Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012

ΚΟΜΜΑ, ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ - 7 + 1 ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΡΙΖΑ


 























Toυ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ* 


Στη μνήμη του Ντανιέλ Μπενσαϊντ 

1. Ας ξεκινήσουμε από το εξής ερώτημα: τι γεννάει «αντικειμενικά» την ανάγκη για έναν καινούργιο Σύριζα; Προφανώς όχι κάποιο προϋπάρχον σχέδιο για την αναμόρφωση της «μορφής κόμμα» που σταδιακά προχωράει και μπαίνει σε μια καινούργια φάση της υλοποίησής του. Η διαδικασία που έχει δρομολογηθεί προκύπτει πρώτα και κύρια από την ταξικής σύγκρουσης που συγλονίζει την ελληνική κοινωνία εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια και τις ανάγκες που δημιουργεί. Από τη συγκεκριμένη εμπειρία αγώνων, κοσμογονικών και δραματικών ανατροπών που έχουν βιώσει οι λαϊκές τάξεις. Πιο συγκεκριμένα: από τη διαπίστωση ότι 24 γενικές απεργίες, δεκάδες ογκώδεις κινητοποιήσεις στους δρόμους, καταλήψεις πλατειών από πλήθη κόσμου για πάνω από ένα μήνα, δεν αρκούν για να φέρουν την αντιμνημονιακή ανατροπή που αποτελεί όρο επιβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και της χώρας. Δεν αρκούν μεν, πλην όμως δημιούργησαν τους όρους για να εκφραστεί η κατάρρευση του προϋπάρχοντος πολιτικού συστήματος (και γενικότερα των σχέσεων εκπροσώπησης) σε μια πλειοψηφικά αριστερόστροφη κίνηση. Δημούργησαν τους όρους μιας νέας συνάντησης της Αριστεράς, ή τουλάχιστον αυτής που ήταν διατεθειμένη για κάτι τέτοιο, με ευρύτερες λαϊκές μάζες. Η μετωπική-ενωτική κουλτούρα του Σύριζα, η ικανότητά του να συνδιαλέγεται με την λαϊκή κινητοποίηση, ακόμη και στις πιο δύσκολες για κομματικό φορέα μορφές (κίνημα των πλατειών), η πρόταση του, τέλος, για «κυβέρνηση της Αριστεράς» με στόχο την κατάργηση των Μνημονίων, εξηγούν την εκτίναξή σε πρωτοφανή εδώ και μισό αιώνα για αριστερό κόμμα επίπεδα εκλογικής καταγραφής. Η συνάντηση που εκφράστηκε με εκλογικούς όρους την άνοιξη, και σφραγίστηκε μέσα από την ταξική και πολιτική πόλωση του Ιούνη, ανέδειξε τον Σύριζα ως κεντρικό εκφραστή ενός δυνάμει νέου μπλοκ λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων με πλειοψηφική δυναμική και προοπτική εξουσίας. Για πρώτη φορά μετά την ιστορική ήττα του σύντομου 20ου αιώνα, η Αριστερά θέτει ζήτημα εξουσίας σε ευρωπαϊκή χώρα. Μετά το καλοκαίρι η προοπτική αυτή άρχισε να ανιχνεύεται με οργανωτικούς όρους – κάτι που ήδη ενυπήρχε σπερματικά στην εμπειρία των ανοιχτών συνελεύσεων της προεκλογικής και αμέσως μετεκλογικής περιόδου. Η πορεία προς τη Συνδιάσκεψη, με τον τριπλασιασμό των μελών και το «άπλωμα» του Σύριζα σε νέους χώρους αποτελούν τον πρώτο σταθμό αυτής της πορείας αναδιάταξης των μορφών οργάνωσης και εκπροσώπησης των λαϊκών και εργαζόμενων τάξεων.

2. Η συνάντηση αυτή δε γίνεται φυσικά εν κενώ, ούτε αποτελεί απλή μεταφορά, όπως νομίζουν ορισμένοι, των κινηματικών εμπειριών σε μια κομματική δομή. Ασφαλώς αυτές οι διαστάσεις υπάρχουν, είναι ενεργές, και ευτυχώς! Για να το πούμε διαφορετικά: ο νέος Σύριζα που δημιουργείται από τη διάδραση του «από τα κάτω» με το «από τα πάνω» αποτελεί (σε ένα βαθμό τουλάχιστον ) τον καθρέφτη όσων έγιναν την τελευταία περίοδο στο πεδίο των κινητοποιήσεων και των μορφών της λαϊκής αυτενέργειας. Του πλούτου αλλά και των ορίων τους, ή των ειδικών τους χαρακτηριστικών: π.χ μια σχετική απόσταση της νεολαίας, η ατονία των δράσεων στους χώρους παραγωγής, εκτός των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας που αποτελούν βασικά πεδία της σύγκρουσης. Αυτά τα χαρακτηριστικά συνδέονται βέβαια τόσο με την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος όσο και με τα γενικότερα χαρακτηριστικά της περιόδου, δηλαδή με το γεγονός ότι η αναμέτρηση είχε εξ'αρχής έναν πολιτικό χαρακτήρα. Ο Σύριζα αντανακλά λοιπόν αυτήν την πραγματικότητα στο βαθμό που, αν και κινείται προς την ενιοποίησή του, διατηρεί ή μάλλον αποκτά καινούργιου τύπου «μετωπικά» χαρακτηριστικά, «κοινωνικού» θα λέγαμε χαρακτήρα, που του επιτρέπουν να επικοινωνεί με ένα μεγάλο φάσμα μορφών λαϊκής αυτενέργειες. Αιχμή αυτής της διαδικασίας αποτελεί φυσικά η δουλειά αλληλεγγύης και κινηματικής δραστηριοποίησης και αυτοοργάνωσης σε τοπικό επίπεδο.

3. Ενα κομματικό σχήμα δεν είναι όμως μόνο αυτό: είναι και ένα στελεχικό δυναμικό, ένας μηχανισμός, μια ηγεσία, μια σειρά από ιδεολογικές και πολιτικές συντεταγμένες και λίγο-πολύ παγιωμένες πρακτικές. Ολα αυτά αποτελούν απαραίτητα συστατικά για να μπορέσει ένα κόμμα να λειτουργήσει όχι ως συνδικαλιστική εκπροσώπηση κοινωνικών ομάδων αλλά ως «συλλογικός διανοούμενος». Για να είναι σε θέση να διαμεσολαβήσει ένα σύνολο αντιθέσεων υπερβαίνοντάς τες έτσι ώστε να διαμορφώνονται οι όροι μιας «γενικής συλλογικής βούλησης». Με στόχο, όταν έχουμε να κάνουμε με αριστερό κόμμα, τη συγκρότηση μιας νέας ηγεμονίας, της διευθυντικής ικανότητας των κυριαρχούμενων τάξεων ως υποκείμενου ικανού να αρθρώσει ένα γενικό συμφέρον και το επιβάλλει με όρους κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας. Σε ότι αφορά το Σύριζα έτσι όπως έχει υπάρξει ως τώρα απαιτείται λοιπόν μια νηφάλια και ειλικρινής αποτίμηση της πραγματικής του πορεία. Τι είδους σχήμα ήταν λοιπόν εως πολύ πρόσφατα ο «υπαρκτός Σύριζα», ο Σύριζα στην ειδική οργανωτική του διάσταση, με την ιδιαίτερη υλικότητά της; Το θέμα είναι ασφαλώς ευρύ και δεν μπορεί να καλυφθεί σε ένα σύντομο κειμένο. Επιγραμματικά και μόνο λοιπόν σημειώνουμε τα εξής: - Ο Σύριζα δημιουργήθηκε ως ένα μετωπικό σχήμα που κατάφερε να υπερβεί ως ένα βαθμό τον οργανωτικό κατακερματισμό, προϊόν της κρίσης της Αριστεράς, αλλά ταυτόχρονα τον αναπαρήγαγε, τροποποιώντας τον, μέσω μιας διαρκούς «από τα πάνω» διαπραγμάτευσης μεταξύ υπο-μηχανισμών, ρευμάτων και οργανώσεων. Με μια έννοια ο Σύριζα επέκτεινε το μοντέλο «κόμμα πολιτικής ενότητας» του Συνασπισμού, δηλαδή της βασικής του συνιστώσας, που αποτελεί ταυτόχρονα η ίδια μια μικρογραφία των αντιθέσεών του. - Η αντίφαση αυτή ενσαρκώθηκε σε έναν οργανισμό που συνδύαζε μια σχετική «πλαστικότητα», με κινηματικές διαστάσεις, ριζοσπαστικές διαθέσεις και έντονο πλουραλισμό, με μια πλαδαρότητα, με χαρακτηριστικά αμορφίας, εκλογικού μηχανισμού και με χρόνια φαινόμενα παραγοντισμού. - Aυτή η ιδιότυπη μετωπική μορφή απέκτησε ταυτόχρονα χαρακτηριστικά πολιτικοποίησης, με κατωχυρωμένη την ανοιχτή (και μάλιστα έντονη) διαπάλη απόψεων, που αποτελεί αναμφισβήτητα δημοκρατική κατάκτηση, αλλά και γραφειοκρατικοποίησης, εν μέρει αναπόφευκτης, εν μέρει όμως ανατροφοδοτούμενης ως τρόπος «από τα πάνω» διαχείρισης των αντιθέσεων που προέκυπταν από τη διττή υπόσταση στην οποία αναφερθήκαμε. - Η μορφή αυτή έβαζε επίσης σαφή όρια στο όλο εγχείρημα, τόσο προς τα έξω, στην διεύρυνση της οργανωμένης επιρροής του Σύριζα πέραν του κύκλου των πολιτικοποιήμενου ιστορικού δυναμικού της Αριστεράς, με κυρίαρχο το στοιχείο της διανόησης, τόσο και προς τα μέσα, στη διαμόρφωση ενός ανανεούμενου στελεχικού δυναμικού και μιας πραγματικής «ηγετικής ομάδας», με την έννοια του Τολιάττι: μιας «οργανικά» συγκροτημένης ηγεσίας, δηλαδή μιας συλλογικότητας συνεκετικής, αν και όχι μονολιθικής, ομογενοποιημένης όχι ως προς τη γραμμή αλλά ως προς μια κοινή μήτρα, προϊόν της ιδεολογικής και πολιτικής σύνθεσης (ενότητας αντιθέσεων) που παράγει ο κομματικός οργανισμός στις διάφορες βαθμίδες του. Αυτό το διπλό έλλειμα, λαϊκότητας στη βάση και οργανικής ενότητας στην κορυφή (αλλά και στις ενδιάμεσες βαθμίδες), απετέλεσε χαρακτηριστικό γνώρισμα της οργανωτικής μορφής του Σύριζα. - Η υπερτροφία του ρόλου του «αρχηγού», που χαρακτηρίζει την όλη πορεία του Συνασπισμού και, κατόπιν, του Σύριζα (και όχι μόνο την πιο πρόσφατη φάση της) δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ατομικής ιδιοσυγκρασίας (ή μιας σειράς τέτοιων) αλλά πρώτα και κύρια έκφράζει την αδυναμία συγκρότησης «ηγετικής ομάδας», που εκφράζει με τη σειρά της την αδυναμία διαμόρφωσης ενός στελεχικού δυναμικού που να συνθέτει δυναμικά την εμπειρία του κομματικού οργανισμού. Γι αυτό και ο ρόλος του ηγέτη είναι πάντα αμφίσημος στο βαθμό που καλείται να καλύψει αυτό το κενό, και, ενδεχομένως, να προετοιμάσει το έδαφος για την ίδια του την υπέρβαση, ενώ ταυτόχρονα τείνει να το αναπαράγει από την ίδια τη δυναμική που δημιουργεί αυτή ακριβώς η «χαρισματική» του λειτουργία.

