Συνάντηση του Αλ. Τσίπρα με την υπουργό Κοινωνικής Ανάπτυξης της Αργεντινής, Αλίσια Κίρχνερ

 

H αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ συναντήθηκε την Πέμπτη, 27/12 με την υπουργό Κοινωνικής Ανάπτυξης, Αλίσια Κίρχνερ (αδελφή του Νέστορ Κίρχνερ). «Είμαστε ευτυχείς που σας βλέπουμε και αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες μιας κυβέρνησης που πάει κόντρα στο ρεύμα του νεοφιλελευθερισμού», είπε ο Αλ Τσίπρας. 

Η υπουργός μίλησε για την πορεία της στην πολιτική, αλλά και για την πορεία του αδερφού της, περιέγραψε πως ξεκίνησαν από την επαρχία Σάντα Κρούζ στη Νότια Αργεντινή. Βασικός άξονας της πολιτικής του Κίρχνερ ήταν η δημιουργία κοινωνικού ιστού και θέσεων εργασίας. «Δεν μιλάμε για ποτέ για πολιτικό κόστος, αλλά για κοινωνική συμμετοχή», τόνισε η υπουργός Κοινωνικής Ανάπτυξης.

Το Υπουργείο Κοινωνικής Ανάπτυξης ξεκίνησε με το 80% των αναγκών του να καλύπτεται από ξένο δανεισμό, ενώ τώρα καλύπτεται πλήρως από τον προϋπολογισμό της χώρας. Δημιούργησαν κοινωνικές δομές και 5.000.000 νέες θέσεις εργασίας. Από αυτές οι 1.300.000 ξεκίνησαν από το υπουργείο της κ. Κίρχνερ παρέχοντας ασφάλιση, σύνταξη και ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα.

  

Στα 8.000 χωριά της χώρας αξιοποιήθηκε το μέτρο της “μικροπίστωσης”. Το 2007 η χώρα έδωσε 350.000 μικροδάνεια από “τράπεζες καλής πίστεως” με κρατική χρηματοδότηση. Τα χρήματα έλαβαν γειτονιές, κοινότητες και συνελεύσεις που λειτουργούσαν ως συνδετικός κρίκος με μόνη προϋπόθεση να διατεθούν για παραγωγική δραστηριότητα. Δημιούργησε 750 κοινοτικά κέντρα που προσφέρουν ένα πλέγμα υπηρεσιών. Ανά τη χώρα υπάρχουν 1400 γραφεία επίλυσης προβλημάτων συντονισμού και κάθε χρόνο συναντώνται από κάθε περιοχή της χώρας για να συνδιαμορφώνουν και να ανταλλάσσουν εμπειρίες.

Τέλος, η συνάντηση έκλεισε με την υπουργό και τον Αλ Τσίπρα να συμφωνούν πως, παρά τις επιθέσεις που δέχονται από τις «μιντιακές ολιγαρχίες», «ο καθαρός λόγος είναι το πλεονέκτημά τους».

Διαβάστε περισσότερα »

Viva Alexis!

Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα να επισκεφτεί την Βραζιλία και την Αργεντινή και οι συναντήσεις του με πολιτικούς των δυο χωρών τυγχάνουν λυσσαλέας επίθεσης από τα χρεοκοπημένα εκδοτικά συγκροτήματα αλλά και από ανεξάρτητα σάιτ με διαφημίσεις τραπεζών.

Κρίνοντας από το ποιοι είναι αυτοί που ενοχλούνται, φτάνω στο συμπέρασμα πως η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Λατινική Αμερική είναι μια σωστή και πετυχημένη κίνηση.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θεωρούσαν πολύ σημαντικά για τη χώρα τα εκατοντάδες ταξίδια αναψυχής των πασόκων και των νεοδημοκρατών στο εξωτερικό.

Αυτοί τους τάιζαν, αυτών τα ταξίδια έβρισκαν σημαντικά.

Είναι πολύ ωραίο να αναρωτιούνται με τι χρήματα ταξιδεύει ο Αλέξης Τσίπρας στη Λατινική Αμερική δημοσιογράφοι που θεωρούν πως η λίστα Λαγκάρντ δεν είναι κάτι σημαντικό.

Ακόμα πιο ωραίο είναι να γράφουν εναντίον του Αλέξη Τσίπρα δημοσιογράφοι που το 2004 κουβαλούσαν τις τσάντες και τα σακάκια της Γιάννας. Με το αζημίωτο.

Αλήθεια, τι γίνεται με τις λίστες με τα ονόματα δημοσιογράφων που ήταν στο Payroll;

Τι γίνεται με τα ονόματα των δημοσιογράφων που εξαγόρασε ο Λαυρεντιάδης;

Δεν έχουμε πάθει αμνησία όλοι.

