η Κίνα δεν είναι πλέον το κατασκευαστικό εργαστήριο του κόσμου για τα υποκαταστήματα ή τις θυγατρικές του μεγάλου κεφαλαίου των μονοπωλίων. Έχει κατακτήσει την τεχνολογία για να αναπτυχθεί αυτόνομα. Σε ορισμένους τομείς, όπως στους τομείς των μελλοντικών ηλεκτρικών αυτοκινήτων, ηλιακή ενέργεια, κ.λπ.., διαθέτει τεχνολογίες αιχμής μπροστά από τη Δύση.
Επιπλέον, η Κίνα αφήνει το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα να καταστραφεί. Και χρηματοδοτεί ακόμη και την αυτοκαταστροφή του, με τη χρηματοδότηση του ελλείμματος των ΗΠΑ και την οικοδόμηση παράλληλα ανεξάρτητων ή αυτόνομων περιφερειακών αγορών μέσω του «γκρουπ της Σαγκάης», η οποία περιλαμβάνει τη Ρωσία, αλλά και δυνητικά την Ινδία και τη Νοτιοανατολική Ασία. Κάτω από την εποπτεία της Κλίντον, μια έκθεση για την αμερικανική ασφάλεια, λαμβάνει υπόψη την ανάγκη για έναν προληπτικό πόλεμο εναντίον της Κίνας. Αυτή είναι η απάντηση σε αυτό που οι Κινέζοι έχουν επιλέξει να συνεισφέρουν στον αργό θάνατο των ΗΠΑ χρηματοδοτώντας το έλλειμμά τους. Ο αιφνίδιος θάνατος του ζώου αυτού του είδους θα ήταν πολύ επικίνδυνος.
 Και οι χώρες της Νότιας Αμερικής;
Samir Amin. Οι δημοκρατίες με λαϊκή στήριξη στη Λατινική Αμερική σίγουρα έχουν αποδυναμώσει την ιμπεριαλιστική πρόσοδο. Αλλά θα έχουν δυσκολίες να προχωρήσουν περαιτέρω στην ανάπτυξη τους, όσο διατηρούν την ψευδαίσθηση μιας εθνικής αυτόνομης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σαφώς το βλέπουμε στη Βολιβία, τον Ισημερινό και τη Βενεζουέλα. Το βλέπουμε λιγότερο στη Βραζιλία, γιατί είναι μια πολύ μεγάλη χώρα με τεράστιους φυσικούς πόρους. Άρχισαν τη συνεργασία τους με την. ALBA. Αλλά η ALBA εξακολουθεί να είναι πολύ μικρή σε σύγκριση με τη στρατιωτική συνεργασία, οικονομική και διπλωματική του γκρούπ της Σαγκάης, η οποία αποσυνδέεται από την παγκόσμια οικονομία που κυριαρχείται από τα δυτικά μονοπώλια. Για παράδειγμα, τίποτα δεν πληρώνεται σε δολάρια ή ευρώ. Η Νότια Αμερική μπορεί, επίσης, να «αποσυνδεθεί» από τον καπιταλισμό των μονοπωλίων. Έχουν τεχνικές δυνατότητες και τους φυσικούς πόρους για να κάνουν εμπόριο Νότου-Νότου. Κάτι που ήταν αδιανόητο πριν από μερικές δεκαετίες.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗΣ: ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΥΛΑΪΔΗΣ


Διαβάστε περισσότερα »

Αλ. Τσίπρας για Eurogroup: «Η άφωνη κυβέρνηση χάνει χρόνο - βιώσιμη λύση μόνο με νωπή λαϊκή εντολή»



O πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ τόνισε στις δηλώσεις του σήμερα ότι «Μέρα με τη μέρα επιβεβαιώνεται ότι ο δρόμος των μνημονίων είναι καταστροφικός για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και οδυνηρός για τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η άφωνη κυβέρνηση χάνει χρόνο για τη χώρα. Η Ελλάδα βυθίζεται, και οι εταίροι κερδίζουν χρόνο για να ανασυγκροτηθούν. (...) Μόνο μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή θα είναι ικανή να επαναδιαπραγματευθεί τη δανειακή σύμβαση και να δώσει μια ρεαλιστική λύση στο πρόβλημα, μια ρεαλιστική διέξοδο στην κρίση με την κοινωνία όρθια και τη χώρα ζωντανή»



Ολόκληρη η δήλωση του Αλέξη Τσίπρα:
«Η Ευρώπη βρίσκεται ενώπιον των αδιεξόδων που δημιούργησαν οι πολιτικές της επιλογές. Μέρα με τη μέρα επιβεβαιώνεται ότι ο δρόμος των μνημονίων είναι καταστροφικός για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και οδυνηρός για τους ευρωπαϊκούς λαούς.
Όπως είχε υπογραμμίσει από την αρχή ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, το ελληνικό χρέος δεν βγαίνει. Αυτό το παραδέχονται πια όλο και περισσότεροι και αναζητούν εναγωνίως τρόπους για να γίνει το ελληνικό χρέος βιώσιμο. Και είναι πλέον κοινός τόπος ότι ούτε η εκταμίευση της δόσης θα διασφαλίσει τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Έφτασε η ώρα που ακόμα και στο Eurogroup συζητήθηκε η απολύτως ρεαλιστική πρόταση, που εδώ και καιρό έχουμε καταθέσει, για πάγωμα στην αποπληρωμή του χρέους. Δυστυχώς όμως αυτή η θέση αρχικά λοιδορήθηκε από την ελληνική κυβέρνηση και ουδέποτε διατυπώθηκε δημόσια από την ελληνική πλευρά.

Γεννιούνται λοιπόν εύλογα ερωτήματα. Ποιό από τα σενάρια που ακούστηκαν για τη διαχείριση του χρέους υποστηρίζει η ελληνική κυβέρνηση;  Ποιά είναι η ελληνική θέση στο μείζον αυτό πρόβλημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους που αποτελεί το κλειδί για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη;  Μήπως η ελληνική θέση είναι ότι θα αποπληρώσουμε μέχρι και το τελευταίο ευρώ, όπως δηλώνει ο πρωθυπουργός κάθε φορά που βρίσκεται στο εξωτερικό, αντιγράφοντας ακριβώς όλα όσα έλεγε το προηγούμενο διάστημα ο κ. Παπανδρέου;

Ο κ. Σαμαράς αρνείται πεισματικά να αξιοποιήσει τις μεγάλες διαπραγματευτικές δυνατότητες που δίνει η διάσταση απόψεων μεταξύ των εταίρων. Κατώτερος των περιστάσεων, την ώρα των μεγάλων συγκρούσεων μιλάει για τεχνικές δυσκολίες. Έχει πια χάσει και το τελευταίο ίχνος αξιοπιστίας απέναντι στον ελληνικό λαό όταν μέχρι προχθές υποστήριζε ότι αν δεν πάρουμε χρήματα ως τις 16 Νοεμβρίου θα τελειώσουν τα αποθέματα, δεν θα έχουμε μισθούς και συντάξεις και θα πεινάσουμε.


Ποιος όμως ο λόγος που εξαπέλυσε αυτό τον χυδαίο και ανυπόστατο εκβιασμό προς τον ελληνικό λαό;  Ο λόγος είναι ότι έχει υιοθετήσει πλήρως και υιοθετεί την αντίληψη ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να  διεκδικήσει τίποτα. Έχει γίνει ο κ. Σαμαράς αναπόσπαστο μέρος της προεκλογικής εκστρατείας της κας Μέρκελ, η οποία δεν μπορεί να ομολογήσει στο γερμανικό λαό πριν τις γερμανικές εκλογές ότι έκανε λάθος, ότι φταίει για την επερχόμενη ύφεση και ότι τα χρέη και το ελληνικό χρέος πρέπει να κουρευτεί.

Η άφωνη κυβέρνηση χάνει χρόνο για τη χώρα, τον χρόνο αυτόν τον κερδίζει η Γερμανία. Χάνει θέσεις εργασίας, χάνει επιχειρήσεις, αξιοπρέπεια, δημοκρατία. Η Ελλάδα βυθίζεται, και οι εταίροι κερδίζουν χρόνο για να ανασυγκροτηθούν.

Η κυβέρνηση επέλεξε να διευκολύνει τους εταίρους να αρκεστούν στο να δώσουν εύσημα σε μια πολιτική που έχει ήδη αποτύχει. Το δρόμο της επιθετικής επαναδιαπραγμάτευσης δεν μπορεί να τον υπηρετήσει μια κυβέρνηση υποταγμένη και δεμένη στο άρμα της κ. Μέρκελ.
Μόνο μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή θα είναι ικανή να επαναδιαπραγματευθεί τη δανειακή σύμβαση και να δώσει μια ρεαλιστική λύση στο πρόβλημα, μια ρεαλιστική διέξοδο στην κρίση με την κοινωνία όρθια και τη χώρα ζωντανή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, με αίσθημα εθνικής ευθύνης απέναντι στο λαό και τον τόπο, λέει ξεκάθαρα για μια ακόμα φορά:

Πρώτον, λύση στο ελληνικό πρόβλημα  δεν μπορεί να υπάρξει όσο εφαρμόζεται αυτή η άγρια λιτότητα.