4. Η παραπάνω εικόνα είναι βέβαια μερική και, κυρίως, στατική. Ο Συνασπισμός και ο Σύριζα του Αλαβάνου και του Τσίπρα δεν είναι ασφαλώς ο Συνασπισμός της Δαμανάκη, που ψήφιζε το Μάαστριχτ και κοίταζε προς την «κεντροαριστερά». Η αποχώρηση του κύριου όγκου της Ανανεωτικής Πτέρυγας, της οποίας είχε προηγηθεί η διαδοχική απομάκρυνση των πιο δεξιών στοιχείων τόσο σε επίπεδο εκλογικής-κοινωνικής βάσης όσο και σε επίπεδο στελεχών, μείωσε το βαθμό ιδεολογικής και πολιτικής πολυσυλλεκτικότητας. Η εμφάνιση μιας σχετικά μαζικής οργάνωσης νεολαίας έφερε νέο αίμα και την απαρχή μιας στελεχικής ανανέωσης. Η συγκρότηση του Σύριζα προώθησε την μετατόπιση σε ριζοσπαστικότερες θέσεις, χωρίς όμως να ανατρέψει τα βαθύτερα χαρακτηριστικά της προηγούμενης οργανωτικής μορφής (έλλειμα λαϊκότητας και «διευθυντικής οργανικότητας»), που συνεχίζουν να αποτελούν βασικά προσκόμματα στο προχώρημα του εγχείρηματος στις νέες συνθήκες. Να γιατί ο «νέος Σύριζα», αν και στηρίζεται στα κεκτημένα της προηγούμενης περιόδου, δεν μπορεί να αποτελέσει απλή συνέχεια του παληού. Η τομή που απαιτείται, σε συνθήκες αδιάκοπης επιτάχυνσης του πολιτικού χρόνου, όξυνσης της κρίσης και πλησιάσματος της κυβερνητικής εξουσίας, ανοίγει απότομα και επιτακτικά ένα πλήθος σύνθετων ζητημάτων στρατηγικού χαρακτήρα. Ανάμεσα σ'αυτά, τα θέματα της οργανωτικής μορφής είναι ως γνωστόν από τα πλέον κρίσιμα και ταυτόχρονα δύσβατα. Δύσκολα γιατί παρ'ότι βαθύτατα πολιτικά, παραμένουν αδιαφανή και σχετικά δυσνόητα στον «κοινό νου» των κομματικών μελών. Δύσκολα επίσης γιατί η χρονικότητά τους τους είναι γενικά μεσο- και μακροπρόσθεσμη και, ως εκ τούτου, έρχεται σε αντίθεση με τις απαιτήσεις μιας γοργά μεταβαλλόμενης συγκυρίας. Από αυτήν την άποψη, οι συνοπτικές και βεβιασμένες διαδικασίες που ακολουθήθηκαν για την Συνδιάσκεψη, που εν μέρει μόνο μπορούν να αποδοθούν στην πίεση των περιστάσεων, περιέπλεξαν ακόμη περισσότερη μια ούτως ή άλλως δύσκολη διαδικασία, λειτουργώντας ανασχετικά στην πολιτικοποίησή της, δηλαδή στην ουσιαστική διευρυμένη συμμετοχή του υπό διαμόρφωση οργανισμού και στην ανάδειξη των πραγματικών αντιθέσεων. Ως τέτοια δεν μπορεί να θεωρηθεί ουδέτερη. Εντάσσεται, έστω και χωρίς προϋπάρχον σχέδιο ή πρόθεση, σε μια από τις τάσεις που εκδηλώθηκαν στην πρόσφατη συνδιάσκεψη.