Με την ευκαιρία, οι «πολιτικοί αναλυτές» που έχουν λυσσάξει με το ταξίδι του Τσίπρα στη Λατινική Αμερική έχουν ξεχάσει να γράψουν πως ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να απουσιάζει τα Χριστούγεννα από την Ελλάδα για να μην δώσει χαρτζιλίκι στα παιδιά που θα του έλεγαν τα κάλαντα.

Μόνο αυτό δεν έχουν γράψει. Ακόμα.

Πηγή:

Διαβάστε περισσότερα »

ΕΤΟΙΜΟΙ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΟΥΝ ΤΟΝ ΠΛΗΘΥΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΕΥΡΩ!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΧΑ ΤΖΟΥΝ ΤΣΑΝΓΚ ΣΤΗΝ "ΑΥΓΗ" ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ (23/12/12)

* Ανατρέπονται μια σειρά δεδομένα τα οποία θεωρούνται κοινός τόπος σχετικά με τη λειτουργία και τα χαρακτηριστικά του καπιταλισμού. Πρόκειται για παρεξηγήσεις ή για κάποια προσπάθεια απόκρυψης και εξωραϊσμού από τις ελίτ;

Είναι και τα δύο. Συμφέρει την ελίτ να πειστεί ο κόσμος πως τα πράγματα έτσι είναι και έτσι πρέπει να παραμείνουν. Η ρητορική «αν είσαι φτωχός, κάτι κάνεις λάθος» και αντίστοιχα «αν είσαι παράλογα πλούσιος, κάτι κάνεις σωστά» αντιπροσωπεύει έναν κερδοφόρο μύθο. Ο απλός κόσμος αποδέχεται αυτά τα επιχειρήματα λόγω άγνοιας. Άλλωστε πιστεύει πως έχουμε φτάσει σε μεταβιομηχανικό επίπεδο, πως δεν μετράει η παραγωγή, η Ελβετία όμως έχει την 2η μεγαλύτερη βιομηχανική παραγωγή μετά την Ιαπωνία, είναι μια βαθιά βιομηχανική χώρα και ο πλούτος της δεν βασίζεται απλώς στο να φυλάει τα χρήματα τριτοκοσμικών δικτατόρων ή στον τουρισμό. Και ο ίδιος ο κόσμος λοιπόν έχει παρανοήσει...

* Επιμένετε ότι ο καπιταλισμός παραμένει το καλύτερο οικονομικό σύστημα. Έχει όμως ως συστατικά την ανισότητα και τον ανταγωνισμό. Οι ίδιες συνθήκες οδηγούν και στους πολέμους. Πώς το εξηγείτε;

Ξεκινάω με την παρατήρηση πως οτιδήποτε ακραίο είναι προβληματικό. Προφανώς, συμφωνώ με τα σοσιαλιστικά ιδεώδη της αλληλεγγύης και της ισότητας. Αν το παρατραβήξουμε όμως, θα φτάσουμε στον αγροτικό κομμουνισμό της Μαοϊκής Κίνας, όπου δεν υπάρχει σύνδεση ανάμεσα σε προσπάθεια και ανταμοιβή... Από την άλλη, ούτε οι εισοδηματικές ανισότητες της Βραζιλίας -αν και έχουν μειωθεί με τις δύο τελευταίες κυβερνήσεις- είναι υγιείς. Η πιο επικερδής επιχείρηση εκεί είναι η απαγωγή επιχειρηματιών. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε κτήριο στο Σάο Πάολο υπάρχει ελικοδρόμιο. Όποια καλή ιδέα, αν την τραβήξουμε στα άκρα, είναι προβληματική, ο ανταγωνισμός μπορεί να είναι εξαιρετικά καταστροφικός αν δεν είναι αποτέλεσμα συνεργασίας και ανταγωνισμού. Πρέπει να βρούμε τις ισορροπίες ξανά, τα τελευταία 30 χρόνια δίναμε έμφαση μονάχα στον ανταγωνισμό.

* Η Κίνα, κατά τη γνώμη σας, έχει καπιταλισμό; Και αν ναι, πώς τον δημιούργησε ένα κόμμα που λέγεται κομμουνιστικό;