Δεύτερον, προϋπόθεση για οποιαδήποτε διαπραγμάτευση είναι η ακύρωση του μνημονίου και η διευθέτηση του χρέους στα πλαίσια μιας ευρωπαϊκής συμφωνίας με διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, πάγωμα αποπληρωμής και ρήτρα ανάπτυξης στα πρότυπα της Συμφωνίας του Λονδίνου το 1953, συμφωνία η οποία διευκόλυνε τα μάλα τότε τη Γερμανία να μπορέσει να ανακάμψει μετά από την καταστροφή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.


Αυτή την προοπτική, την προοπτική της βιώσιμης λύσης μπορεί να την κάνει πραγματικότητα ο ελληνικός λαός με την αποφασιστική του παρέμβαση στις εξελίξεις. Κι εμείς θα αναλάβουμε αυτή την ιστορική ευθύνη. Θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας το επόμενο διάστημα προκειμένου να υπάρξει βιώσιμη λύση, να υπάρξει αντιστροφή της καταστροφικής πορείας, να υπάρξει σωτηρία για την κοινωνία και τον ελληνικό λαό. Σωτηρία που δεν μπορεί να δώσει μια κυβέρνηση υποταγμένη, σωτηρία που μπορεί να δώσει μια κυβέρνηση με αυτοπεποίθηση και με νωπή λαϊκή εντολή
Διαβάστε περισσότερα »

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΙΚΑΝΟΥ ΝΑ ΥΠΗΡΕΤΗΣΕΙ ΤΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΤΑΤΡΟΪΚΑΝΟ ΤΟΠΙΟ


ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΚΟΕ-ΓΙΩΡΓΟΥ ΝΙΚΟΛΑΚΑΚΗ ΚΑΙ ΣΠΥΡΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Η ψήφιση του Μνημονίου 3, με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, και η υπερψήφιση του προϋπολογισμού βάζουν τη χώρα πολύπλευρα σε μια νέα φάση.
Το επίσημο πολιτικό παιχνίδι θα καθοριστεί, προσωρινά, από τις συνέπειες της καθυστέρησης της εκταμίευσης της δόσης των 31,5 δισ., αλλά και της πιθανής δημιουργίας του λεγόμενου «δεσμευτικού λογαριασμού», που προβλέπει τη σταδιακή εκταμίευση και το συνεχή εκβιασμό για την εφαρμογή ή και την επιβολή νέων μέτρων. Πιο μόνιμος όμως παραμένει ο κίνδυνος, είτε σαν συνέπεια «απρόβλεπτων» γεγονότων είτε σαν αποτέλεσμα της συνέχισης της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και του συνακόλουθου βαθέματος του ρήγματος μεταξύ Ε.Ε.-ΔΝΤ, να έχουμε εκτροχιασμό από τα «συμφωνηθέντα» και μια πιθανή ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με απρόβλεπτες συνέπειες. Σε κάθε περίπτωση, με ελεγχόμενη ή άτακτη χρεοκοπία, με παραμονή ή καταναγκαστική έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ, θα συνεχιστεί η ίδια οικονομική πολιτική και θα ενταθεί ο πολιτικός και οικονομικός έλεγχος της χώρας.
Αυτό όμως που χαρακτηρίζει ανεξίτηλα τη νέα περίοδο είναι η πραγματική χρεοκοπία της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζόμενων και του λαού και οι αντιδράσεις που θα πυροδοτήσει η εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου 3 και των επόμενων.

Σε αυτή τη νέα περίοδο δυναμώνει το εναγώνιο ερώτημα σχετικά με τις αναγκαίες κατευθύνσεις και προσανατολισμούς της Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ και τις πρωτοβουλίες για την ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα για τη συγκρότηση ενός πολιτικού ρεύματος σαν αναγκαίας προϋπόθεσης για την πολιτική, οικονομική και κοινωνική διέξοδο της χώρας.

ΣΕ ΠΕΡΙΟΔΟ ΜΕΓΑΛΩΝ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΕΩΝ
Η Ελλάδα, ολόκληρη η περιοχή της Ν.Α. Μεσογείου, βρίσκεται στη δίνη μεγάλων οικονομικών, πολιτικών και γεωπολιτικών αναστατώσεων. Η αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΔΝΤ και Ε.Ε., αλλά και ανάμεσα σε χώρες της Ε.Ε., για τη διαχείριση της κρίσης χρέους των χωρών της Ν. Ευρώπης και των επιπτώσεών της στο ευρωπαϊκό τραπεζικό-χρηματοπιστωτικό σύστημα βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Η ουσία της αντιπαράθεσης δεν βρίσκεται βέβαια στο αν τα βάρη της κρίσης θα φορτωθούν στους λαούς. Αυτό αποτελεί το μοναδικό κοινό σημείο συμφωνίας του ιμπεριαλιστικού διευθυντηρίου. Το κρίσιμο ερώτημα είναι πώς θα φορτώσει ο ένας μερίδιο της ζημιάς στον άλλο. Και εδώ σαν κέρδος του ενός λογίζεται ακόμα και η μεγαλύτερη ζημιά του άλλου.
Με αφορμή τους οικονομικούς ανταγωνισμούς, η πολιτική επανέρχεται στο προσκήνιο. Δεν είναι απλά οι «αγορές» και οι τραπεζικοί γίγαντες που επιβάλλουν λύσεις. Ο πολιτικός έλεγχος των χωρών, μέσα σε ένα τοπίο γεωπολιτικών ανταγωνισμών και ανακατατάξεων, αποκτά ειδικό βάρος στους σχεδιασμούς και υπολογίζεται. Δίπλα λοιπόν στη επιβολή οικονομικών αναδιαρθρώσεων, δίπλα στη διεξαγωγή πειραμάτων (για παγκόσμια χρήση) σχετικά με τα όρια ενός λαού να αντέξει θεραπείες βασισμένες στο νεοφιλελεύθερο δόγμα του σοκ, επιβάλλονται πολιτικές νεο-αποικισμού, πλήρους δηλαδή παράδοσης των «κλειδιών μιας χώρας» για τον ολοκληρωτικό έλεγχο του παραγωγικού και φυσικού της πλούτου, αλλά και της ίδιας της γεωπολιτικής της θέσης. Η συνταγματοποίηση των οικονομικών επιλογών των ιθυνόντων της Γερμανίας, αλλά και οι δηλώσεις Μέρκελ, ότι «μια χώρα με δημόσιο χρέος πάνω από 80-90% του ΑΕΠ είναι αδύνατο να διατηρήσει την ανεξαρτησία της» είναι αποκαλυπτικά. Στην Ελλάδα οι εξελίξεις αυτές συναντιόνται με τις μεγάλες γεωστρατηγικές αναστατώσεις στην Ν.Α. Μεσόγειο και στη Β. Αφρική. Η επιλογή των μνημονιακών κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, να επιταχύνουν την πρόσδεση της χώρας στο τόξο ΗΠΑ-Ισραήλ, εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους καθώς αυξάνει η πιθανότητα νέων πολεμικών εμπλοκών σε Συρία και Ιράν. Η επιλογή αυτή εμπλέκει τη χώρα, σε αντιπαράθεση με παραδοσιακούς συμμάχους της, στους παγκόσμιους ανταγωνισμούς για τον έλεγχο των πετρελαϊκών κοιτασμάτων και των δρόμων τους προς τη Δύση.
                                                              
ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΕΓΧΩΡΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΛΟΝΙΖΕΤΑΙ...
Αν οι πολιτικές, οικονομικές και γεωπολιτικές αναταράξεις αποτελούν το «μεγάλο κάδρο», οι εξελίξεις στην Ελλάδα σχετίζονται με όσα συντελούνται στην παγκόσμια σκηνή.
Η διαδρομή του Μνημόνιου 3 μέχρι τη Βουλή, η πολύμηνη «προετοιμασία» του, δεν σχετίζεται βέβαια με την υποτιθέμενη διαπραγμάτευση από την τρόικα εσωτερικού. Η καθυστέρηση διαμόρφωσης των μέτρων αποτέλεσε έκφραση των ανταγωνισμών ανάμεσα σε ΔΝΤ και Ε.Ε., αντίθεση που «πειθάρχησε» στην επιθυμία Ομπάμα «να μην ληφθεί καμία σοβαρή απόφαση μέχρι τις αμερικάνικες εκλογές». Οδηγήθηκε έτσι μέχρι του ορίου που έπρεπε να ψηφιστεί, στις 7/11, με τη ματιά στραμμένη στις ΗΠΑ και την ελπίδα για εξεύρεση πιο συνολικής λύσης στο νέο τοπίο που αναμένεται να διαμορφωθεί.
Μέσα σε αυτό το διεθνές κλίμα, η εσωτερική τρόικα βρίσκεται σε αποσύνθεση. Η κυβέρνηση Σαμαρά, λαβωμένη από τις ψηφοφορίες για τις αποκρατικοποιήσεις στη Βουλή, κατάφερε μια «πύρρειο νίκη» στην ψηφοφορία για το Μνημόνιο 3. Αντί για πανηγυρισμούς είχαμε τις ανακοινώσεις αποπομπής 7 βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας, και έπεται συνέχεια. Σήμερα ο Α. Σαμαράς είναι υποχρεωμένος να επιχειρήσει μια φυγή προς τα εμπρός, επιταχύνοντας τη συνταγή Μέρκελ, ακροβατώντας στα όρια εκτροπών. Η ΔΗΜΑΡ εναγώνια αναζητά κάποιες αποστάσεις, το ΠΑΣΟΚ δοκιμάζει διαδικασίες αυτοδιάλυσης.
Είναι φανερό ότι η τρόικα εσωτερικού παραπαίει και παρουσιάζει εικόνες κατάρρευσης και εσωτερικής κρίσης. Πολύ σύντομα θα αποδειχθεί ότι τα μέτρα, στο σκέλος των εσόδων –ληστρική φορολόγηση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων– δεν θα μπορέσουν να εφαρμοστούν και θα χρειαστεί η λήψη νέων μέτρων. Παράλληλα, το ξεπούλημα των δημόσιων οργανισμών και η εκποίηση των παραγωγικών δυνατοτήτων και του φυσικού πλούτου της χώρας θα συναντήσει σφοδρές αντιδράσεις. Η πορεία προς την κοινωνική καταστροφή αλλά και η ανατίναξη της δυνατότητας ανασυγκρότησης της χώρας θα πυροδοτεί λαϊκές αντιστάσεις, που με τη σειρά τους θα επιδρούν στην κυβερνητική σταθερότητα και συνοχή. Η ταχύτατη απονομιμοποιήση των κυβερνητικών σχημάτων των τελευταίων χρόνων, η καθολική αποστροφή στις πολιτικές των Μνημονίων, η επιμονή, παρά τις ασυμμετρίες, του μαζικού λαϊκού κινήματος και η ενδυνάμωση της Αριστεράς, κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν παράγοντες που συνεχίζουν να παίζουν σημαντικό ρόλο στις εξελίξεις.
Το βέβαιο είναι ότι σε αυτές τις συνθήκες δεν χωρούν εφησυχασμοί. Αντίθετα, επιβάλλεται επιτάχυνση πρωτοβουλιών που θα στοχεύουν να καταστήσουν παρελθόν τις τρόικες εξωτερικού και εσωτερικού και να απαλλάξουν τη χώρα από μνημόνια και ληστρικές δανειακές συμβάσεις. Το ερώτημα είναι, σε ποιο τοπίο και μέσα από ποιο δρόμο θα καταστεί εφικτός ο διακηρυγμένος δρόμος;

... Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ
Αντικειμενικά μπαίνουμε σε μια περίοδο όπου η αναμέτρηση ανάμεσα στις μνημονιακές δυνάμεις (τρόικα εξωτερικού και εσωτερικού) και τους μηχανισμούς στους οποίους στηρίζονται, από τη μια, και το λαό, τους εργαζόμενους, τις αντιμνημονικές πολιτικές δυνάμεις και πρωτίστως την Αριστερά και το μαζικό λαϊκό κίνημα από την άλλη, θα είναι αναπόφευκτη. Η επιβίωση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, η δυνατότητά του να επιβάλλει τις τροϊκανές πολιτικές, θα κριθεί από τη δυνατότητά του να τσακίσει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό και το μαζικό λαϊκό κίνημα που έχει αναπτυχθεί στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Δεν υπάρχουν άλλες επιλογές. Η δυνατότητα ενσωμάτωσης του κοινωνικού ριζοσπαστισμού είναι δύσκολη μέσα στις σημερινές συνθήκες όξυνσης της οικονομικής κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο. Την ίδια στιγμή, οι μνημονιακές πολιτικές οδηγούν σε μεγάλης κλίμακας κοινωνικές αναδιαρθρώσεις με απολίπανση, έως και καταστροφή, των μικρομεσαίων στρωμάτων.
Αυτές ακριβώς οι κοινωνικές αναδιαρθρώσεις, η φτωχοποίηση, η ανεργία, η αβεβαιότητα και η προοπτική του κοινωνικού αποκλεισμού της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού πυροδοτούν, περισσότερο ή λιγότερο συνειδητά, μεγάλες πολιτικές αναταράξεις και κρίσεις. Το μνημονιακό πολιτικό στρατόπεδο βρίσκεται, λίγους μόλις μήνες μετά τις εκλογές, μπροστά στην απονομιμοποίηση. Είναι διάχυτη η αίσθηση ότι η κυβέρνηση Σαμαρά και η άθλια τρικομματική στήριξή της, παρά τους θεατρινισμούς, εξαπατούν το λαό κυβερνώντας με κρυφή ατζέντα. Η καθολική αντίθεση του λαού με τις μνημονιακές πολιτικές, και ειδικά με το Μνημόνιο 3, δείχνουν ότι τα εκβιαστικά διλήμματα δεν είναι ικανά να διαμορφώσουν τετελεσμένα. Η εκμετάλλευση της δράσης εφεδρικών συστημικών δυνάμεων σαν της Χρυσής Αυγής, η προσφυγή στην αστυνομική βία, οι συλλήψεις δημοσιογράφων και τα συνταγματικά πραξικοπήματα αποτελούν τα πρώτα ορατά βήματα μιας μεθοδευόμενης εκτροπής. Η ίδια η δυνατότητα επιβολής του μερκελισμού στη χώρα, καθώς περνά μέσα από την ανάγκη επιβολής μιας «σιδερόφρακτης δημοκρατίας», δεν μπορεί παρά να έρθει σε ανοιχτή σύγκρουση και ρήξη με το λαϊκό ριζοσπαστισμό και το μαζικό λαϊκό κίνημα, σε ένα αγώνα ζωής και θανάτου. Η έκβαση αυτής της σύγκρουσης θα κρίνει, σε μεγάλο βαθμό, και τη δυνατότητα του ΣΥΡΙΖΑ να απευθύνεται και να εκφράζει αυτό το πλειοψηφιακό αντιμνημονιακό ρεύμα, και κυρίως τη δυνατότητα να το μετατρέψει σε σταθερό πολιτικό ρεύμα ικανό να πραγματοποιήσει τις αναγκαίες τομές και ρήξεις στα πλαίσια μιας πορείας επιβίωσης, διεξόδου και αναγέννησης της κοινωνίας και της χώρας.
ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΕΞΟΔΟ
Η κρισιμότητα των στιγμών θέτει με μεγαλύτερη έμφαση την ανάγκη μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών που να δίνουν προοπτική, να συσπειρώνουν το λαό σε στόχους ρεαλιστικούς και αναγκαίους, να παίζουν καταλυτικό ρόλο στην αλλαγή των συσχετισμών.
Η αναμέτρηση ανάμεσα στην κοινωνία και το Μνημόνιο 3 δεν μπορεί να γίνει με τους όρους που έγιναν οι αντίστοιχες αναμετρήσεις του πρόσφατου παρελθόντος. Τα δυόμισι χρόνια εφαρμογής Μνημονίων πρέπει να μας οδηγήσουν σε ορισμένα κρίσιμα συμπεράσματα: Πρώτο, οι κυβερνήσεις που τα στήριξαν, παρά τις ισχυρές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που είχαν, απονομιμοποιήθηκαν σύντομα και τελικά κατάρρευσαν εξαιτίας της παρέμβασης του μαζικού λαϊκού κινήματος. Δεύτερο, οι δύο εκλογικές διαδικασίες που παρεμβλήθηκαν και ο κοινωνικός ριζοσπαστισμός, που είναι διαμορφωμένος πια σε πολιτικό ρεύμα, ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση σε πείσμα ενός πρωτόγνωρου πανευρωπαϊκού κύματος εκφοβισμού και εκβιασμών. Δικαιολογημένα, επομένως, ο λαός περιμένει περισσότερα πράγματα από τον ΣΥΡΙΖΑ σαν αξιωματική αντιπολίτευση. Περιμένει περισσότερα από μια δύναμη του 27% από ό,τι περίμενε από μια δύναμη του 4,7%. Και έχει δίκιο. Από αυτά προκύπτει ότι είναι η στιγμή μεγάλων πολιτικών πρωτοβουλιών που πρέπει να πάρει η Αριστερά.
Ο Α. Τσίπρας, στην πρόσφατη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας, είπε για το πολιτικό πρόταγμα της περιόδου: «Έχουμε καθήκον απέναντι στο λαό, απέναντι στη δημοκρατία, απέναντι στη ιστορία [...] να σταματήσουμε τη καταστροφή, να ξαναχτίσουμε την Ελλάδα. [...] Καλούμε το λαό σε διαρκή ειρηνικό ξεσηκωμό για να μην περάσουν αυτά τα μέτρα. Είναι συνταγματική, πατριωτική και δημοκρατική ευθύνη όλων. Για να σωθεί ο τόπος. Να επιβάλει με τη δράση του τη προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Σε αυτή τη κρίσιμη καμπή για τον τόπο και για το λαό, μόνο μια λύση υπάρχει, και είναι πολιτική λύση: Εκλογές για να μιλήσει ο λαός»
Η πρόταση αυτή ήταν και σωστή και αναγκαία. Είναι ανάγκη, για να είναι αποτελεσματική, να έχει συνέχεια και προοπτική.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει να αναλάβει τις πρωτοβουλίες των κινήσεων για όλο το επόμενο διάστημα. Μια πρωτοβουλία που θα δίνει προοπτική και πολιτικό και οργανωτικό διέξοδο στο πολύπλευρο κύμα αντιστάσεων ή και προσωπικών στάσεων και συμπεριφορών το οποίο θα εκδηλωθεί αναπόφευκτα γύρω από τα θέματα επιβίωσης που φέρνει στο προσκήνιο, σε μαζική κλίμακα, το Μνημόνιο 3.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί και πρέπει να πάρει στα χέρια του την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να ξεκινήσει ένα σύγχρονο ανένδοτο αγώνα για να αποτραπεί η πορεία προς την καταστροφή, με την άμεση προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία. Να μετατραπεί σε βασικό πόλο συσπείρωσης πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, ικανό να οδηγήσει σε μια πορεία σωτηρίας και πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής διεξόδου της χώρας.
Και παράλληλα, ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικός φορέας να οργανώσει ένα κίνημα πολιτικής ανυπακοής απέναντι στα χαράτσια, τη φοροληστεία, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τη διάλυση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, την ανατίναξη των εργασιακών σχέσεων.
Οι κινήσεις αυτές θα ανοίγουν τις πόρτες του στον αγωνιζόμενο λαό, στον κοινωνικό ριζοσπαστισμό, για τη συγκρότηση ενός μαζικού πολιτικού φορέα με δημοκρατία και διαδικασίες βάσης. Ενός φορέα ανοιχτού εκφραστή της αγωνίας και των αναγκών του λαού, φορέα ικανού να στηρίξει, να ελέγξει, να επιταχύνει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, φορέα ικανού να στηρίξει μια μετάβαση σε ένα μετατροϊκανό ξέφωτο.
Μια τέτοια στάση δεν θα είναι απλά μια πρωτοβουλία που θα επιχειρεί να ανατρέψει ένα πιθανό κλίμα απογοήτευσης.
Κυρίως, θα είναι πολιτική πρωτοβουλία ικανή να συγκροτήσει, να εκφράσει πολιτικά και να συσπειρώσει σε ένα πολιτικό ρεύμα το κύμα οργής που πλημμυρίζει τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της χώρας, καθώς ο καθένας βρίσκεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες εφαρμογής των μέτρων.
Θα είναι, ακόμα, σχέδιο που θα διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων στην Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, περιορίζοντας τις δυνατότητες εκμετάλλευσης του ριζοσπαστισμού από συστημικές δυνάμεις σαν τη Χρυσή Αυγή.
ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΟΛΟΠΛΕΥΡΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ
Σήμερα βρισκόμαστε σε μια συγκυρία όπου μέσα από αγώνες και αντιστάσεις είναι δυνατή η απόσπαση της διακυβέρνησης από τις δυνάμεις του συστήματος, και η χάραξη μια ριζικά διαφορετικής πορείας. Είναι ανάγκη και ταυτόχρονα είναι δυνατό να πυροδοτηθεί ένα μεταβατικό εγχείρημα που θα οδηγήσει το λαό και τη χώρα σε ένα τοπίο χωρίς μνημόνια, τρόικες και ληστρικές δανειακές συμβάσεις. Ένα τολμηρό εγχείρημα μετάβασης, που θα εξασφαλίσει την επιβίωση του λαού και τη σωτηρία της χώρας μέσα από μια παραγωγική ανασυγκρότηση η οποία θα ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες, που θα επαναφέρει στο προσκήνιο τα αιτήματα για Ανεξαρτησία και Λαϊκή Κυριαρχία, που θα επαναδιατυπώσει τις αρχές και τη λειτουργία της Ελευθερίας και της πραγματικής Δημοκρατίας, έξω από τα όρια του σημερινού πολιτικού συστήματος. Ένα τολμηρό εγχείρημα ικανό να αμφισβητήσει και να ανατρέψει τα σχέδια των ευρωκρατών, των τροϊκανών και των ντόπιων υπηρετών των μνημονιακών επιλογών.
Ένα τέτοιο εγχείρημα προϋποθέτει την ολόπλευρη ετοιμασία του λαϊκού παράγοντα. Ποιες είναι οι προϋπόθεσης μια τέτοιας πορείας;
Από πολλές πλευρές διατυπώνεται το ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να αναλάβει από τη θέση της κυβέρνησης την ευθύνη να σταματήσει ο σημερινός κατήφορος και να ξεκινήσει μια αναγεννητική πορεία. Στο μυαλό όσων το υποστηρίζουν τριγυρνά, είτε το ομολογούν είτε όχι, η πιθανότητα εκτροπής του ΣΥΡΙΖΑ από τις διακηρυγμένες θέσεις, το ενδεχόμενο μιας δεξιάς στροφής, ενός συμβιβασμού. Υποστηρίζουν ότι η μοναδική δυνατότητα αποφυγής ενός τέτοιου ενδεχομένου είναι η ενδυνάμωση ενός αριστερού συσχετισμού εντός του φορέα, η διακηρυγματική διατύπωση των προγραμματικών αρχών του, και κυρίως η απεύθυνση στις δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ώστε να επιτευχθεί μια ευρύτερη αριστερή συνεργασία.
Δεχόμαστε ότι ο φόβος για μια «δεξιά στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ, ή κυρίως η τάση υιοθέτησης μιας συμβιβαστικής στάσης, είναι δικαιολογημένος. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που οι συστημικές δυνάμεις επιχειρούν να πιέσουν το ΣΥΡΙΖΑ σε δεσμεύσεις που θα τον κρατούν, έστω και σαν εναλλακτική λύση, μέσα στην τροχιά του συστήματος. Να δεχτούμε ακόμα ότι το μέγεθος του εγχειρήματος, οι αναγκαίες ρήξεις και τομές για να επιχειρηθεί η αναγκαία μετάβαση, πρέπει να λάβουν υπόψη όλες τις δυσκολίες της περιόδου, διεθνείς και εσωτερικές, τις αναπόφευκτες ασφυκτικές πιέσεις, εκβιασμούς, διλήμματα κ.λπ. που θα αναγκάζουν σε τακτικές κινήσεις, πιθανόν και σε αναδιπλώσεις, ώστε μετά την κατάργηση του μνημονίου και την επαναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης να εξασφαλιστεί η ύπαρξη και η πολιτική, οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας.
Το ερώτημα είναι, πώς θα εξασφαλιστεί μια τέτοια προοπτική;
Η απεύθυνση στις δυνάμεις της Αριστεράς είναι σωστή, αλλά προφανώς έχει αποδέκτη τα μέλη, την επιρροή και την εκλογική της βάση. Αυτό εκφράστηκε πολιτικά στις περασμένες εκλογές. Το ερώτημα είναι με ποιες πρωτοβουλίες θα συνεχίσει να εκφράζεται και στην επόμενη περίοδο. Γιατί δεν πείθει κανέναν, ούτε τον απλό κόσμο, ότι είναι η σήμερα δυνατή η συστράτευση της Αριστεράς όταν τα επιτελεία, τόσο του ΚΚΕ όσο και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, διαχωρίζονται από τον ΣΥΡΙΖΑ θεωρώντας τον ευθέως συστημική δύναμη.
Ακόμα περισσότερο, η αποφυγή μιας «δεξιάς στροφής» δεν εξασφαλίζεται με «διακηρύξεις», ούτε εξασφαλίζεται από έναν ορισμένο εσωκομματικό συσχετισμό.
Αντίθετα, χρειάζεται να δούμε ολόκληρο το κάδρο, έξω από τους παραμορφωτικούς φακούς του μικρόκοσμού μας. Κυρίως, χρειάζεται να διδαχθούμε από όσα, έστω με καθυστέρηση, διακηρύσσουμε στα κείμενα μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτινάχθηκε στο 27%, ούτε κέρδισε ένα σημαντικό μέρος της επιρροής της Αριστεράς, επειδή διατύπωσε ένα «καλύτερο» σχέδιο μετάβασης στο σοσιαλισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκτινάχθηκε στο 27% αποκλειστικά σαν αποτέλεσμα της δράσης του το προηγούμενο διάστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχθηκε στο 27% επειδή τόλμησε να εκφωνήσει όσα το αγωνιζόμενο κομμάτι του ελληνικού λαού είχε απαιτήσει μέσα από ένα πολύπλευρο, πρωτοφανές σε ένταση και διάρκεια κίνημα για 2 χρόνια, το οποίο, μέσα από ασυνέχειες και αντιφάσεις, συνεχίζει να υπάρχει.
Είναι αναμφισβήτητα σωστό ότι οι μεγάλες ανατροπές δεν επιτυγχάνονται από «ειδικούς και κυβερνητικά σχήματα», δεν επιτυγχάνονται χωρίς τη σύνδεση με τα κινήματα και την κοινωνία.
Και αυτά τα κινήματα, αλλά και η αναγκαία ριζοσπαστική διάθεση, υπάρχουν σήμερα διάχυτα σε χώρους δουλειάς, μέσα και έξω από τα συνδικάτα, στις γειτονιές των πόλεων, στις ουρές της ανεργίας. Συγκροτούνται σε πολιτικό ρεύμα μέσα από πολύμορφες αντιστάσεις, ακολουθούν δρόμους έξω από τα γνωστά και τετριμμένα. Και αυτό το πολιτικό ρεύμα γνωρίζει ότι αυτό που κρίνεται σήμερα δεν είναι μια απλή κυβερνητική εναλλαγή, μια αντικατάσταση του κυβερνώντος κόμματος από ένα άλλο το οποίο θα συνεχίσει μια παρόμοια διαχείριση. Ο ΣΥΡΙΖΑ σαν δύναμη απλής εναλλαγής, μέσα σε αυτό το τοπίο της αναπόφευκτης σύγκρουσης, δεν μπορεί να υπάρξει. Και, αν το επιχειρήσει, δεν θα έχει καμιά ελπίδα επιβίωσης.
Το ερώτημα είναι λοιπόν, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί και αν καταφέρει να πάρει τις αναγκαίες πρωτοβουλίες ώστε αυτό το πολιτικό ρεύμα να βρει έκφραση μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ σαν φορέα-κίνημα. Να βρει τη θέση του σαν ουσιαστική δύναμη διαμόρφωσης της πολιτικής και της ταχτικής του. Όχι απλά σαν δύναμη ενίσχυσης μηχανισμών, όχι σαν «λόμπι» πίεσης. Αλλά ως δύναμη στήριξης των επόμενων βημάτων, δύναμη ελέγχου, επιταχυντής των εξελίξεων.