5. Σχηματοποιώντας την εικόνα, μπορούμε να πούμε ότι στην Συνδιάσκεψη του Σύριζα ήρθαν αντιμέτωπες δύο τάσεις σε ότι αφορά την αντίληψη του κόμματος. Και λέμε «τάσεις» γιατί δεν πρόκειται για ολοκληρωμένες απόψεις, προϊόν δημόσιας και ολοκληρωμένης τοποθέτησης (μέρος του προβλήματος εντοπίζεται εξ'άλλου ακριβώς σ'αυτό), ούτε για δυό «στρατόπεδα» οριοθετημένα με σαφήνεια. Πρόκειται μάλλον για τους δυό αντιθετικούς τρόπους με τους οποίους ο συγκεκριμένος οργανισμός τείνει να αντιδράσει στις νέες συνθήκες, γι αυτό εξ'αλλου και οι εν λόγω τάσεις διαπερνούν, αν και άνισα, τις διάφορες απόψεις και ρεύματα που λειτουργούν εντός του σχήματος. Η πρώτη τάση είναι αυτή που κατανοεί τη διεύρυνση ως πορεία προς ένα «ευρύ», με την έννοια του «μεγάλου» και «πολυσυλλεκτικού» κόμματος, με χαλαρές ιδεολογικές αναφορές, αντίστοιχες οργανωτικές δομές, και ανάλογη έννοια «μέλους». Η υπέρβαση των μέχρι τώρα συνιστωσών, αλλά και των ρευμάτων που λειτουργούσαν εντός των ενιαίων οργανώσεων (του Συνασπισμού ειδικότερα), και το πρόταγμα ενός «Σύριζα των μελών» συγκλίνουν στην αντίληψη ενός κόμματος άθροισμα εξατομικευμένων μελών, χωρίς συγκροτημένη και κατοχυρωμένη διαπάλη γραμμών και με χαμηλής έντασης συμμετοχή στην κομματική ζωή. Εννοείται πως μια τέτοια δομή, τυπικά δημοκρατική, «ευρεία» και «οριζόντια», δηλαδή με δικαίωμα σε διαφορετικές απόψεις αλλά σε μια ατομική βάση, οδηγεί σε ένα κόμμα εξαιρετικά συγκεντρωτικό, όπου ο μηχανισμός μονοπωλεί την δυνατότητα εσωτερικής επικοινωνίας και όπου η άποψη της ηγεσίας στερείται αντίβαρου. Στην πραγματικότητα επίσης όλοι ξέρουν πως ομαδοποιήσεις και τάσεις υφίστανται σε τέτοια κόμματα, αλλά με τρόπο καλυμμένο, εντός των μηχανισμών και χωρίς τη δυνατότητα συμμετοχής των μελών στην διαπάλη των γραμμών. Τέτοια κόμματα χαρακτηρίζονται επίσης από ένα υψηλό βαθμό διαχωρισμού των τυπικών με τα πραγματικά κέντρα λήψης των αποφάσεων και διαμόρφωσης της πολιτικής. Με άλλα λόγια, τα εκλεγμένα όργανα, πολυπληθή και δυσκίνητα, παίζουν έναν περιορισμένο ρόλο ενώ η παραγωγή πολιτικής γίνεται σε επιτροπές ειδικών, άτυπα αλλά κρίσιμης σημασίας επιτελεία γύρω από την ηγεσία και φυσικά μέσω εξ'ισου άτυπων αλλά καθοριστικών συννεοήσεων εντός ενός περιορισμένου κύκλου στελεχών που συγκροτούν τον ντε φάκτο ηγετικό πυρήνα. Χωρίς να αποτελεί την υλοποίηση ενός τέτοιου ολοκληρωμένου μοντέλου, αρκετά στοιχεία της διαδικασίας προς την Συνδιάσκεψη, αλλά και εντός αυτής, λειτούργησαν προς μια τέτοια κατεύθυνση: από τις διαδικασίες εξπρές, με μοιραία αφυδατωμένη την πολιτική ουσία και συζήτηση, εως τις κατευθυνόμενες αλλά υπόγειες σταυροδοσίες, από τη δυνατότητα εγγραφής μελών πάνω στην κάλπη της εκλογής των αντιπροσώπων εως την ισχυρή αντίδραση στην κατάθεση διαφορετικών ψηφοδελτίων στα όργανα, και από την υπερτροφική ΚΠΕ (με 25% διορισμένων από τα πάνω μελών) μέχρι τον στιγματισμό των τάσεων ως «αντικομματικών» ομαδοποιήσεων, που σημαίνει βέβαια ότι μόνο εντός της πλειοψηφίας και με υπόγειο τρόπο επιτρέπονται οι ομαδοποιήσεις και συσχετισμοί. Ας τονίσουμε τέλος ότι αν και θέλει να εμφανίζεται ως «καινούργια» η αντίληψη αυτή αποτελεί στην ουσία προέκταση αντίστοιχων προηγούμενων πρακτικών εντός του «παλαιού» Συν/Σύριζα, αυτών που προωθούσαν το μοντέλο ενός αποϊδεολογικοποιημένου κόμματος, με συγκεντρωτική δομή και «επικοινωνιακού» τύπου απεύθυνση στην κοινωνία. Και κυρίως: όπως δείχνει μια πλούσια διεθνής και εγχώρια εμπειρία, αυτή ακριβώς είναι και η ουσία ενός «κρατικοποιημένου» κόμματος: μια οργανωτική μορφή που, πολύ πριν ακόμη πλησιάσει την εξουσία, είναι έτοιμη να λειτουργήσει ως μηχανισμός διαχείρισης του (αστικού) κράτους, διαμεσολαβώντας, στην καλύτερη περίπτωση (της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας), επιμέρους αιτήματα και συμφέροντα των λαϊκών τάξεων.

6. Αυτή η τάση συνάντησε όμως πολύ ισχυρές αντιστάσεις στον υπό διαμόρφωση κομματικό οργανισμό, αντίδραση διάχυτη και πολύμορφη, πολύ πέρα από τις τάσεις και τους συσχετισμούς που διαμόρφωθηκαν στις ψηφοφορίες. Το γενικό κλίμα που έβγαινε «από τα κάτω» ήταν αυτό μιας βάσης με αριστερόστροφες διαθέσεις, ανοιχτή στη δημοκρατική διαπάλη των απόψεων και καχύποπτη έναντι των γραφειοκρατικών πρακτικών. Ενα κλίμα που όμως, μέσα στην πίεση των προθεσμιών και των γενικότερων συνθηκών, πολύ απέχει ακόμη από την τη δημιουργία μιας νέας σύνθεσης, ενός «κοινού νου» με σταθεροποιημένο ιδεολογικοπολιτικό στίγμα. Σ'αυτό το πλαίσιο, η Αριστερή Πλατφόρμα σημείωσε μια πολύ σημαντική τετραπλή επιτυχία. - κατ'αρχήν γιατί προέκυψε ως τέτοια από τη σύγκλιση ρευμάτων από διαφορετικές παραδόσεις και οργανώσεις του συριζικού τόξου, διαμορφώνοντας έτσι τις προϋποθέσεις μιας ανασυντιθεμένης αριστερής πτέρυγας. - κατόπιν γιατί, όπως αποτυπώθηκε στην οριακή απόρριψη της τροπολογίας για το χρέος και την ΕΕ (και είχε ήδη διαφανεί στη συζήτηση στις οργανώσεις βάσης), ο πυρήνας των θέσεών της διαθέτει ευρύτερη ακτινοβολία, έως και πλειοψηφική δυνατότητα. - έπειτα γιατί η συγκρότησή της σε ξεχωριστό ψηφοδέλτιο δημιούργησε ένα πολύτιμο κεκτημένο ως προς τη δυνατότητα της ανοιχτής δημοκρατικής διαπάλης γραμμών εντός του νέου κόμματος και απέτρεψε την εικονική ομογενοποίηση εντός ενός «προεδρικού» πλαισίου που τα χωράει όλα. - τέλος γιατί η αριθμητική καταγραφή της στη συνδιάσκεψη ήταν ενθαρρυντική και έστειλε μήνυμα στην ευρύτερη Αριστερά και στην κοινωνία. Συμπερασματικά λοιπόν θα λέγαμε ότι παρουσία της Αριστεράς πλατφόρμας λειτούργησε ως ισχυρός παράγοντας πολιτικοποίησης, ανάδειξης των αντιθέσεων και ανακοπής της τάσης προς το πολυσυλλεκτικό «κρατικοποιημένο» κόμμα. Δεν ήταν όμως ο μόνος: η τάση αυτή εκφράστηκε, με διαφορετικό τρόπο, και στο πλειοψηφικό μπλοκ, όπου έπνευσε ένας άνεμος «κινηματικότητας» και ανάδειξης στελεχών με ανάλογο προφίλ. Με δυό λόγια, η Συνδιάσκεψη έδειξε ότι ο Σύριζα ως υπό διαμόρφωση ενιαίο κόμμα με προοπτική κυβερνητικής εξουσίας διαθέτει ισχυρά αντισώματα στην τάση αποριζοσπαστικοποίησης και «κρατικοποίησής» του.

7. Καμμιά οργανωτική μορφή δεν μπορεί ωστόσο να εξεταστεί και να κριθεί αποκομμένη από τη στρατηγική της διάσταση. Από αυτήν την άποψη, το τοπίο εντός του Σύριζα έχει κάτι παράδοξο. Ολοι περίπου ομνύουν στην «κινηματικότητα» και την ανάγκη κινητοποίησης από τα κάτω αλλά δεν είναι βέβαιο ότι όλοι το εννοούν με τον ίδιο τρόπο. Ας πάρουμε το παράδειγμα των δίκτυων αλληλεγγύης. Η πολιτική τους κατεύθυνση ούτε μονοσήμαντη είναι ούτε έχει ακόμη ξεκαθαριστεί. Υπάρχει ένα μεγάλο φάσμα δυνατοτήτων, από την «αυτοδιαχείριση της ανέχειας», και μια συμπληρωματική λογική ως προς τη συρρικνούμενη κρατική παροχή, μέχρι την αυτοοργάνωση με στοιχεία αμφισβήτησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων, και φυσικά πολλές «ενδιάμεσες» ή «μικτές» περιπτώσεις. Στην ουσία μόνο μια στρατηγική που στοιχηματίζει στη σύγκρουση, και την προάγει, έχει πραγματικά ανάγκη από ένα κόμμα «συλλογικό διανοούμενο», που υποβοηθά, ενοποιεί και δίνει νικηφόρα προοπτική στη δράση των εργαζόμενων και λαϊκών τάξεων. Ενα μαζικό αριστερό κόμμα που πολιτικοποιεί τις αντιθέσεις και διαμορφώνει τους όρους της ηγεμονίας των πολλών. Ενα κόμμα αυτού του τύπου αποτελεί αιτούμενο μόνο για τη στρατηγική που καταλαβαίνει ότι, σ'αυτές τις συνθήκες εντεινόμενης πολιτικής και ταξικής πόλωσης, η ίδια η άνοδος του Σύριζα στην κυβερνητική εξουσία, αλλά και το περιθώριο κινήσεων που θα διαθέτει αύριο μια αριστερή κυβέρνηση, δεν θα προκύψουν ούτε από μια σειρά πετυχημένων τακτικών χειρισμών στην κεντρική πολιτική σκηνή, ούτε από την συνθηκολόγηση ενός αντιπάλου του οποίου αντίθετα η εσωτερική κρίση οξύνει τις επιθετικές διαθέσεις. Πολύ περισσότερο, ένα τέτοιο κόμμα είναι αναγκαίο μόνο για μια στρατηγική που δεν είναι διατεθειμένη να περιοριστεί στο (ανέφικτο λόγω των συνθηκών) πλαίσιο μιας «αξιοπρεπούς» διαχείρισης και που στηρίζεται στην κινητοποιήση των από κάτω γιατί στοχεύει στην ανατροπή των συσχετισμών και τον απεγκλωβισμό από τα όρια που θέτει η υπάρχουσα κρατική μηχανή. Ορια που όπως ξέρουμε επικαθορίζονται σήμερα από το Μνημονιακό μηχανισμός αναχρηματοδότησης του χρέους, την τροϊκανή επιτήρηση και, εν τέλει, το ίδιο το πλαίσιο της ευρωζώνης και των συστατικών συνθηκών της ΕΕ.