Πρόκειται για το μεγαλύτερο παράδοξο της εποχής μας. Στην ουσία, πρόκειται για μια καπιταλιστική χώρα στην οποία η κυβέρνηση παρεμβαίνει και της ανήκει μεγάλο μέρος της ιδιοκτησίας, δεν νομίζω όμως ότι είναι κομμουνιστική χώρα πλέον, πολλώ δε μάλλον αφού δεν παρέχει καν πρόνοια όπως γίνεται σε όλες τις καπιταλιστικές ευρωπαϊκές χώρες μέχρι σήμερα. Τα τελευταία 20 χρόνια κατέστρεψαν το σύστημα της Κίνας και απέτυχαν να οικοδομήσουν το κοινωνικό δίχτυ προστασίας που είχε μέχρι πριν την κρίση η Δυτική Ευρώπη ή η Ελλάδα... Η Κίνα είναι πιο καπιταλιστική και από τις καπιταλιστικές χώρες, με την ανισότητα να είναι αντίστοιχη με αυτή των ΗΠΑ. Η ηγεσία του ΚΚΚ προσπαθεί να επιλύσει το ζήτημα, αλλά δεν κάνει αρκετά. Μην εκπλαγείτε αν σε 20 χρόνια από τώρα δημιουργηθούν τεράστια προβλήματα στη χώρα. Προπομπός τους είναι οι εκατοντάδες κινητοποιήσεις που λαμβάνουν χώρα καθημερινά χωρίς να το μαθαίνουμε.

* Έχετε υπ' όψιν σας παραδείγματα κρατών που πέρασαν από τη σχεδόν δουλοκτητική κοινωνία στη μεταβιομηχανική σε διάστημα μιας ή δύο γενεών και δεν πέρασαν από κάποιας μορφής σοσιαλισμό, εντός ή εκτός εισαγωγικών;

Εξαρτάται από το πώς ορίζουμε τον καπιταλισμό, αλλά νομίζω πως η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, αν και πέρασε μια 26ετία δικτατορίας, η Ταϊβάν και η Σιγκαπούρη είναι τέτοια παραδείγματα. Σε όλες τις χώρες υπήρχε κρατική ιδιοκτησία, παρέμβαση του κράτους και τεράστια ανάπτυξη. Μέχρι το 1983, δεν υπήρχε ιδιωτική τράπεζα στη Νότια Κορέα. Πολλοί θα πουν πως επρόκειτο για σοσιαλισμό, αλλά είναι θέμα ορισμού. Πολλοί από τους διαμορφωτές της πολιτικής εκείνης της περιόδου στην Ανατολική Ασία ήταν κομμουνιστές στα νιάτα τους, αυτό εξηγεί πολλά, και επειδή ακριβώς ανταγωνίζονταν κομμουνιστικά καθεστώτα προσπάθησαν να περιορίσουν τις ανισότητες παραμένοντας όμως αντι-κομμουνιστές.

* Λέτε ότι δεν ζούμε σε ψηφιακό κόσμο, σημειώνοντας χαρακτηριστικά ότι "το πλυντήριο έχει αλλάξει περισσότερο τις ζωές των ανθρώπων από το Διαδίκτυο". Τι είναι πιο χρήσιμο όμως για να καταλάβουμε τον σύγχρονο κόσμο;

Ένα πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος θεωρεί δεδομένα όσα έχουμε σήμερα. Στο βιβλίο μου μιλάω για την επανάσταση που έφερε ο τηλέγραφος στις επικοινωνίες με το μήνυμα να μεταδίδεται μέσα σε περίπου 20 λεπτά, βελτιώνοντας έτσι την ταχύτητα της επικοινωνίας σχεδόν κατά 3.000 φορές, αφού, πριν τον τηλέγραφο, τα προηγούμενα μέσα χρειάζονταν 3 βδομάδες για την μετάδοση ενός μηνύματος από την Ευρώπη στην Αμερική. Πριν τo email, υπήρχε το φαξ, για να σταλεί ένα φαξ χρειάζονταν 30 δευτερόλεπτα, τώρα τα email στέλνονται σε 3 δευτερόλεπτα... άρα μιλάμε για βελτίωση επί 10... Ναι, το Ίντερνετ έχει βελτιώσει την επικοινωνία, μηδενίζοντας τις ήδη μικρές ταχύτητες όμως. Δεν συνειδητοποιούμε πως μια οικιακή συσκευή άλλαξε περισσότερο τον κόσμο. Το πλυντήριο επέτρεψε στις γυναίκες να βγουν εκτός σπιτιού, να εργαστούν, να ανεξαρτητοποιηθούν, να κάνουν λιγότερα παιδιά, να επενδύουν περισσότερα σε αυτά, να έχουμε μορφωμένα παιδιά... Θεωρώ λοιπόν πως η επιρροή αυτών των συσκευών είναι πολύ μεγαλύτερη, χωρίς να λέω πως σε 60 χρόνια το Ίντερνετ δεν θα έχει επιφέρει τεράστιες αλλαγές στις κοινωνίες. Άλλωστε, έχει καταστρέψει πολλές θέσεις εργασίας στην Ευρώπη μεταφέροντας τες στην Ινδία, για παράδειγμα.