Διαβάστε περισσότερα »

ΣΥΜΒΟΛΗ ΣΤΟ ΔΙΑΛΟΓΟ ΓΙΑ ΠΑΝΕΛ/ΚΗ ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΧΑΛΚΙΔΑΣ


ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΧΑΛΚΙΔΑΣ

Του ΒΑΓΓΕΛΗ ΑΝΤΩΝΙΟΥ*

1. Η εναγώνια αναζήτηση μιας ακόμη δόσης, χαμένης κάπου ανάμεσα σε «τεχνικές» αξιολογήσεις και «εκβιασμένα» σενάρια βιωσιμότητας, που ούτως ή άλλως προσαρμόζονται στις ιδιαίτερες στρατηγικές και αντιθετικές ισορροπίες των διεθνικών ιμπεριαλιστικών κέντρων και θεσμών (ΕΕ, ΗΠΑ, BRIC, ΔΝΤ, ΕΚΤ, IIF κ.ο.κ.), αποτελεί αυτή τη στιγμή – μέχρι το επόμενο - το κρίσιμο ορόσημο της καταρρέουσας τριφασικής. Οι προχθεσινές τραγικές εκκλήσεις του – συνήθως ψυχρού τεχνοκράτη – κ. Στουρνάρα ενώπιον του ελληνικού κοινοβουλίου, με τις αναφορές του στο σενάριο Ιφιγένεια, που όλο αποτρέπεται και όλο αναβιώνει, είναι εξόχως χαρακτηριστικές. 
2. Οι εξελίξεις αυτές, που καθημερινά πλέον, με καταιγιστικό μάλιστα τρόπο, σημειώνονται, δημιουργούν μια εκρηκτική ποσοτική συσσώρευση, χωρίς ορατή προοπτική ανάταξης και αντιστροφής. Και δείχνουν πια ότι το «ελληνικό δράμα» βρίσκεται στην κορύφωσή του. Η έκβασή του, ανοιχτή στη μία (ύβρις) ή στην άλλη (κάθαρση), αντιδιαμετρικά πάντως αντίρροπη κατεύθυνση, είναι σήμερα κοντύτερα από ποτέ. Για όσους αξιοποιούσαν συστηματικά τα θεωρητικά και αναλυτικά μας εργαλεία, όλο το προηγούμενο διάστημα που, με νομοτελειακό σχεδόν τρόπο, διαδραματίζονταν τα επεισόδια της παγκόσμιας και ευρωπαϊκής καπιταλιστικής κρίσης, τίποτε απ' αυτά δεν συνιστά έκπληξη.


Από καιρό, κάποιοι είχαν (είχαμε) επισημάνει τα στρατηγικά αδιέξοδα και τις αντιφάσεις ανάμεσα στα κέντρα σχεδιασμού και ισχύος του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Όπως επίσης, είχαν (είχαμε) επίμονα σημειώσει το χαρακτήρα του ελληνικού ζητήματος, ως καταλύτη, με την ανάδειξη της ιδέας του «αδύναμου κρίκου», στην ευρωπαϊκή αλλά και διεθνική της διάσταση. Της χώρας μας δηλαδή ως αδύναμου κρίκου, που συμπυκνώνει τις παθογένειες και στρεβλώσεις του καπιταλιστικού μοντέλου και τα υβριδικά χαρακτηριστικά του νεοφιλελεύθερου πειραματόζωου αλλά ταυτόχρονα και τις ιστορικές δυνατότητες εδώ, σήμερα, στον παρόντα πολιτικό χρόνο, να πυροδοτήσει ανατρεπτικές και συνάμα χειραφετητικές εξελίξεις για ολόκληρο τον ευρωπαϊκό νότο και όχι μόνο.


3. Στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, οι εξελίξεις αυτές ανακλώνται στην ογκούμενη κατάρρευση του κυβερνητικού μπλοκ, που ξεμένει από καύσιμα, συμμαχίες και εφεδρείες, αδυνατώντας πια να σχεδιάσει με ορίζοντα πέραν της εβδομάδας. Κατάρρευση και στρατηγικό έλλειμμα που τροφοδοτούν την ασύμμετρη απειλή, της ενίσχυσης των αντίπαλων κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων, κύρια του Σύριζα. Καταδικασμένου πια απ' τα πράγματα να διεκδικήσει άμεσα και να κερδίσει την κυβερνητική εξουσία, ακόμη κι αν συνεχίσει απλώς να επενδύει στη λογική του «ώριμου φρούτου». Ταυτόχρονα όμως, δεν πρέπει να υποτιμάται ούτε η δυνατότητα ορισμένων αστικών κέντρων να επιχειρήσουν εν όλω ή εν μέρει μια κάποια έστω τακτική ανασυγκρότησή τους, γύρω από το Σαμαρά, ούτε φυσικά η άνοδος της εφεδρείας των μελανοχιτώνων της χρυσής αυγής – με χαρακτηριστικά ενός δυνητικού τριπολισμού. Για το λόγο αυτό, η περίοδος που διανύουμε και στην οποία ο πολιτικός χρόνος θα είναι ακόμη περισσότερο συμπυκνωμένος, απαιτεί κυριολεκτικά γενική επιστράτευση, εγρήγορση, επαγρύπνηση και προπάντων ηγεσία με καθαρό μυαλό, έτοιμη και αποφασισμένη να μην αφήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων ούτε για μια στιγμή, να μην αφήσει τον αντίπαλο να πάρει ανάσα. Κι αυτό όχι μόνο ενόψει εκλογικών αναμετρήσεων, που μάλλον δεν αργούν, αλλά κυρίως για την επόμενη μέρα, τότε που οι συνθήκες της σύγκρουσης δεν θα επιτρέπουν πισωγυρίσματα και υποχωρήσεις, επί ποινή θανάσιμης ήττας.

ΠΕΡΙ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΕΤΟΙΜΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ «ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ»…
1. Η ορατή προοπτική της κυβέρνησης της Αριστεράς, είναι απόλυτα φυσιολογικό να κάνει όλους μας, από το απλό μέλος μέχρι και την κορυφή της ηγεσίας μας, να συναισθανόμαστε και μια και δυο και τρεις φορές το βάρος των δυσκολιών και των ευθυνών μας. Γι’ αυτό και η γκρίνια για άστοχες ή άκαιρες δημόσιες δηλώσεις περί κυβερνητικής ετοιμότητας κλπ. τουλάχιστον μεταξύ μας είναι περιττή. Είναι ζήτημα αν έχει ποτέ βρεθεί ιστορικά η αριστερά στην Ευρώπη σε τόσο κρίσιμη στιγμή όσο εμείς σήμερα, εδώ, σε μια χώρα καθημαγμένη, λεηλατημένη, γονατισμένη, δεμένη χειροπόδαρα. Και δεν μπορούμε να το κρύβουμε, τουλάχιστον μεταξύ μας: Η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι ούτε ο αυτοσκοπός ούτε το τέρμα του δρόμου που έχουμε να διανύσουμε αλλά μόνο η αρχή ενός Γολγοθά για μας και το λαό μας. Γι’ αυτό ας μην ράβουμε κοστούμια, αλλά φόρμες αγγαρείας. Ας μην στρογγυλεύουμε κι εξωραΐζουμε, ας μην παραμυθιαζόμαστε αλλά ας εμπιστευτούμε τον κόσμο, ας του δώσουμε κι ας αντλήσουμε απ’ αυτόν κουράγιο και αυτοπεποίθηση. Κι αυτό προϋποθέτει πριν απ’ όλα σχέσεις ειλικρίνειας. Ο κόσμος θα μας εμπιστευθεί, θα ακουμπήσει πάνω μας και θα μας στηρίξει, όταν εμείς είμαστε - και το αποδείξουμε - αποφασισμένοι να φτάσουμε μέχρι το τέλος.
2. Είναι ακόμη μεγαλύτερη η δυσκολία μας, γιατί δυστυχώς, δυνάμεις της υπόλοιπης αριστεράς – και ασφαλώς δεν συγκαταλέγεται σ’ αυτήν η ΔΗΜΑΡ – κυρίως η ηγεσία του ΚΚΕ αλλά και δυνάμεις μέσα στην Ανταρσύα, επιμένουν να επενδύουν στην αποτυχία του Σύριζα, προεξοφλώντας από τώρα την ενσωμάτωσή του στο πλαίσιο μιας ανώδυνης αστικής διαχείρισης. Διαπράττουν φυσικά τραγικό, εγκληματικό, ανιστόρητο λάθος. Η αποτυχία του Σύριζα θα είναι στρατηγική ήττα όλων των ρευμάτων της αριστεράς, με ιστορικό ορίζοντα. Όπως άλλωστε και η κατάρρευση του «υπαρκτού» αποτέλεσε στρατηγική νίκη του καπιταλισμού και καθόλου αυτόματη δικαίωση της «άλλης» αριστεράς. Ωστόσο, οι δυσκολίες αυτές θα είναι εξίσου λάθος να μας οδηγήσουν σε παραίτηση από το στόχο της συμπαράταξης της αριστεράς. Ενώ, ταυτόχρονα, αναδύονται και δυνατότητες, όπως η εξαιρετική κατά τη γνώμη μου «πρωτοβουλία των 1.000», η οποία και θα πρέπει να αξιοποιηθεί, καθώς περιλαμβάνει ένα αξιόλογο δυναμικό, στρατευμένο ειλικρινά στην υπόθεση της μετωπικής συμπόρευσης. Είναι λοιπόν εξαιρετικά θετικό το ότι στο Σχέδιο Διακήρυξης, ο στόχος αυτός περιλαμβάνεται στα καταστατικά στοιχεία της φυσιογνωμίας μας (κεφάλαιο 7). Η σχετική προσθήκη που εισηγούνται το Α.Ρ. και η Α.Α. στο κεφάλαιο 5. «Οι Πολιτικοί Άξονες της δράσης μας» συμβάλλει και στην αναγκαία αποσαφήνιση αλλά και στην προώθηση της κεντρικής μας πολιτικής των συνεργασιών. Θα ήταν δε ακόμη πληρέστερη αν περιλάμβανε την αναγκαία αναφορά στην τακτική της ηγεσίας του ΚΚΕ (με διαφοροποιημένο τρόπο και σε δυνάμεις της Ανταρσύα) να επενδύουν και να προεξοφλούν την αποτυχία του Σύριζα, τακτική που συνιστά στη σημερινή συγκυρία επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό.
3. Από τη σκοπιά αυτή, θα πρέπει να αρχίσουμε να «συμβιβαζόμαστε» όλοι μας, από πάνω μέχρι κάτω, στην ιδέα ότι θα βρεθούμε πολύ σύντομα αντιμέτωποι με τη διεκδίκηση της διαβόητης αυτοδυναμίας. Συνεπώς, ας αρχίσουμε από τώρα να προετοιμαζόμαστε κατάλληλα…