7 + 1: Είναι διαδεδομένη σήμερα η αίσθηση ότι, μετά από τρία Μνημόνια, δεκάδες κινητοποιήσεις και μια χαμένη εκλογική ευκαιρία για αριστερή κυβέρνηση, το λαϊκό κίνημα είναι σε κάμψη. Θα ήταν σοβαρό λάθος να υποτιμηθούν η κόπωση και οι συνέπειες της γενικότερης δοκιμασίας που υφίσταται ενός λαός μετά από δυόμιση και πλέον χρόνια αδιάκοπου κοινωνικού Αρμαγεδώνα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το νέο πολιτικό σκηνικό που αποτυπώθηκε τον Μάη-Ιούνη, και ως προέκταση των τάσεων που αναδείχθηκαν τότε, έχει μετασχηματίσει ποιοτικά τους όρους της ταξικής σύγκρουσης. Για να το πούμε με συνοπτικό τρόπο: ο άνισος, ορμητικός αλλά και ασυνεχής (καθ'ότι πολιτικά ακάλυπτος), παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος της προηγούμενης περιόδου έχει πλέον μετατραπεί σε πόλεμο θέσεων στο πολιτικό πεδίο. Οι αντιθέσεις οξύνονται αλλά και μετατίθενται/συμπυκνώνονται ταυτόχρονα στο επίπεδο της πολιτικής αναμέτρησης. Από τη δική μας σκοπιά, αυτό δε σημαίνει ότι έχει τελειώσει, ή έστω μειωθεί, η σημασία της μαζική κινητοποίησης. Σημαίνει όμως ότι ο πολιτικός φορέας που εκφράζει την εναλλακτική λύση των κυριαρχούμενων δεν μπορεί να επαφίεται στο αυθόρμητο της λαϊκής κίνησης. Σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί φυσικά να υποκαταστήσει το ίδιο το κίνημα, ή ακόμη και τη σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά στον κάμπο. Το τέλος του εφιάλτη που βιώνει ο ελληνικός λαός δεν μπορεί όμως να περιμένει το πέρας μιας κοινοβουλευτικής θητείας ή ένα ατύχημα πολιτικής ή οικονομικής φύσης που θα έρθει να ολοκληρώσει τη συντελούμενη καταστροφή. Ο Σύριζα επωμίζεται, εκ των πραγμάτων, την καθοριστικής σημασίας ευθύνη να ορίσει τους όρους του νικηφόρου αυριανού λαϊκού ξεσηκωμού.

Διαβάστε περισσότερα »

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Αλέξης Τσίπρας: Το μόνο καλά οργανωμένο λόμπι στην Ελλάδα είναι το λόμπι της φοροδιαφυγής (Βίντεο)



 Ομιλία Aλ. Τσίπρα στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, 11/12/2012

 

Διαβάστε περισσότερα »

Μαρσέλο Μπρινιόνι : «Η κυβέρνηση της Αργεντινής δεν είναι υπάλληλος των τραπεζών»


Συνέντευξη στη Χριστίνα Πάντζου

Ο Μαρσέλο Μπρινιόνι επισκέφθηκε την Ελλάδα ως επικεφαλής αντιπροσωπείας γερουσιαστών της Αργεντινής που συναντήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ και επέδωσε πρόσκληση για να επισκεφθεί επίσημα ο Αλέξης Τσίπρας τη χώρα.

Σύμβουλος σε θέματα διεθνών σχέσεων του προεδρείου της αργεντίνικης Γερουσίας, ο Μαρσέλο Μπρινιόνι μίλησε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» για τις τελευταίες εξελίξεις στην Αργεντινή, τις διαδηλώσεις των προνομιούχων, τον ρόλο των ΜΜΕ, που λειτουργούν ως κόμματα της αντιπολίτευσης, τη σοσιαλδημοκρατία που παραδόθηκε στη Δεξιά, τον ληστρικό ρόλο του ΔΝΤ που με κάθε μέσο προσπαθεί να εμποδίσει τους λαούς να χειραφετηθούν ακολουθώντας τον δικό τους δρόμο και την απαράβατη απόφαση της Αργεντινής «να πληρώσει τα χρέη της σύμφωνα με τους νόμους και τις αποφάσεις της εκλεγμένης από τον λαό κυβέρνησης».

Το τελευταίο διάστημα το ΔΝΤ επικρίνει συστηματικά την κυβέρνηση της Αργεντινής, ενώ διεθνείς οικονομικοί θεσμοί εκτιμούν ότι η χώρα βρίσκεται ανάμεσα στις επτά με τη μεγαλύτερη πιθανότητα χρεοκοπίας στον κόσμο…

Το ΔΝΤ μόνο πείνα και λεηλασία έχει προκαλέσει στον κόσμο. Ελάχιστοι θεσμοί είναι τόσο αναξιόπιστοι όσο το ΔΝΤ. Η χώρα μας απαλλάχτηκε από αυτό αποπληρώνοντάς του όλο το χρέος της, ακόμη και εκείνο που ήταν αμφισβητούμενης προέλευσης.

Με την πάροδο των χρόνων, το ΔΝΤ μεταμορφώθηκε σε εργαλείο της διεθνούς τοκογλυφίας, βασισμένο σε μια απόλυτα αντιδημοκρατική αντίληψη: ότι οι Κεντρικές Τράπεζες πρέπει να είναι αυτόνομες από τις κυβερνήσεις και τους λαούς τους.

Αυτό είναι μια βαρβαρότητα που η Νότια Αμερική έχει αρχίσει να εγκαταλείπει. Κι όμως είναι το βασικό σύνθημα της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, που σήμερα δεν προσφέρει παρά λιτότητα και ύφεση.

Κατά παράδοξο τρόπο, στη Νότιο Αμερική το ΔΝΤ έχει μεταμορφωθεί σε βαρόμετρο των λαϊκών πολιτικών. Οσες επικρίνει το ΔΝΤ είναι σίγουρα αυτές που βελτιώνουν τη ζωή των λαών. Και όσες εγκωμιάζει στην πράξη δεν έχουν φέρει παρά πείνα και ανεργία στους λαούς.

Ωστόσο, η πρόσφατη απόφαση δικαστηρίου της Νέας Υόρκης, που απαιτεί να αποπληρώσει η Αργεντινή hedge funds που δεν μετείχαν στην αναδιάρθρωση του χρέους, θα μπορούσε να οδηγήσει σε τεχνητή χρεοκοπία. Πώς απαντά η κυβέρνηση;

Η απόφαση αυτού του Αμερικανού κυρίου είναι προφανώς παράνομη, αφού ο Γκριέζα δεν έχει διεθνή δικαιοδοσία, γεγονός που πιθανόν να καθορίσει και το να εγκαταλείψει η Αργεντινή το Χρηματιστήριο Αξιών της Νέας Υόρκης ως έδρα πληρωμών των ομολογιούχων που εντάχθηκαν στις αναδιαρθρώσεις του χρέους, δηλαδή του 90% των κατόχων ομολόγων χρέους της Αργεντινής.

Οπως είπε η πρόεδρός μας, αυτή η απόφαση εκφράζει την απόγνωση της Διεθνούς Χρηματοπιστωτικής Δικαστικής Αποικιοκρατίας, που επιδιώκει να εμποδίσει να υπάρξουν άλλοι πολιτικοί δρόμοι στον κόσμο, διαφορετικοί από την υποταγή στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Η Αργεντινή είναι εθνικά κυρίαρχη και θα πληρώσει τα χρέη της σύμφωνα με τους νόμους και τις αποφάσεις της εκλεγμένης από τον λαό κυβέρνησής της.

Το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι διατεθειμένο να φέρει την πείνα, να καταπιέσει, ακόμα και να σκοτώσει για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του. Κανένας αισχρός δικαστής, που ψάχνει στους σκουπιδοτενεκέδες της Ιστορίας προκαλώντας την αποστροφή του λαού μας, δεν θα μπορέσει να επαναφέρει στην Αργεντινή τις πιο σκοτεινές μορφές του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.