* Ελληνική κρίση... Τα πράγματα θα είναι καλύτερα ή χειρότερα και για ποιους;

Το πρόβλημα με την κρίση της Ευρωζώνης ευρύτερα είναι ότι ξεκίνησε από τραπεζική και μετατράπηκε σε δημοσιονομική, την οποία καπηλεύτηκαν ώστε να καταστρέψουν το κράτος πρόνοιας. Είναι σαφές πως τα πακέτα διάσωσης στόχο έχουν να βοηθήσουν τους Γερμανούς και τους Γάλλους τραπεζίτες και όχι τους Ισπανούς ή τους Έλληνες πολίτες. Δυστυχώς, με δεδομένες τις πολιτικές που ακολουθούνται, δεν νομίζω πως θα υπάρξει βελτίωση σύντομα. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι ότι όταν μιλάμε για εθνικό έλλειμμα, πρέπει να κοιτάμε και τις δαπάνες και τα εισοδήματα, ο λόγος που υπάρχει δημοσιονομική κρίση στην Ευρώπη δεν είναι λόγω σπατάλης... Ωστόσο οι κυβερνήσεις επικεντρώνονται μόνο στη μείωση των δαπανών για το κράτος πρόνοιας. Όπως έγραψα και στην "Guardian", οι κυβερνήσεις επιχειρούν να ξαναγράψουν το κοινωνικό συμβόλαιο στην Ευρώπη χωρίς να το θέσουν υπό διαβούλευση. Η στρατηγική είναι σαφώς προβληματική και μειώνει κι άλλο τις φοροεισφορές

* Τι προτείνετε λοιπόν;

Οι ηγέτες της Ευρωζώνης και κυρίως η Γερμανία θα πρέπει να αντιληφθούν πως τα προβλήματα της Ισπανίας και της Ελλάδας είναι και δικά τους... Η Γερμανία λειτουργεί έτσι στο εσωτερικό της, θα έπρεπε να το κάνει και για τους εταίρους της... Η ομοσπονδιοποίηση θα ήταν μια λύση, όπως στις ΗΠΑ. Επίσης, η αλλαγή στη λειτουργία της ΕΚΤ, να γίνει περισσότερο όπως η Fed... Η ΕΚΤ είναι part time κεντρική τράπεζα, βοηθά κατά το δοκούν. Επίσης, στην Ευρώπη υπάρχει και ζήτημα κινητικότητας, υπάρχουν φυσικοί περιορισμοί, άλλη γλώσσα, άλλος πολιτισμός από χώρα σε χώρα... Το ευρώ ήρθε πρόωρα και βιαστικά και τώρα πληρώνεται το τίμημα... Οι Έλληνες πρέπει να είστε έτοιμοι να φύγετε, για να μπορέσετε να διαπραγματευτείτε την παραμονή σας στο ευρώ... Οι κυβερνώντες όμως είναι ικανοί να σκοτώσουν τον πληθυσμό για να παραμείνουν στο ευρώ, με αποτέλεσμα να μη λαμβάνονται σοβαρά υπόψη..
.

Διαβάστε περισσότερα »

Η εταιρική αποτίμηση της ανθρώπινης ζωής

Στις 24 του Νοέμβρη που μάς πέρασε, το εργοστάσιο ρούχων Tazreen, στα περίχωρα της Ντάκα, πρωτεύουσας του Μπαγκλαντές τυλίχτηκε στις φλόγες, με αποτέλεσμα 112 εργάτες ν’ απανθρακωθούν. Συνηθισμένα πράγματα…

Το Μπαγκλαντές, τις τελευταίες δεκαετίες έχει εξελιχθεί στον δεύτερο, μετά την Κίνα, κατασκευαστή ρούχων για λογαριασμό γνωστών, αμερικάνικων κυρίως εταιριών, με περίπου 4,000 εργοστάσια, και τις εξαγωγές ν’ αγγίζουν τα $18 δις ετησίως. 