Η «ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΠΕΙΛΕΙ» ΚΑΙ ΜΙΑ ΒΙΑΙΗ ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΠΟΥ ΕΠΕΙΓΕΙ…
1. Μέσα σ’ αυτή την ιστορική συγκυρία, οι διαδικασίες που αφορούν την ανασυγκρότηση του Σύριζα-ΕΚΜ, η επικείμενη Συνδιάσκεψη και το Συνέδριο, αποκτούν κρίσιμο χαρακτήρα. Και η λέξη κρίσιμο εδώ δεν εκφωνείται από συνήθεια και αμετροέπεια, αλλά απηχεί την πραγματικότητα. Εμείς, σήμερα, εδώ, μέσα στην καρδιά της καπιταλιστικής κρίσης, αναμετρούμαστε με μια τιτάνια πρόκληση, που ξεπερνά τα όρια και της χώρας και της συγκυρίας. Η πορεία του εγχειρήματός μας θα έχει εμβέλεια ασφαλώς ευρωπαϊκή αλλά και παγκόσμια, θα σφραγίσει τις εξελίξεις ίσως για πάνω από μια γενιά.
 2. Επειδή λοιπόν το επίδικο σ’ αυτή τη συνδιάσκεψη είναι η φυσιογνωμία και η στρατηγική μας, θα πρέπει να διαφωνήσουμε με τη διατύπωση του Σχεδίου Διακήρυξης στο 4ο κεφάλαιο «Η στρατηγική για το σοσιαλισμό»: «Ο Σύριζα ΕΚΜ είναι μέρος αυτού του ευρωπαϊκού κινήματος αντίστασης και εξέγερσης». Όπου προτείνεται η αναδιατύπωση: «Ο Σύριζα ΕΚΜ θα πρέπει ν’ αναδειχθεί ως σημείο αναφοράς για την ευρωπαϊκή Αριστερά και τα κινήματα αντίστασης και εξέγερσης». Για τον απλούστατο λόγο ότι στο ίδιο το προοίμιο του Σχεδίου, εκεί που αναφέρεται στην κατάσταση στη χώρα μας σήμερα, διατυπώνεται ορθότατα και πολύ εύστοχα: «Ζούμε το τέλος μιας εποχής. Ζούμε τις ωδίνες που θα γεννήσουν μια νέα. Εκείνοι που κυβερνούν αρχίζουν να μην μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν. Εκείνοι που κυβερνώνται αρχίζουν να μη θέλουν να κυβερνηθούν όπως πρώτα». Με άλλα λόγια, ψηλαφίζουμε και ανιχνεύουμε εμείς, εδώ, μια κατάσταση μετάβασης, της ραγδαία ωριμάζουσας επαναστατικής κατάστασης. Μιας κατάστασης που δεν υπάρχει σε άλλες χώρες της Ευρώπης ακόμη – και μάλιστα στις περισσότερες πόρρω απέχει απ’ αυτή.
3. Τι κρίνεται, τι διακυβεύεται στις επικείμενες εσωκομματικές μας διαδικασίες; Κρίνεται ασφαλώς το θέμα της οργανωτικής μας (ανα)συγκρότησης, με ζητούμενο να δημιουργηθεί ένας μάχιμος φορέας που θα διεξαγάγει αποτελεσματικά και νικηφόρα τις μάχες που έρχονται, που θα κατοχυρώσει και θα δυναμώσει τα πλουραλιστικά μας χαρακτηριστικά, προωθώντας ταυτόχρονα την ώσμωση και τη σύνθεση. Κρίνονται και πολλά άλλα, ορισμένα όμως είναι μείζονα. Θεωρώ ότι το κορυφαίο είναι αυτό της φυσιογνωμίας και της πολιτικής μας γραμμής. Είναι κοινό μυστικό κι ας μην προσποιούμαστε ότι δεν το γνωρίζουμε: Υπάρχει τουλάχιστον μια αντίθεση που μας διαπερνά οριζόντια. Κι αυτή δεν καθορίζεται από – ούτε ταυτίζεται πάντα με - τις υπαρκτές και απόλυτα σεβαστές διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες του καθενός και της καθεμιάς μας. Είναι η αντίθεση ανάμεσα σε ρεύματα, δυνάμεις, πρόσωπα και μηχανισμούς, που από τη μια δεν θέλουν ή δεν μπορούν να υπερβούν τα όρια της αστικής νομιμότητας κι απ’ την άλλη εκείνων που επιδιώκουν την παραπέρα ριζοσπαστικοποίηση, τη διεξαγωγή της σύγκρουσης μέχρι το τέλος.
4. Το Σχέδιο Διακήρυξης (στο κεφ. 4 «η στρατηγική για το σοσιαλισμό») κάνει μια πολύ σωστή επισήμανση, για τη Σκύλλα του καιροσκοπισμού, της υποταγής στο «εφικτό» και τη Χάρυβδη του τυχοδιωκτισμού, του - δήθεν επαναστατικού - βερμπαλισμού. Αντίθεση, που, όπως υποδεικνύει το Σχέδιο, αντιμετωπίζεται με την απαιτούμενη «ευελιξία». Σωστό. Μήπως όμως υποτιμάμε σοβαρά την ανάγκη μιας τιτάνιας προσπάθειας ιδεολογικοπολιτικής εμβάθυνσης, που την έχουμε για χρόνια παραμελήσει, ακόμη μάλιστα και κορυφαία ηγετικά μας στελέχη; Και για να πάμε παρακάτω, αρκεί αυτή η επισήμανση για να νοηματοδοτήσει το περιεχόμενο της αντίθεσης που εδώ επιχειρώ να περιγράψω; Νομίζω πως όχι.
5. Πώς απαντάμε σ’ αυτή την υπαρκτή αντίθεση; Όχι ασφαλώς με διοικητικά μέτρα ούτε με ιδεολογικές εκκαθαρίσεις. Η λογική των διασπάσεων θα πρέπει επειγόντως να διαγραφεί από την ατζέντα μας. Αλλά με την ανοιχτή, δημόσια ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση και με την ουσιαστική λειτουργία πολιτικών οργάνων. Η αποχώρησή μου από το Συντονιστικό του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής το καλοκαίρι που μας πέρασε και η προσωπική μου ένταξη στο Σύριζα, συνοδεύτηκε από μια δημόσια δήλωση ότι στρατεύομαι στην υπόθεση της ανασυνθετικής δημιουργίας μιας ευρύχωρης και μαχητικής αριστερής πτέρυγας. Ωστόσο δεν θα διστάσω και τώρα και αύριο να απευθύνω την κριτική μου, κυρίως μάλιστα προς εκείνα τα ρεύματα και τάσεις που θεωρώ συγγενικά. Και να επισημάνω ότι συχνά δίνουν μάχες οπισθοφυλακών, με όρους μηχανισμών και ισορροπιών, ότι δεν έχουν αποτινάξει σύνδρομα, φοβίες και αγκυλώσεις. Ότι σήμερα απαιτείται όχι να αναδιπλωθούμε αλλά να ανοίξει ο Σύριζα διάπλατα τις πόρτες και τα παράθυρά του και να μην φοβηθεί την ορμητική είσοδο της λαϊκής διαθεσιμότητας και μιας πρωτόλειας και ανεπεξέργαστης ακόμη ριζοσπαστικότητας. Ότι οι δικές μας και όχι άλλες είναι εκείνες οι απόψεις που μπορούν να κερδίσουν συνειδήσεις, να διαμορφώσουν τους όρους για το δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης του Σύριζα, που είναι και αναγκαίο και εφικτό. Και, απευθυνόμενος κύρια προς τα αριστερά έδρανα, προειδοποιώ ότι (και) η δική μας διστακτικότητα θα ευθύνεται για την τυχόν διολίσθηση του Σύριζα προς αρχηγοκεντρικά μοντέλα και προς την εμπέδωση ενός πλαδαρού αμεσοδημοκρατισμού, που δεν αντιστοιχεί ούτε με τις αυθεντικές παραδόσεις της αριστεράς ούτε κυρίως με τις ανάγκες και τα πολιτικά καθήκοντα που τίθενται μπροστά μας.
ΝΑ ΑΠΟΤΙΝΑΞΟΥΜΕ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΚΑΤΑΝΑΓΚΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
1. Λυδία λίθος της αντίθεσης που προσπαθώ να περιγράψω είναι το ζήτημα του ευρωπαϊσμού. Είμαστε τέκνα του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και της ριζοσπαστικής κριτικής του, δεν είμαστε οπαδοί της «καθ’ ημάς ανατολής». Και μας συναρπάζει η ιδέα μιας κοινής απόπειρας κοινωνικής χειραφέτησης, ειδικά με τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου. Δεν μπορούμε όμως να συνεχίσουμε να κάνουμε πως αγνοούμε ότι μια ορισμένη ηττοπαθής ευρωκομουνιστική παράδοση και αφήγηση έχει σφραγίσει την πορεία μας εδώ και 20 χρόνια, με επιλογές σαν αυτές του Μάαστριχτ και της αποδοχής της ΟΝΕ. Διαμορφώνοντας σε μεγάλο τμήμα του χώρου μας έναν αμετανόητο ευρωπαϊστικό καταναγκασμό. Η στάση αυτή θεωρώ ότι μας καθιστά όμηρους της ιδεολογικής κυριαρχίας του αστισμού, καθώς το παλαιό δόγμα «ανήκομεν εις την δύσιν» έχει δώσει τη θέση του στο νέο δόγμα «τα πάντα για το ευρώ». Ενώ η λέξη εξάρτηση έχει εδώ και καιρό ξεχαστεί από το λεξιλόγιό μας. 