Η Unasur θα συζητήσει το θέμα της Αργεντινής αυτή την εβδομάδα και η χώρα μας μόλις κατέθεσε έφεση κατά της απόφασης του Γκριέζα, μαζί με όλους τους ομολογιούχους που αποδέχτηκαν την αναδιάρθρωση που πρότεινε η Αργεντινή. Η χρηματοπιστωτική και πολιτική κυριαρχία των χωρών δεν μπορεί να ποδοπατιέται από τις τράπεζες ή τις επιχειρήσεις. Δεν θα αλλάξουν την πορεία μας.

Η Αργεντινή δεν θα δεχτεί σε καμία περίπτωση να της επιβάλουν ξένες και ανεφάρμοστες δικαστικές αποφάσεις. Δεν θα το κάνει πάνω στην πείνα του λαού της και ενάντια στην πεποίθηση της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησής του. Ευτυχώς η κυβέρνηση της Αργεντινής δεν είναι υπάλληλος των τραπεζών, όπως φαίνεται να είναι κάποιες κυβερνήσεις στην Ευρώπη.

Η Αργεντινή τους τελευταίους μήνες γνώρισε μαζικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις. Πώς ξεκίνησαν και ποια είναι η βάση της δυσαρέσκειας των διαδηλωτών;

Τα τελευταία δέκα χρόνια η Αργεντινή πέτυχε να βελτιώσει αισθητά την κοινωνική και οικονομική της κατάσταση, γεγονός που ωφέλησε όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και τους επαγγελματίες, τους φοιτητές, τους επιχειρηματίες. Από φέτος, και με τη νέα θητεία που πρόσφερε ο λαός μας στην πρόεδρο Κίρσνερ στις εκλογές του Οκτώβρη του 2011, ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια αναδιανομής του πλούτου.

Η κυβέρνηση εφαρμόζει ενεργές πολιτικές για όσους έχουν λιγότερες ευκαιρίες και δυνατότητες. Εγκαινίασε ένα νέο μαζικό πρόγραμμα λαϊκών κατοικιών. Υποχρέωσε τις τράπεζες να διαθέσουν «ρευστό» σε παραγωγικές επενδύσεις μικρών επιχειρήσεων και να μειώσουν τα επιτόκια των πιστωτικών καρτών.

Επιβλήθηκε έλεγχος κεφαλαίων και ιδίως ως προς το «πόθεν έσχες» των πόρων για αγορά ξένου συναλλάγματος. Η τελευταία κινητοποίηση της 8ης Νοέμβρη ήταν έκφραση της προσπάθειας των πιο προνομιούχων στρωμάτων της κοινωνίας να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.

Βάση της ήταν τα μεσαία στρώματα των αστικών κέντρων, αποτελούμενα κυρίως από καλοπληρωμένους υπαλλήλους επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών και εξαγωγών και από επαγγελματίες και μάνατζερ, που διαμαρτύρονται για τις μεταρρυθμίσεις προς ένα πιο προοδευτικό φορολογικό σύστημα και για τον έλεγχο κεφαλαίων και τραπεζικού συστήματος.

Αυτά τα στρώματα επωφελήθηκαν πολύ από την ανάπτυξη, αλλά αντί να επιδεικνύουν αλληλεγγύη σήμερα υποτάσσονται στη στάση των επιχειρηματιών, δηλαδή αυτών που καθορίζουν τις πολιτικές τους αντιλήψεις.

Τα ΜΜΕ εντείνουν τις καταγγελίες τους για έλλειψη ελευθερίας της έκφρασης και κατηγορούν την κυβέρνηση για άρνηση συναίνεσης.

Ο νόμος για τις υπηρεσίες οπτικοακουστικής επικοινωνίας στην Αργεντινή υπήρξε προφητικός, γιατί έθεσε προς συζήτηση το γεγονός ότι τα ΜΜΕ σήμερα αποτελούν οργανικό κομμάτι πολυεθνικών οικονομικών ομίλων και συνεπώς υπερασπίζονται τα συμφέροντα και τις αξίες τους μαζί με τις σύμμαχες πολιτικές τους δυνάμεις.

Ο Μάλκολμ Χ πριν από πολλά χρόνια, πριν από την παγκοσμιοποίηση και το Ιντερνετ, έλεγε «αν δεν είσαι υποψιασμένος απέναντι στα μέσα επικοινωνίας, θα αγαπήσεις τον καταπιεστή και θα μισήσεις τον καταπιεσμένο».

Οταν, όπως συμβαίνει στην Αργεντινή και τη Βενεζουέλα, αυτές οι σύμμαχες πολιτικές δυνάμεις των μονοπωλιακών ΜΜΕ αποτυγχάνουν να απομακρύνουν από την εξουσία λαϊκές κυβερνήσεις, τα ίδια τα ΜΜΕ καταλήγουν να γίνουν πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης και οι δημοσιογράφοι τους εκπρόσωποι Τύπου των αντικυβερνητικών πολιτικών.

Μιλούν για συναίνεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και για συναινετικές «κρατικές πολιτικές». Δεν μπορεί να υπάρξουν τέτοιες πολιτικές γιατί Δεξιά και Αριστερά δεν δίνουν τις ίδιες λύσεις στο ίδιο πρόβλημα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει στη σημερινή Ευρώπη, γιατί η σοσιαλδημοκρατική -κακώς αποκαλούμενη- Αριστερά παραδόθηκε στη Δεξιά και υπερασπίζεται την ατζέντα της με ανεξήγητο ζήλο.

Ποτέ η Αριστερά δεν θα μπορούσε να σκεφτεί το ίδιο φορολογικό σύστημα με τη Δεξιά ούτε μοιράζονται κοινές προτεραιότητες στις δαπάνες του προϋπολογισμού. Γι” αυτό και οι συναινετικές πολιτικές που διακηρύσσουν αυτά τα ΜΜΕ αποτελούν απλώς μια απόπειρα ώστε η ατζέντα της Δεξιάς, που είναι και δική τους, να γίνει και η μοναδική του πολιτικού συστήματος.

Ευτυχώς, στην Αργεντινή συζητάμε πολιτικά και πλουραλιστικά, κατανοώντας ότι λίγα πράγματα είναι πιο αντιδημοκρατικά από τη συναίνεση. Η συναίνεση υπονοεί εγγενώς την άρνηση της διαφωνίας. Αλλά η διαφωνία συνιστά το θεμελιώδες πνεύμα της δημοκρατίας.

 Ο κ. Μαρσέλο Μπρινιόνι είναι σύμβουλος Γερουσίας
Διαβάστε περισσότερα »

Ερώτηση βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για φοροαπαλλαγές ναυτιλιακών εταιρειών


 
Ερώτηση κατέθεσαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προς τους αρμόδιους Υπουργούς "Οικονομικών", "Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων", "Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας" και "Ναυτιλίας και Αιγαίου" με θέμα: "Απάντησε η κυβέρνηση στα ερωτήματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για τις φοροαπαλλαγές των ναυτιλιακών εταιρειών;"



Ολόκληρη η ερώτηση



Παρά το γεγονός, ότι τα αρμόδια Υπουργεία ουδέποτε προέβησαν σε κάποια ανακοίνωση, εν τούτοις, από πολλά δημοσιεύματα τους τελευταίους μήνες, προκύπτει ότι μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των αρμόδιων ελληνικών Υπουργείων, εξελίσσεται μια συστηματική επίσημη διαβούλευση – διερεύνηση, με περιεχόμενο το καθεστώς φορολογίας των εμπορικών πλοίων και των ναυτιλιακών εταιρειών στην Ελλάδα. Η πρωτοβουλία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ειδικότερα στη Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού.



Τα παραπάνω δημοσιεύματα αναφέρουν, ότι ήδη από το 2011 μέχρι και πρόσφατα, έχουν αποσταλεί από την Επιτροπή προς την ελληνική κυβέρνηση, τουλάχιστον τρεις επιστολές – έγγραφα, με περιεχόμενο τη διερεύνηση του θέματος. Αναφέρονται συγκεκριμένα:



α) Επιστολή της 4ης Νοεμβρίου 2011, με την οποία η Επιτροπή ζήτησε πληροφορίες σχετικά με την ύπαρξη πιθανών μέτρων, υπέρ των ναυτιλιακών εταιρειών. Οι ελληνικές αρχές, υπέβαλαν αίτημα παράτασης της προθεσμίας απάντησης, με επιστολή της 1ης Δεκεμβρίου 2011, το οποίο έγινε δεκτό με επιστολή της 5ης Δεκεμβρίου 2011. Οι ελληνικές αρχές ανταποκρίθηκαν στο αίτημα παροχής πληροφοριών, στις 3 και 11 Ιανουαρίου 2012.



β) Επιστολή της 31ης Ιουλίου 2012, του Διευθυντή της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού κ. Alexander Italianer προς τη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στην ΕΕ και ειδικότερα προς τον πρέσβη κ. Θόδωρο Σωτηρόπουλο με θέμα «Καθεστώς Φορολογίας, με βάση τη χωρητικότητα των πλοίων, την εξαίρεση από το φόρο εισοδήματος, καθώς και ορισμένα συμπληρωματικά μέτρα υπέρ της ναυτιλίας και συναφών κλάδων», ζητώντας περισσότερες εξηγήσεις.