Το Tazreen έραβε ρούχα κυρίως για το Walmart, το μεγαλύτερο εμπορικό κατάστημα στον κόσμο, γνωστό για τις φτηνές τιμές, τα φτηνά μεροκάματα (αυτά πάνε συνήθως μαζί), και τις άθλιες συνθήκες εργασίας των υπαλλήλων του και όχι μόνο. Σύμφωνα με ντοκουμέντα, που έφερε στο φως το Bloomberg, το Walmart μαζί με άλλες εταιρίες που χρησιμοποιούσαν το εργοστάσιο για τον ίδιο σκοπό, όπως η GAP και η Target, είχαν ειδοποιηθεί ήδη από τον Απρίλιο του 2011 για τα προβλήματα ασφάλειας που παρουσίαζε και για το σκοπό αυτό τούς είχε ζητηθεί να δώσουν κάτι τις περισσότερο, ώστε το εργοστάσιο να επισκευασθεί και να γίνει ασφαλές. Η απάντηση των εκπροσώπων του Walmart ήταν ότι, ναι, ξέρετε, ξέρουμε ότι υπάρχουν προβλήματα στα ηλεκτρικά και στα συστήματα πυρόσβεσης, αλλά έχουμε να κουμαντάρουμε άλλα 4,500 εργοστάσια, οπότε δεν θα είναι οικονομικά εφικτό να προβούμε σε τέτοιας έκτασης επενδύσεις. Όπερ μεθερμηνευόμενο, σήμαινε ότι αναλαμβάνουμε το όποιο ρίσκο, διότι εκτιμούμε ότι θα μας έρθει φτηνότερα. Κυνισμός; Μπα! Επιχειρηματικός ορθολογισμός, βάση των συνήθων αναλύσεων οφέλους-κόστους.

Το Walmart, φυσικά δεν αποτελεί εξαίρεση. Υπάρχουν αρκετά παραδείγματα από τον κόσμο των επιχειρήσεων, όπου η ανθρώπινη ζωή μπαίνει στο ίδιο exel με τα αναλώσιμα, και αποτιμάται αντιστοίχως, αναλόγως πάντοτε του γεωγραφικού πλάτους και μήκους. Άλλη η αποτίμηση στο Μπαγκλαντές, άλλη στη Βραζιλία, άλλη στην Αμερική.

Ανάμεσα λοιπόν, στα 1973 και 2009, είχε παρατηρηθεί ότι όταν ένα φορτηγό συγκεκριμένης μάρκας (General Motors) συγκρουόταν με ένα άλλο, υπήρχε μεγάλη πιθανότητα το ρεζερβουάρ του πρώτου να εκραγεί. Εξ αιτίας αυτού του κατασκευαστικού λάθους, 2,000 περίπου άνθρωποι στις ΗΠΑ είχαν αφήσει τα κοκαλάκια τους στην άσφαλτο Από έρευνες αποδείχτηκε ότι το πρόβλημα οφειλόταν στη θέση που είχε το ρεζερβουάρ, στα πλαϊνά του φορτηγού, για λόγους εξοικονόμησης ενέργειας. Αντί να ανακαλέσει η εταιρία τα προβληματικά μοντέλα, έβαλε τους μηχανικούς και τους λογιστές της να υπολογίσουν πόσο θα κόστιζε ο επανασχεδιασμός και η ανακατασκευή, και πόσο η αποζημίωση των υποψήφιων θυμάτων. Οι αριθμοί έδειξαν αυτό που υποπτευόμαστε: η αντικατάσταση θα κόστιζε 8.6 δολάρια το όχημα, ενώ η αποζημίωση, για ένα υποθετικό αριθμό 500 θυμάτων το χρόνο, θα κόστιζε 2.4 δολάρια ανά φορτηγό. Σκεπτόμενη, λοιπόν, ορθολογικά, η εταιρία εγκατέλειψε κάθε σχέδιο για απόσυρση και ανακατασκευή. Όχι όμως για πολύ. Ο τρόπος σκέψης της δεν εκτιμήθηκε από ένα δικαστήριο του Λος Άντζελες, το οποίο τής εκδίκασε πρόστιμο περί τα 5 δις δολάρια για αποζημιώσεις των θυμάτων. 

Παρά τον ορθολογισμό της, όμως, η GM, είχε και άλλες ατυχίες. Με το που ξέσπασε η κρίση, ήταν από τις πρώτες που παρασύρθηκε, κηρύσσοντας αναγκαστατικά πτώχευση. Αν δεν ήταν τα 25 και πλέον δις του αμερικανικού κράτους να τη συγκρατήσουν, σήμερα η GM θα βρισκόταν στα θυμαράκια.  

Ας δούμε και μια άλλη περίπτωση. Το 2005 σε κάποιο διυλιστήριο της BP στο Τέξας σημειώθηκε έκρηξη σκοτώνοντας 15 εργάτες, που εκείνη την ώρα βρίσκονταν σε παρακείμενα τροχόσπιτα. Θα μπορούσε να περάσει σαν μια άτυχη στιγμή, για κάποιους  άτυχους εργάτες. Στη δίκη, όμως που ακολούθησε ήρθαν στο φως έγγραφα που αποδείκνυαν ότι τρια χρόνια πριν, η BP είχα κάνει μια ανάλυση κόστους-οφέλους για το είδος του υλικού που θα χρησιμοποιούσε στις γύρω εγκαταστάσεις, και από τα οποία προέκυπτε ότι η χρήση ενός φτηνού αλλά ακατάλληλου υλικού, αντί ενός ακριβού, αλλά ανθεκτικού στις εκρήξεις, θα μπορούσε να εξισορροπήσει το κόστος από πιθανές αποζημιώσεις σε περίπτωση ατυχήματος.  Για τους υπολογισμούς αυτούς, η BP καταδικάστηκε τελικά να πληρώσει από 10 εκ. Δολάρια για κάθε σκοτωμένο εργάτη . 