2. Προσωπικά έχω επανειλημμένα αρθρογραφήσει και υποστηρίξει την άποψη ότι μεταβατικό πρόγραμμα εκ μέρους μιας προοδευτικής κυβέρνησης στη χώρα μας, που θα αποτινάξει το ζυγό των μνημονίων και της εξάρτησης. Που θα βάλει φρένο στην περιδίνηση του θανάτου και θα επιχειρήσει την τιτάνια προσπάθεια της παραγωγικής ανασυγκρότησης, δεν είναι συμβατό με το ευρώ. Ωστόσο, έχοντας συναίσθηση των υπαρκτών συσχετισμών, είμαι απ’ αυτούς που επίσης έχουν αρθρογραφήσει εν εκτάσει πάνω στον «αστικό μύθο» του εναλλακτικού σχεδίου Β΄. Με την έννοια μάλιστα που στο ίδιο το Σχέδιο Διακήρυξης, θέλω να πιστεύω όχι προσχηματικά, διατυπώνεται και μάλιστα στο επίμαχο σημείο 3 του κεφ. 6: «Ενδέχεται να διατυπωθούν κατά τη διαπραγμάτευση απειλές, ίσως και εκβιασμοί, περί διακοπής της χρηματοδότησης, περί εξόδου από το ευρώ, ίσως και άλλα. Αλλά, όπως ήθελε να συμπυκνώσει το σύνθημα που χρησιμοποιήσαμε «καμιά θυσία για το ευρώ», απόλυτη προτεραιότητα για μας είναι η αποτροπή της ανθρωπιστικής καταστροφής και η ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και όχι η υπαγωγή σε υποχρεώσεις που άλλοι ανέλαβαν υποθηκεύοντας τη χώρα. Κατά συνέπεια, δεσμευόμαστε ότι θα αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο τέτοιων απειλών ή εκβιασμών με όλα ανεξαιρέτως τα όπλα που μπορούμε να επιστρατεύσουμε ενώ είμαστε ήδη έτοιμοι να αναμετρηθούμε ακόμη και με τη χειρότερη έκβαση. Είμαστε βέβαιοι ότι σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση ο ελληνικός λαός θα μας στηρίξει ανεπιφύλακτα». Αλήθεια, δεν θα είχε μεγάλη αξία, αυτό το «είμαστε ήδη έτοιμοι» να εξηγηθεί, να παρουσιαστεί στο φώς, να γίνει πεδίο ζύμωσης του κόσμου, κτήμα και όπλο στον αγώνα του απέναντι στο μνημονιακό εφιάλτη;
3. Αλλά αν είναι όντως έτσι, τότε γιατί ο σ. Μηλιός, υπεύθυνος για την οικονομική μας πολιτική, δεν είναι διατεθειμένος να συζητήσει ο,τιδήποτε πέραν του δικού του Plan Α΄; Ποιους και γιατί ξορκίζει με την αυστηρή προειδοποίηση ότι η άποψη αυτή έχει ηττηθεί και στο κόμμα και στην κοινωνία, ξεχνώντας ότι η πραγματικότητα πολλές φορές είναι πολύ πιο πεισματάρα από τις εμμονές ορισμένων. Γιατί ταυτίζει όσους από εμάς υποστηρίζουν την ανάγκη για το Plan Β΄ με τη συμμορία της δραχμής και μας εγκαλεί ότι είμαστε έτοιμοι να συμμαχήσουμε με τμήμα της αστικής τάξης που επιδιώκει την εθνική αναδίπλωση και την αναβίωση των εθνικών ανταγωνισμών και τα τοιαύτα; Πόσοι εντέλει από την ηγεσία μας είναι διατεθειμένοι να παλέψουν πραγματικά τη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ» ή εν πάσει περιπτώσει να μας πουν ποια είναι η δική τους κόκκινη γραμμή – αυτό ιδιαίτερα είναι εξαιρετικά κρίσιμο ενόψει της ανάληψης της κυβέρνησης και των διαπραγματεύσεων με τους εταίρους. Πού αρχίζουν και πού σταματούν οι μονομερείς ενέργειες, πού αρχίζουν οι συμβιβασμοί, ποιοί απ’ αυτούς είναι ανεκτοί και ποιοί όχι; Πού θα βρεθούν οι πόροι για την ανασυγκρότηση (γιατί, στο σημείο 5 του ίδιου κεφαλαίου 6 «Προγραμματικοί στόχοι», υποστηρίζεται ότι οι πόροι για την ανάπτυξη θα βρεθούν από την πάταξη της παραοικονομίας, τη φορολογική μεταρρύθμιση και την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου, δηλαδή ξόρκια για καλό κατευόδιο). Αυτά είναι τα ζητήματα πάνω στα οποία ο κόσμος διψάει ν’ ακούσει και απαιτεί καθαρές κουβέντες. Μπορεί για παράδειγμα όλοι μας να συμφωνούμε στο κεφάλαιο 3 για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα, το οποίο προσωπικά θεωρώ εξαιρετικό, αλλά, για να μην κοροϊδευόμαστε, δεν θα κριθούμε απ’ αυτό. Θα κριθούμε δια πυρός και σιδήρου, από την αποφασιστικότητα, την τόλμη, την ταξική μονομέρεια να εφαρμόσουμε, σήμερα, ένα μεταβατικό πρόγραμμα σωτηρίας και ανασυγκρότησης, προς όφελος των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας.  
4. Από την άποψη αυτή, είναι εκ των ων ουκ άνευ αναγκαία η υιοθέτηση των τροπολογιών του Α.Ρ. και της Α.Α. στα σημεία 3 και 13 του κεφ. 6. Στην πρώτη δε εξ αυτών θα πρέπει οπωσδήποτε να προστεθεί η ανάγκη άμεσης επεξεργασίας του εναλλακτικού σχεδίου Β΄ της κυβέρνησης της αριστεράς. Που θα πρέπει να τεθεί ανοιχτά στη δοκιμασία του ανοιχτού διαλόγου με το λαό. Στη βάση αυτών των τροπολογιών, είναι απαιτούμενο να επιδιωχθεί η ευρύτερη δυνατή σύνθεση με άλλες δυνάμεις, που κινούνται στην κατεύθυνση του «καμιά θυσία για το ευρώ», ώστε να καταστούν πλειοψηφική θέση στην επικείμενη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη. Με την ευκαιρία αυτή μάλιστα, απευθυνόμενοι συντροφικά στο σ. Νταβανέλο, σημειώνουμε ότι μπορεί να μην υπάρχει ο «νομισματικός δρόμος για το σοσιαλισμό» αλλά και δρόμος για το σοσιαλισμό, στην Ελλάδα του μνημονιακού ρόγχου, χωρίς κόψιμο του γόρδιου δεσμού του ευρώ, χωρίς ανάκτηση εργαλείων άσκησης οικονομικής πολιτικής από την κυβέρνηση της αριστεράς, απλά δεν υπάρχει. Και τονίζουμε, για μια ακόμη φορά, ότι αν δεν τολμήσουμε εμείς, είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα προκύψουν δυνάμεις μέσα από το στρατόπεδο της λαϊκής δεξιάς που θα πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων πάνω στο ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Και ναι: υπάρχει αριστερή και δεξιά έξοδος (σχετικά παραπέμπουμε σε συνέντευξη του σ. Αλ. Τσίπρα στο baboushka.gr λίγες μέρες πριν την ομιλία του στη Δ.Ε.Θ.).
ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ «ΝΟΜΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΒΕΛΤΙΩΣΕΙΣ» 
1. Το Σχέδιο Διακήρυξης, με την υιοθέτηση τουλάχιστον των πιο πάνω τροπολογιών, μπορεί να αποτελέσει βάση για συζήτηση και έτσι όπως θα εμπλουτιστεί μέσα από τις διαδικασίες των συνελεύσεων και της ίδιας της Συνδιάσκεψης να γίνει ένα εξαιρετικά σημαντικό όπλο στην ιδεολογική και πολιτική μας φαρέτρα. Ορισμένα σημεία του είναι όντως εξαιρετικά: π.χ. Το κεφάλαιο 3, για το σοσιαλισμό, ειδικά η παράγραφος εκείνη που αναλύει τη σχέση ανάμεσα στο μεταρρυθμισμό και την εξ εφόδου κατάληψη είναι εκπληκτική. Η διατύπωση στο επόμενο κεφάλαιο: «Η ανάγκη να δημιουργηθούν νέου τύπου κοινωνικοί φορείς και να υπάρξουν επανιδρυτικού χαρακτήρα αλλαγές μέσα στα συνδικάτα». Το κεφάλαιο 5 «Πολιτικοί άξονες δράσης», που επαναδιατυπώνει αλλά και εισαγάγει ιδιαίτερα αξιόλογες σκέψεις για τη δράση μας στο μαζικό λαϊκό κίνημα. Το κεφάλαιο 7 που νοηματοδοτεί τις αρχές συγκρότησης και διεύρυνσης του Σύριζα.  
2. Σε άλλα σημεία του Σχεδίου, υπάρχουν όμως αστοχίες, αδύναμες και ρηχές προσεγγίσεις ενώ δεν λείπουν και αντιφάσεις. Όπως: Στο προοίμιο αλλά και στο κεφάλαιο 4, όπου η κυβέρνηση της αριστεράς προβάλλεται περίπου ως το τέλος του δρόμου, ενώ θα ήταν σκόπιμη μια άλλη διατύπωση που να αναδεικνύει ότι η κατάκτηση αυτού του στόχου θα είναι μόνο η αρχή. Στο κεφάλαιο 1 για την κρίση, όπου σωστά επισημαίνεται ο θάνατος του κεϋνσιανισμού, ωστόσο αντιφάσκει με άλλα σημεία του κειμένου, όπου κεϋνσιανές λογικές αναδεικνύονται ως δικές μας στρατηγικές επιδιώξεις.  
 