γ) Επιστολή της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προς τη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία με ημερομηνία 17/08/2012, με θέμα «Πιθανή μείωση του συναφούς με την εργασία κόστους για τους ναυτικούς και άλλα πιθανά κρατικά μέτρα, προς όφελος ναυτιλιακών εταιρειών», την οποία υπογράφει ο κ. Alain Alexis, προϊστάμενος διοικητικής μονάδας, η οποία συνοδεύεται από κείμενο 11 σελίδων, το οποίο επιγράφεται ως Παράρτημα Ι. Σύμφωνα με τα ίδια δημοσιεύματα, η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε και έλαβε προθεσμία μέχρι και τις 30 Οκτωβρίου 2012, για να απαντήσει στα ερωτήματα της Επιτροπής.



Είναι προφανές, ότι οι παραπάνω πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ενεργοποιούνται στο έδαφος της όξυνσης του ανταγωνισμού πολλών και ισχυρών συμφερόντων, στον τομέα των Ευρωπαϊκών και παγκόσμιων θαλάσσιων μεταφορών. Η ισχύς και η δυναμικότητα της ελληνικής ναυτιλίας, έχει ανταγωνίστριες δυνάμεις. Ανεξάρτητα, όμως, από το γεγονός ότι η ελληνική πολιτεία οφείλει συμβατικά να μην αγνοήσει αυτή την παράμετρο, εν τούτοις, η σε εξέλιξη διερεύνηση δίνει μια πολύ σημαντική δυνατότητα για τη διεξαγωγή ενός ανοικτού δημόσιου διαλόγου στη χώρα μας, μεταξύ όλων όσων οφείλουν να έχουν υπεύθυνο λόγο αναφορικά με την αντιστοίχιση του μεγέθους της ελληνικής ναυτιλίας, με τη συνεισφορά της στην ελληνική οικονομία και στην ελληνική κοινωνία.



Είναι γι’ αυτό απολύτως αναγκαίο αυτή η διαβούλευση – διερεύνηση να μην παραμείνει μόνο στο πλαίσιο της ανταλλαγής επιστολών μεταξύ Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ελληνικής κυβέρνησης, αλλά να διευρυνθεί σε έναν ανοιχτό διάλογο πολιτείας, κοινοβουλίου και πολιτικών κομμάτων, με όλους τους κοινωνικούς φορείς που εκπροσωπούν τις παραγωγικές δυνάμεις στο χώρο της ναυτιλίας, τόσο της επιχειρηματικότητας, όσο και της ναυτεργασίας.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Ε.Κ.Μ. κατ’ επανάληψη, έχει θέσει το θέμα αυτό τόσο στη Βουλή, όσο και με δημόσιες ανακοινώσεις. Ιδιαίτερα, στις συνθήκες της οξύτατης κρίσης, επείγει η επαναξιολόγηση ή και η κατάργηση όλων των φοροαπαλλακτικών καθεστώτων, με κριτήρια τη συνταγματική επιταγή της δίκαιης αναλογικότητας στα δημόσια βάρη.



Ειδικότερα, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Ε.Κ.Μ., έχει προγραμματικά διακηρύξει την ανάγκη της επανεξέτασης από μηδενική βάση, των σχέσεων ανάμεσα στο ελληνικό κράτος, τη ναυτιλία και τον εφοπλιστικό κόσμο, με στόχο την κατάργηση των 58 διαφορετικών φοροαπαλλαγών και τη δημιουργία ενός σταθερού φορολογικού καθεστώτος, που θα ανταποκρίνεται στη συνταγματική επιταγή για τη συμβολή όλων των Ελλήνων υπηκόων στα δημόσια βάρη, στα πλαίσια μίας Εθνικής Προγραμματικής Συμφωνίας με τον κλάδο της ναυτιλίας και τον εφοπλιστικό κόσμο, που θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα.
Με βάση τα παραπάνω, ερωτώνται οι κύριοι Υπουργοί:



1. Έχουν απαντήσει στις επιστολές και στα ερωτήματα που τους έχει απευθύνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αναφορικά με το καθεστώς φορολόγησης των ναυτιλιακών εταιρειών και με άλλα συναφή θέματα; Εάν ναι, ποιες είναι οι απαντήσεις τους; Εάν όχι. πότε σκοπεύουν να απαντήσουν;
2. Προτίθενται με βάση τα ερωτήματα και τις απαντήσεις να ανοίξουν δημόσιο διάλογο, αναφορικά με την κατ’ ελάχιστον επιτακτική και προφανή ανάγκη δίκαιης εξισορρόπησης της δυναμικότητας της ελληνικής ναυτιλίας, με τα οφέλη που απολαμβάνει από αυτήν η ελληνική κοινωνία;
3. Προτίθεται η κυβέρνηση να καταργήσει τις 58 διαφορετικές φορολογικές απαλλαγές που απολαμβάνει το εφοπλιστικό κεφάλαιο ή να τις επανεξετάσει από μηδενική βάση, μέσω της σύναψης μίας Εθνικής Προγραμματικής Συμφωνίας με τον κλάδο της ναυτιλίας και τον εφοπλιστικό κόσμο;
Αίτηση Κατάθεσης Εγγράφων



Καλούνται οι ερωτώμενοι αρμόδιοι Υπουργοί, να μας κοινοποιήσουν τα παρακάτω έγγραφα, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής διαδικασίας αιτήσεως κατάθεσης εγγράφων:



1. Την επιστολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς την ελληνική κυβέρνηση με ημερομηνία την 4η Νοεμβρίου 2011, με την οποία ζητήθηκαν πληροφορίες για πιθανά μέτρα υπέρ των ναυτιλιακών εταιρειών, καθώς και τα έγγραφα που απέστειλαν οι ελληνικές αρχές προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ως απάντηση στην εν λόγω επιστολή.
2. Την επιστολή που απηύθυνε την 31η Ιουλίου 2012, ο Διευθυντής της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Alexander Italianer προς τη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στην ΕΕ και ειδικότερα προς τον πρέσβη κ. Θόδωρο Σωτηρόπουλο με θέμα «Καθεστώς Φορολογίας με βάση τη χωρητικότητα των πλοίων, την εξαίρεση από το φόρο εισοδήματος, καθώς και ορισμένα συμπληρωματικά μέτρα υπέρ της ναυτιλίας και συναφών κλάδων», ζητώντας περισσότερες εξηγήσεις καθώς και τα έγγραφα που απέστειλαν οι ελληνικές αρχές προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ως απάντηση στην εν λόγω επιστολή.
3. Την επιστολή της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς τη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία με ημερομηνία 17/08/2012, με θέμα «Πιθανή μείωση του συναφούς με την εργασία κόστους για τους ναυτικούς και άλλα πιθανά κρατικά μέτρα προς όφελος ναυτιλιακών εταιρειών», την οποία υπογράφει ο κ. Alain Alexis, προϊστάμενος διοικητικής μονάδας, η οποία συνοδεύεται από κείμενο 11 σελίδων το οποίο επιγράφεται ως Παράρτημα Ι και με την οποία ζητούνται πληροφορίες για μια σειρά από ερωτήματα, καθώς και τα έγγραφα που απέστειλαν οι ελληνικές αρχές προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως απάντηση στην εν λόγω επιστολή και στο Παράρτημα της.
4. Άλλα έγγραφα που περιλαμβάνονται στην αλληλογραφία μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σχετικά με τις ανωτέρω αναφερόμενες επιστολές (πχ αιτήσεις παράτασης των προθεσμιών για τις απαντητικές επιστολές). Επίσης, οι κύριοι Υπουργοί, παρακαλούνται για την κατάθεση του συνόλου των εγγράφων της αλληλογραφίας, μεταξύ των επιμέρους υπηρεσιών και των φορέων του ελληνικού κράτους, που χρησιμοποιήθηκαν για τη διαμόρφωση του περιεχομένου των απαντητικών επιστολών προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
5. Κάθε άλλο δημόσιο έγγραφο, που σχετίζεται με την ερευνώμενη υπόθεση.



Οι ερωτώντες βουλευτές



Θοδωρής Δρίτσας



Δημήτρης Γάκης



Γιάννης Δραγασάκης



Γιώργος Σταθάκης



Δημήτρης Στρατούλης



Νίκος Συρμαλένιος



Ευκλείδης Τσακαλώτος
Διαβάστε περισσότερα »

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Αλ. Τσίπρας στον Guardian: Nα συγκληθεί ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος


Τη σύγκληση ευρωπαϊκής διάσκεψης για το χρέος του ευρωπαϊκού νότου προτείνει με συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα Guardian ο πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, Αλέξης Τσίπρας. Μια διάσκεψη στα πρότυπα της διάσκεψης του Λονδίνου το 1953, όταν αποφασίστηκε η απαλλαγή της Γερμανίας από το περίπου 60% του χρέους της.