Δυστυχώς, στα περισσότερα από τα ατυχήματα, η απόδειξη ύπαρξης δόλου πίσω από τη λήψη ελλιπών μέτρων ασφαλείας είναι δύσκολο να προσκομιστεί, με αποτέλεσμα οι εταιρίες να ξεφεύγουν με κάτι ψιλά και να συνεχίζουν να εκθέτουν σε κίνδυνο τις ζωές των εργαζομένων.  

Υ.Γ. Το παρόν κείμενο βασίστηκε στο άρθρο “Death and Number-Crunching in Corporate America”  των Thom Hartmann και Sam Sacks, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 13/12 στην ιστοσελίδα http://truth-out.org.

Πηγή:

Διαβάστε περισσότερα »

ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΑΧΙΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΕΤΡΑ*

Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκατοντάδες ομιλητές με τις παρεμβάσεις τους κατέστησαν σαφές πως, παρά τις διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, το κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, ενωτικά, θέτει τις βάσεις για την ανάπτυξη ενός πλατιού λαϊκου κινήματος, ικανού να ανατρέψει τους μονόδρομους του συστήματος. Ο διαφορετικός τρόπος προσέγγισης καθενός από εμάς μπορεί να συντεθεί σε ένα δημοκρατικό ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όχι μόνο δεν φιμώνει την αντίθετη άποψη, αλλά επιδιώκει το γόνιμο διάλογο με γνώμονα την περαιτέρω ριζοσπαστικοποίηση του κόμματος. Απέναντι στην πολυδιάσπαση -που δυστυχώς είναι ένα κύριο γνώρισμα της Αριστεράς- αντιτάσσουμε τα πλεονεκτήματα της συνύπαρξης, με στόχο αφενός να ανακουφιστεί ο λαός από τη λαίλαπα των μνημονίων και αφετέρου να γίνουν οι απαραίτητες βαθιές κοινωνικές τομές σε επαναστατική κατεύθυνση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν ποτέ και ούτε θα γίνει ένα κόμμα μονολιθικό, στο οποίο ο αρχηγός θα εκφωνεί τη γραμμή στα μέλη και εκείνα απλώς θα πειθαρχούν. Η εσωκομματική διαπάλη με την ενεργό συμμετοχή όλων, μόνο θετικά και δημιουργικά μπορεί να επιδράσει στην κοινή μας υπόθεση, η οποία δεν είναι άλλη από τη δημιουργία ενός πολιτικού υποκειμένου που με ταξικούς όρους θα συμβάλει αποφασιστικά στην οικοδόμηση του νέου σοσιαλισμού, με επίκεντρο τον άνθρωπο. Σε αυτόν τον κόσμο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και της οικολογικής καταστροφής η κοινωνία χρειάζεται κάτι καινούριο, θέλει ένα όραμα. Ο Χέγκελ έλεγε πως ο νέος κόσμος γεννιέται τόσο μικρός, όσο ένα νεογέννητο βρέφος. Ας μην υποτιμούμε τις δυνάμεις μας και το ρόλο μπορούμε να διαδραματίσουμε πανευρωπαϊκά, αν ανάψει στη χώρα μας η σπίθα της αντίστασης για την ανατροπή των ανάλγητων μέτρων που ήδη εφαρμόζονται από τις Βρυξέλλες και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Μια από τις σπουδαιότερες στιγμές της συνδιάσκεψης θεωρώ πως ήταν η απόφαση του Αριστερού Ρεύματος να δημιουργήσει την «Αριστερή πλατφόρμα» μαζί με άλλες δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, θέτοντας κρίσιμα πολιτικά ζητήματα, όπως αυτά εκφράστηκαν στις τροπολογίες του. Ζωτικής σημασίας θέματα όπως η διαγραφή του χρέους, η αποδέσμευση από την Ευρωζώνη και η συμπαράταξη των δυνάμεων της Αριστεράς, ακούγονται από μεγάλη μερίδα των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κοινή η αγωνία όχι μόνο των αριστερών αλλά ολόκληρης της κοινωνίας αν ο ΣΥΡΙΖΑ διεθέτει ένα επεξεργασμένο σχέδιο για τη σωτηρία των εργαζομένων, σε περίπτωση που τα ισχυρά κράτη της Ευρώπης δεν δεχθούν τις αλλαγές που θα προτείνουμε και σταματήσουν τη χρηματοδότηση. Πιστεύω πως η δική μας Αριστερά δεν πρέπει να είναι προσκολλημένη στην Ε.Ε., με τον ίδιο τρόπο που τα κομμουνιστικά κόμματα ήταν δεμένα με την ΕΣΣΔ. Η έξοδος από το Eυρώ και η συνολική ρήξη με την Ε.Ε. πρέπει να είναι τουλάχιστον μια από τις επιλογές μας για να ανατραπούν οι αντεργατικές και αντικοινωνικές πολιτικές που φτωχοποιούν βίαια το λαό. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως συντασσόμαστε με τις δυνάμεις που επιδιώκουν την απομόνωση και την καλλιέργεια του εθνικισμού. Αντίθετα, στόχος μας είναι μια διαφορετική συνεργασία των εργαζομένων της Ευρώπης, ώστε μέσα από τη αλληλεγγύη να χτίσουμε μια άλλη ένωση, αυτών που παράγουν τον πλούτο.