3. Διατυπώσεις όπως αυτή στην τελευταία παράγραφο του κεφ. 1: «O ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, ο πολιτικός φορέας που πέτυχε αυτό το αποτέλεσμα, πρωταγωνιστεί στην πολιτική σκηνή και διεκδικεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς γιατί έχει να προτείνει μια εντελώς διαφορετική έξοδο από την κρίση, μια πορεία που θα αποσοβήσει την καταστροφή, μια νέα πορεία για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη». Ή και αυτή στο κεφ. 2 «οι καταβολές μας»: «Πατώντας στέρεα στην κοινή δράση, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ κατόρθωσαν να συνθέσουν δημιουργικά, σε ένα ιδιαίτερα ευρύ πλαίσιο, απόψεις με διαφορετικές ιδεολογικές και οργανωτικές αφετηρίες και διαφορετικές πολιτικές καταβολές, αναγνωρίζοντας και μη συγκαλύπτοντας τις διαφορές και σεβόμενοι πάντα τις διακριτές ιδεολογικές και θεωρητικές ευαισθησίες», θα μπορούσαν να διατυπωθούν με λιγότερη απολυτότητα, έτσι που να μην δείχνουμε μιαν ορισμένη αυταρέσκεια, καθώς τα στοιχεία αυτά μέσα στο Σύριζα δεν είναι πάντοτε εξ ορισμού δεδομένα αλλά αντικείμενο επιδίωξης και διαρκούς αυτοβελτίωσης.
4. Η διατύπωση στο κεφ. 2 «οι καταβολές μας»: «Η Ένωση Κέντρου περιλάμβανε γνήσια δημοκρατικές δυνάμεις», καλό είναι να μην σχολιαστεί περαιτέρω, αλλά ας θεωρηθεί μια επιβεβλημένη αβρότητα προς πολλούς νέους συναγωνιστές μας, τους οποίους ειλικρινά καλωσορίζουμε.
Με τις παραπάνω σκέψεις θα ήθελα να υποβάλλω στο σώμα την υποψηφιότητά μου ως αντιπροσώπου στη Συνδιάσκεψη, όπου δεσμεύομαι, αν με τιμήσουν οι σύντροφοι με την ψήφο τους, να συμμετέχω με όλες μου τις δυνάμεις στην προσπάθεια αυτή που ήδη προανέφερα, να προωθηθεί η συγκρότηση μιας ευρύχωρης και ισχυρής αριστερής πτέρυγας, να επιτύχουμε αυτό το τόσο απαραίτητο δεύτερο κύμα ριζοσπαστικοποίησης του Σύριζα και σε επίπεδο αποφάσεων αλλά και ανάδειξης κεντρικών οργάνων. Και να καλέσω επίσης στην υπερψήφιση όσων κινούνται στην ίδια κατεύθυνση. Θεωρώντας φυσικά αυτονόητη την υποχρέωση όλων να τοποθετηθούμε ανοιχτά ενώπιον του σώματος και σήμερα και στη λίστα διαλόγου που θα πρέπει να είναι ανοιχτή στην ιστοσελίδα μας μέχρι τις 24-25/11, που θα διεξαχθούν οι εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων για τη συνδιάσκεψη. Κανείς δεν δικαιούται σήμερα να σιωπήσει. Η κρισιμότητα της συγκυρίας επιβάλλει σε όλους μας να επιλέξουμε αυστηρά, με το χέρι στην καρδιά, με κριτήριο το περιεχόμενο των θέσεων του καθενός και της καθεμιάς μας, τη σαφήνεια αλλά και τη συνέπεια που τις συνοδεύουν.
Διαβάστε περισσότερα »