Μοναδική βιώσιμη λύση για την κρίση χρέους είναι ένα «κούρεμα» για την Ελλάδα και τις χώρες του Νότου, δηλώνει ο Αλέξης Τσίπρας σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα Guardian. Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ σημειώνει ότι οι ξένοι δανειστές θα πρέπει να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με έναν τρόπο παρόμοιο με αυτόν που αντιμετωπίστηκε η Γερμανία μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.




 
 

«Είναι ξεκάθαρο ότι η τελευταία συμφωνία ήταν ένας συμβιβασμός που το μόνο που θα κάνει θα είναι να διαιωνίσει την αβεβαιότητα. Η κα Μέρκελ πρέπει να πει στους Γερμανούς πριν από τις εκλογές του 2013 ότι το πρόγραμμα δεν λειτουργεί», ανέφερε χαρακτηριστικά.

 

Παράλληλα, έδωσε έμφαση στο ότι, για όσο διάστημα οι πιστωτές αναβάλουν μια τέτοια κίνηση (σσ. «κούρεμα»), τόσο μεγαλύτερο θα είναι το κόστος τόσο σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο. «Γι' αυτό προτείνουμε μια διεθνή διάσκεψη στη βάση των αρχών αυτής που πραγματοποιήθηκε το Λονδίνο το 1953, με την οποία η Γερμανία απαλλάχθηκε από το 60% του χρέους της. Θέλουμε να καταλήξουμε με τους εταίρους μας σε μια βιώσιμη συμφωνία. Δεν έχει σημασία το πού θα γίνει η διάσκεψη, αλλά πρέπει να πραγματοποιηθεί το συντομότερο δυνατό», συνεχίζει ο Αλ. Τσίπρας.

 

«Ζητάμε χρόνο, ένα μορατόριουμ στην εξυπηρέτηση του χρέους, ώστε να μπορέσουμε να κατευθύνουμε τα χρήματα στην ανάπτυξη», δηλώνει ο Αλ. Τσίπρας, προσθέτοντας ότι οι τόκοι που δεν θα καταβάλλονται κατά τη διάρκεια αυτού του διαστήματος θα χρησιμοποιηθούν για την επανεκκίνηση της οικονομίας: «Θα ήταν μια λύση με την οποία και οι δύο θα κέρδιζαν».
Ο κ. Τσίπρας κάνει λόγο και για δύο άξονες στο οικονομικό πρόβλημα της Ευρώπης: Ο πρώτος είναι το χρέος που πρέπει να γίνει βιώσιμο και ο δεύτερος η λιτότητα που πρέπει να σταματήσει. «Αν συνεχίσουμε με την εφαρμογή τέτοιων μέτρων, θα είναι σαν να ρίχνουμε λάδι στη φωτιά», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Σχολιάζοντας την τελευταία απόφαση για την επαναγορά χρέους που θα «κουρέψει» 30 δισ. από το χρέος της χώρας, ο Αλ. Τσίπρας κάνει λόγο για μια προσπάθεια των πιστωτών να κερδίσουν χρόνο.
 

 

«Όταν η κρίση ξεκίνησε το 2009, το χρέος μας ήταν της τάξης του 120% του ΑΕΠ. Για φέτος προβλέπεται ότι θα φτάσει το 175,6% και τώρα η τρόικα λέει ότι για να καταστεί το χρέος βιώσιμο θα πρέπει το 2020 να είναι της τάξης του 124%. Ας υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο, αλλά πώς σκοπεύουν να πετύχουν το στόχο αυτό; Μετά από 12 χρόνια καταστροφικής λιτότητας και μέτρων που φτάνουν τα 19 δισ. ευρώ, η Ελλάδα θα έχει γίνει κρανίου τόπος», καταλήγει ο Αλ. Τσίπρας.
Διαβάστε περισσότερα »

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Π. ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ: ΘΑ ΑΚΥΡΩΣΟΥΜΕ ΜΟΝΟΜΕΡΩΣ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ

 Συνέντευξη του Παναγιώτη Λαφαζάνη στο "ΧΩΝΙ" της Κυριακής (9/12/2012) και στον Κώστα Λασκαράτο.

 
Ερ:Πως αποτιμάτε την μέχρι σήμερα εικόνα της κυβέρνησης Σαμαρά;
Π.Λ:Η συγκυβέρνηση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, υπό τον Α. Σαμαρά, διεκδικεί, μαζί με την κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, το ρεκόρ καταστροφής μιας χώρας, μιας οικονομίας και μιας κοινωνίας σε ειρηνική περίοδο. Αν δεν ανατρέψουμε πολύ γρήγορα αυτήν την κυβέρνηση, η καταστροφή μπορεί να χρειαστεί , ίσως, πολλές δεκαετίες για να επουλωθεί, αν δεν κινδυνεύει να γίνει ανεπίστρεπτη.
Ερ:Τελικά ποια είναι η λέξη που χαρακτηρίζει την κεντρική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για την επόμενη μέρα: «καταγγελία», «ακύρωση» ή «επαναδιαπραγμάτευση», του Μνημονίου;
Π.Λ:Η κεντρική επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ είναι η άμεση ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων. Και μιλάμε για μονομερή ακύρωση των μνημονίων, όχι για να επαναδιαπραγματευθούμε ένα δήθεν ¨καλό¨ μνημόνιο αλλά για να τερματίσουμε κάθε μορφής μνημονιακή δέσμευση, για να τερματίσουμε κάθε μορφής λιτότητα σε μισθούς και συντάξεις καθώς και κάθε μορφής εκποίηση του εθνικού πλούτου.
Ερ:Στο «τραπέζι» της τρικομματικής, τέθηκε το ζήτημα της απλής αναλογικής. Πως βλέπετε μια τέτοια εξέλιξη, για τις επόμενες εκλογές;
Π.Λ:Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της απλής αναλογικής είναι αδιαπραγμάτευτη και παντός καιρού. Αυτό που προκαλεί, όμως, κατάπληξη είναι η όποια συζήτηση περί απλής αναλογικής από μια συγκυβέρνηση, που στηρίζει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της στο κλοπιμαίο μπόνους των 50 εδρών και της οποίας τα βασικά κόμματα πάθαιναν αλλεργία απλώς και μόνο με το άκουσμα των λέξεων απλή αναλογική. Προφανώς κάποιοι, μέσα στον πανικό τους, έχουν προεξοφλήσει τη συντριβή τους και έχουν , ίσως, τη ψευδαίσθηση ότι μπορούν με την απλή αναλογική να ανακόψουν τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς. Κάνουν θλιβερό λάθος. Η θέσπιση της απλής αναλογικής δεν θα ανακόψει αλλά θα δώσει νέα φτερά και δυναμική στο ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, ενώ θα συνιστά ομολογία κατάρρευσης των αντιπάλων μας.
Ερ:Το νέο φορολογικό έρχεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει τις επιλογές κυβέρνησης. Πως θα διαχειριστείτε το θέμα, αν ο λαός σας δώσει την εντολή;
Π.Λ:Η χώρα, πέραν των πολλών άλλων, έχει άμεση ανάγκη από μια μεγάλη και ριζοσπαστική φορολογική αλλαγή, η οποία θα προωθήσει ένα νέο, απλό, δίκαιο και εύχρηστο φορολογικό σύστημα. Πρέπει επιτέλους να μπει τέρμα στη νόμιμη φορολογική ασυλία του μεγάλου κεφαλαίου, του μεγάλου πλούτου και των μεγάλων εισοδημάτων καθώς και στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή τους. Ως γνωστόν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει επ΄αυτών συγκεκριμένες και αρκετά τεκμηριωμένες πρότασεις.
Ερ:Στα εσωκομματικά, καταγραφήκατε ως ένας από τους νικητές, στις πρόσφατες διαδικασίες. Αποτελείτε πράγματι, αυτό που κάποιοι αποκαλούν «εσωτερική αντιπολίτευση»;
Π.Λ:Η πρόσφατη Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, η οποία υπήρξε το πρώτο μεγάλο βήμα για τη συγκρότηση του ως ενιαίο πολυτασικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, δεν είχε νικητές και ηττημένους. Αντίθετα, μέσα από τη Συνδιάσκεψη κέρδισε όλη η Αριστερά, όλος ο αριστερός κόσμος και κυρίως κέρδισε ο τόπος, η εργατική τάξη και ο ελληνικός λαός. Το Αριστερό Ρεύμα συνέβαλε καθοριστικά για να πραγματοποιηθεί μια Συνδιάσκεψη όπου θριάμβευσε η δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε πιο ενωμένος και μάλλον πιο ριζοσπαστικός. Το Αριστερό Ρεύμα δεν αποδέχεται τον όρο «εσωκομματική αντιπολίτευση». Εμείς είμαστε ένα ιστορικό ρεύμα ιδεών και πολιτικών απόψεων, που θέλει να συμβάλλει στην περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από την περαιτέρω ενότητα του. Το Αριστερό Ρεύμα, στο πλαίσιο του ΣΥΡΙΖΑ, τους μόνους που αντιπολιτεύεται είναι το μεγαλοαστικό μπλοκ, την τρόικα, τον ιμπεριαλισμό της ΕΕ και των ΗΠΑ, μαζί και τη βαρβαρότητα της λεγόμενης νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης.
Ερ:Διαψεύσατε εσχάτως φράση που σας αποδόθηκε πως ορισμένοι στην Κουμουνδούρου ράβουν ήδη υπουργικά κοστούμια. Ωστόσο, δεν έχει καμία βάση αυτό; Δεν υπάρχουν στελέχη, περισσότερο φιλόδοξα απ΄ότι η εποχή επιτάσσει;
Π.Λ:Οι αθέμιτες, γρήγορες και συχνά υπερφίαλες φιλοδοξίες κάποιων ποτέ δεν μπορούν να λείψουν από καμιά παράταξη. Τέτοια φαινόμενα, όμως, με κανένα τρόπο δεν χαρακτηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ και την πορεία του. Ιδιαίτερα θα έλεγα ότι ο κόσμος της αριστεράς αποτελεί μια μεγάλη δύναμη καταπολέμησης των νοσηρών φιλοδοξιών και γενικά των νοσηρών φαινομένων. Για αυτό η πιο πλατιά, ουσιαστική και δημιουργική συμμετοχή του κόσμου της Αριστεράς στις κομματικές διαδικασίες καθώς και η πιο πλατιά δημοκρατία στις κομματικές γραμμές, αποτελούν το καλύτερο φάρμακο για να αντιμετωπίζονται αυθαιρεσίες και κάθε μορφής παρεκτροπές.
Ερ:Έχετε πολλές φορές υποστηρίξει την άποψη πως είναι άλλο πράγμα η επιλογή του ευρώ και άλλο η επιλογή: «πάση θυσία στο ευρώ». Εκτιμάτε πως η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα ωφελούσε ωστόσο τον τόπο; Θα συνέβαλε στην Ανάπτυξη;
Π.Λ:Οι προσωπικές απόψεις μου για τα θέματα του χαρακτήρα της ευρωζώνης, του ευρώ και του εθνικού νομίσματος είναι αρκετά παλαιές και γνωστές. Αυτήν την ώρα, όμως, ομιλώ όχι ως πρόσωπο αλλά ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Τονίζω, λοιπόν, ότι αυτό που προέχει για να ανασάνει ο τόπος είναι η ακύρωση των μνημονίων και ο αγώνας για τη διαγραφή του χρέους ή τουλάχιστον του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του, πράγματα που συνιστούν προϋπόθεση για την παράλληλη προώθηση ενός προοδευτικού αναπτυξιακού και παραγωγικού προγράμματος ανασυγκρότησης. Αυτές τις επιλογές καλούμαστε να προωθήσουμε και να υπερασπισθούμε στον ΣΥΡΙΖΑ, γυρίζοντας την πλάτη και απορρίπτοντας αποφασιστικά και χωρίς ταλαντεύσεις κάθε είδους απειλές, εκβιασμούς και εκβιαστικά διλήμματα.
Διαβάστε περισσότερα »