Είναι επιτακτική η ανάγκη να φύγει το πολιτικό κατεστημένο που κατεδαφίζει τα πάντα. Ταυτόχρονα, χρειάζονται επειγόντως από τις δυνάμεις της Αριστεράς προτάσεις, οι οποίες θα προετοιμάζουν το λαό για τη μεγάλη σύγκρουση με τις κυρίαρχες δυνάμεις της Ευρωζώνης. Σε αυτόν τον διάλογο με την κοινωνία είναι απαραίτητο να εξηγηθεί πως δεν μπορεί να υπάρξει κανένα περιθώριο διαχείρισης από τη στιγμή που η χώρα είναι εγκλωβισμένη με δουλικές δανειακές συμβάσεις. Αν δεν τεθεί επι τάπητος ένα ριζοσπαστικό, εναλλακτικό σχέδιο για κάθε ενδεχόμενο, ας μην αποκλειστεί ο κίνδυνος μια κυβέρνηση με πυρήνα το ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει ένα νέο μνημόνιο, όπως κάνει ο Πρόεδρος της Κύπρου και κομμουνιστής ιδεολογικά Δημήτρης Χριστόφιας. Υπάρχει από ορισμένα όψιμα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ η άποψη να κινηθεί το κόμμα πιο σοσιαλδημοκρατικά για να καλύψει εκλογικά το κενό που υπάρχει στο μεσαίο χώρο. Αυτή θα είναι μια καταστροφική επιλογή και καίριο χτύπημα στο λαϊκό κίνημα που σήμερα ριζοσπαστικοποιείται και αγωνίζεται για ανατροπή. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χρέος να πει την αλήθεια στους εργαζόμενους, ώστε να τους έχει με το μέρος του ο,τι και αν συμβεί. Όσο το οικονομικό περιβάλλον παραμένει ασφυκτικά ελεγχόμενο από τις αστικές οικονομικές δυνάμεις δεν μπορεί να είναι εφικτή καμία αλλαγή. Για παράδειγμα, τα μονοπώλια εαν δουν πως με μια αριστερή κυβέρνηση έχουν υψηλή φορολογία και υποχρεώνονται να δίνουν μισθούς που θεωρούν υπερβολικούς, μπορούν εύκολα να κλείσουν τις επιχειρήσεις τους και να τις μεταφέρουν σε κάποια φθηνότερη γειτονική χώρα. Το παραδοσιακό αστικό κράτος των προηγούμενων δεκαετιών είχε τη δυνατότητα να επιβάλει μια στοιχειώδη κοινωνική πολιτική. Στην εποχή μας, το κράτος είναι αδύνατον να ελέγξει τις επιχειρήσεις. Οι αστοί πολιτικοί χρειάζονται τους καπιταλιστές για να πετύχουν την ανάπτυξη όπως και αν την ορίζουν, αλλά οι κάτοχοι των μέσων παραγωγής δεν χρειάζονται πλέον αυτούς τους πολιτικούς, αφού μπορούν να βρουν άλλους, σε άλλα κράτη. Στο αστικό κράτος μπορεί το Χ κόμμα να βρίσκεται στην κυβέρνηση, αλλά η εξουσία είναι σε άλλα χέρια. Επομένως είναι η στιγμή που πρέπει να φωνάξουμε πως μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς τις δόσεις τους. Αυτό είναι το πρώτο βήμα προκειμένου να αλλάξουν μακροπρόθεσμα προς το καλύτερο τα πράγματα στη χώρα.