ΣΥΡΙΖΑ: Στηρίζουμε τις κινητοποιήσεις των φοιτητών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας για δωρεάν στέγαση




Σε κατάληψη του Γραφείων της Διεύθυνσης των Φοιτητικών Εστιών Καλαμαριάς έχουν προχωρήσει εδώ και μέρες οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Μακεδονίας ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την αλλαγή του Κανονισμού ο οποίος στερεί το δικαίωμα στην δωρεάν στέγαση και καταπατά το Συνταγματικό κατοχυρωμένο δικαίωμα της Δωρεάν Παιδείας.


Ο νέος Κανονισμός προβλέπει την επιβολή μηνιαίου ενιοκίου για την κάλυψη των λειτουργικών εξόδων της Εστίας (π.χ. ρεύμα, νερό, θέρμανση) και εισάγει σχέσεις "Ενοικίου- Ενοικιαστή" αντί της μέχρι τώρα αντιμετώπισής των φοιτητών ως Οικότροφων.


Οι οικότροφοι διαγράφονται κάθε χρόνο και υποβάλλονται σε ένα εξέταση για την εισαγωγή τους τον επόμενο ενώ μέχρι σήμερα ήταν δεδομένη η παραμονή τους στην Εστία καθ' όλη την διάρκεια των Ακαδημαϊκών Σπουδών. Η τροποποίηση αυτή του κανονισμού εισάγει ένα κλίμα αβεβαιότητας στους φοιτητές για το αν τελικά καταφέρουν να τελειώσουν τις σπουδές τους και μετατρέπει την Εστία σε τόπο εισδοχής πρωτοετών και όχι σε στέγη φοιτητών των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων. Περιορίζει ακόμη τη διαμονή από ν+2 χρόνια σε ν  με αποτέλεσμα η ακαδημαϊκή ζωή να μην συμβαδίζει με τα πρότυπα της Εστίας, γιατί ενώ δίνεται από το νόμο το δικαίωμα για ν+2 έτη φοίτησης δεν παρέχεται πλέον στέγαση για το ανάλογο διάστημα.

Επιπλέον τα ακαδημαϊκά κριτήρια που εισάγει για την εισδοχή-παραμονή στην Εστία δημιουργούν ένα κλίμα ανταγωνισμού μεταξύ των φοιτητών που  ανατρέπει τον κοινωνικό-οικονομικό χαρακτήρα της Εστίας. Για τον λόγο αυτό οι φοιτητές προχώρησαν στι 18/11 στην κατάληψη των Γραφείων της Διεύθυνσης της Εστίας ενώ λίγες μέρες μετά ενημερώθηκαν
για ένα έντυπο απόφασης της Αστυνομικής Αρχής, το οποίο καλεί τους υπαλλήλους της Εστίας σε προσωπική κατάθεση για τα γεγονότα και κατάδοση ονομάτων Οικότροφων της Εστίας.


Ως ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ δηλώνουμε την αντίθεσή μας στην προσπάθεια τρομοκράτησης των φοιτητών και εκφράζουμε την στήριξη μας στις κινητοποιήσεις τους  για την διεκδίκηση των αναφαίρετων δικαιώματων τους στη δωρεάν Φοίτηση  και στέγαση. Η περαιτέρω επιβάρυνση των φοιτητών που προέρχονται από τα πληττόμενα κοινωνικά στρώματα συνιστά κατάφωρη απαξίωση τόσο συνολικά της Παιδείας όσο και του κοινωνικού χαρακτήρα που οφείλει να έχει το πανεπιστήμιο. 
Διαβάστε περισσότερα »