Έντεκα προτάσεις για ένα δίκαιο φορολογικό


Του Γιάννη Μιχελογιαννάκη*

Θεωρώ ότι για να μπορέσει κάποιος να κάνει πρόταση για ένα δίκαιο φορολογικό πρέπει να έχει πρώτα από όλα μια πλήρη εικόνα της Ελλάδας.
Εικόνα της Ελλάδας:
1. Οι δημόσιοι υπάλληλοι - δημοτικοί σύμφωνα με στοιχεία αγγίζουν τις 665.000 περίπου.
2. Οι μισθωτοί αγγίζουν τα 2.400.000 περίπου.
3. Οι αυτοαπασχολούμενοι ανέρχονται στους 930.000 περίπου.
4. Οι εργοδότες είναι περίπου 275.000.
5. Οι συνταξιούχοι υπολογίζονται στα 3.000.000.
6. Οι μη οικονομικά ενεργοί αγγίζουν τα 3.300.000.
7. Οι άνεργοι ανέρχονται στο 1.300.000. περίπου.
8. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις αγγίζουν τις 730.000 περίπου. Σημειωτέον ότι στην Ελλάδα οι μεγάλες επιχειρήσεις είναι το 0,1% και οι πολύ μικρές το 96,6%.
Σύμφωνα με τη σύσταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής του 2003, μικρομεσαίες επιχειρήσεις καλούνται οι επιχειρήσεις που απασχολούν λιγότερους από 250 εργαζομένους. Συγκεκριμένα, η διάκριση μεταξύ πολύ μικρών, μικρών και μεσαίου μεγέθους επιχειρήσεων γίνεται ως ακολούθως:
* Πολύ μικρές επιχειρήσεις: απασχολούν λιγότερα από 10 άτομα.
* Μικρές επιχειρήσεις: απασχολούν λιγότερα από 49 άτομα και έχουν είτε έναν ετήσιο κύκλο εργασιών που δεν ξεπερνά τα 10 εκ. ευρώ.
* Μεσαίες επιχειρήσεις: απασχολούν λιγότερα από 249 άτομα και έχουν είτε έναν ετήσιο κύκλο εργασιών που δεν ξεπερνά τα 50 εκ. ευρώ.
Σημαντικά δεδομένα:
1. Εισόδημα από 140.000 ευρώ και πάνω δηλώνουν 2.600 άτομα.
2. Εισόδημα πάνω από 100.000 ευρώ δηλώνουν 6.800 άτομα.
3. Εισόδημα πάνω από 40.000 ευρώ δηλώνουν 11.500 άτομα.
4. Αγρότες: 1.000.000 δηλώνουν 9 δισ. και πληρώνουν μόνο 115 εκατ. ευρώ εφόσον φορολογούνται αποκλειστικά βάση τεκμηρίων, εκ των οποίων οι 715.000 έχουν και άλλα εισοδήματα, με αποτέλεσμα τεράστιας κλίμακας φοροδιαφυγή.
5. Οι πολύτεκνοι είναι 150.000, οι οποίοι έως σήμερα έπαιρναν επίδομα 528 ευρώ/έτος για κάθε παιδί.
Συνεκτιμώντας τα παραπάνω καταλαβαίνει κάποιος ότι ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα είναι προϋπόθεση για την επίτευξη των παρακάτω στόχων:
* Ανακατανομή πλούτου.
* Να πληρώσουν οι έχοντες.
* Πάταξη εισφοροδιαφυγής.
* Πάταξη φοροδιαφυγής.
* Πάταξη φοροαπαλλαγής.
* Σχεδίου εξομάλυνσης του κοινωνικού πόνου.
* Φορολογικής σταθερότητας με στόχο την επενδυτική και αναπτυξιακή διαδικασία.

Προτάσεις για την επίτευξη των παραπάνω

1. Εφοπλιστές, βιομήχανοι, τραπεζίτες και μεγαλέμποροι να πληρώσουν με μεγάλο συντελεστή.
2. Κατάργηση ειδικού φορολογικού καθεστώτος σε εφοπλιστές.
3. Φορολόγηση μεγάλης ακίνητης περιουσίας.
4. Εξορθολογισμός άμεσων και έμμεσων φόρων με στόχο απάλυνση κοινωνικού πόνου.
5. Ειδικό φορολογικό καθεστώς για μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.
6. Ειδικό φορολογικό καθεστώς για τους νέους επιστήμονες ώστε να σταματήσει η εξαγωγή επιστημόνων στο εξωτερικό, πχ υιοθέτηση προτάσεων νέων δικηγόρων που λένε: α) αφορολόγητο όριο 10.000 ευρώ, β) 10% από 10.000 ευρώ έως 15.000 ευρώ, γ) 15% από 15.000 ευρώ έως 20.000 ευρώ, δ) 20% από 20.000 ευρώ έως 30.000 ευρώ, ε) 25% πάνω από 30.000 ευρώ. έκπτωση για νέο γραφείο, έκπτωση από τα ακαθάριστα (κάρτες επιβίβασης, συγγράμματα, τέλη επικοινωνίας, internet), εξαίρεση από την προκαταβολή φόρου.
7. Ειδικό φορολογικό καθεστώς μόνο για τους μεγαλοτσιφλικάδες.
8. Σεβασμός στην πολυτεκνία και την τριτεκνία.
9. Αναθεώρηση του πτωχευτικού κώδικα - άρθρο 99, ώστε να μη γίνεται η ανέντιμη εκμετάλλευση του από τους συνήθης ύποπτους.
10. Άμεση φορολόγηση των χρημάτων που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό και άμεση διαλεύκανση της κάθε είδους λίστας που δημοσιογραφικά καθημερινά ακούμε.
11. Νέα φιλοσοφία Τειρεσία.

* Ο Ιωάννης Δ. Μιχελογιαννάκης είναι βουλευτής Νομού Ηρακλείου
Διαβάστε περισσότερα »