Είναι εύλογο πως η προοπτική διεξόδου είναι ορατή με την κινητοποίηση του εργαζόμενου λαού αλλά και με τη συμπαράταξη των δυνάμεων της Αριστεράς. Φυσικά, δεν είναι αρκετή μόνο η επίκλησή της, αλλά χρειάζονται ουσιαστικά βήματα προς αυτήν την κατεύθυνση. Είναι λυπηρό το γεγονός πως το Κομμουνιστικό Κόμμα εγκατέλειψε τη θέση του για το σχηματισμό ενός ευρύτερου Αντιμονοπωλιακού Αντιιμπεριαλιστικού Δημοκρατικού Μετώπου. Η στάση της ηγεσίας αυτού του ιστορικού κόμματος απέναντι στις άλλες αριστερές δυνάμεις είναι σεχταριστική και απολύτως αρνητική, ιδιαίτερα για την κρισιμότητα των στιγμών. Δεν είναι τυχαίο πως οι πολέμιοι της αριστεράς χειροκροτούν με την πρώτη ευκαιρία το ΚΚΕ, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο πόσο τους βολεύει ο αριστερός εμφύλιος. Παρά τον απομονωτισμό της ηγεσίας, μέσα στις γραμμές του ΚΚΕ υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές που αναμένουν μια διαφορετική στάση στο πλαίσιο των συμμαχιών, καθώς κρίνουν πως μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αντεπιτεθεί η εργατική τάξη ανατρέποντας τα σχέδια των κεφαλαιοκρατών. Εκτός από αυτούς τους συντρόφους, ας μην ξεχνάμε πως οι μισοί παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΚΚΕ στήριξαν το ΣΥΡΙΖΑ γιατί είδαν πως είναι η μόνη δύναμη που προωθεί την κοινή δράση και τη συνεργασία των κομμάτων που υπηρετούν τους εργαζομένους. Αναμφίβολα, ένα πλατύ, ριζοσπαστικό αριστερό μέτωπο με τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής και άλλων δυνάμεων, θα είναι ικανό να εμπνεύσει τον κόσμο της εργασίας στον αγώνα για μια νικηφόρα διέξοδο από την κρίση. Οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε με την κυβέρνηση που εφαρμόζει τα μνημόνια και τη χρυσή αυγή στους δρόμους βάζουν ακόμη πιο επιτακτικά το καθήκον ανασυγκρότησης του κοινωνικού και πολιτικού αριστερού μετώπου. Είναι αυτονόητο πως για την οικοδόμηση του χρειάζονται αμοιβαίες υποχωρήσεις. Να χτίσουμε γέφυρες και όχι τείχη, διαφορετικά οι δύο τροϊκες, του εσωτερικού και του εξωτερικού, δεν θα έχουν αντίπαλο.

Χωρίς να έχω καμία διάθεση να αποκλείσω εκ των προτέρων ανθρώπους που θέλουν να βρεθούν στις γραμμές μας σε αυτή τη μάχη, θεωρώ αναγκαίο να υπενθυμίσω πως το σάπιο πολιτικό σύστημα προσπαθεί πάντοτε να βρίσκει τρόπους για να επιβιώσει. Στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ για την ανατροπή των μνημονίων και για την οικοδόμηση ενός προοδευτικού, ριζοσπαστικού μετώπου δεν χωρούν οι πολιτικοί του δικομματισμού. Τα στελέχη του, τα οποία φημίζονται για τη διαρκή προσαρμοστικότητά τους, προσπαθούν να επιβιώσουν βλέποντας το ΣΥΡΙΖΑ σαν σανίδα σωτηρίας. Δεν μας είναι αναγκαίοι άνθρωποι που συμμετείχαν στη διαμόρφωση των συνθηκών για το κοινωνικό αδιέξοδο που βιώνουμε και ας έχουν «εμπειρία» και «γνώσεις». Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως είναι κλειστή η πόρτα για τον κόσμο που ψήφιζε Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ και θέλει να απεγκλωβιστεί από τον δικομματισμό. Οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να τιμωρήσουν τα κόμματα που τους εξαπάτησαν και να στρατευτούν για την οικοδόμηση μιας καλύτερης κοινωνίας. Υπάρχει η δυνατότητα ενός νέου δρόμου με κατεύθυνση αριστερή, σοσιαλιστική. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μια άλλη Ελλάδα της εργασίας, της αναδιανομής του πλούτου, της κοινωνικής δικαιοσύνης, του πολιτισμού. Αναζητώντας μια άλλη Ευρώπη, αυτή της ειρήνης, της αλληλεγγύης και των λαών.

*Ο Δημήτρης Πετράς είναι εκπαιδευτικός και μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Περάματος

Διαβάστε περισσότερα »

ΚΟΜΜΑ, ΕΞΟΥΣΙΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ - 7 + 1 ΣΗΜΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΣΥΡΙΖΑ

 























Toυ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ* 

Στη μνήμη του Ντανιέλ Μπενσαϊντ 

1. Ας ξεκινήσουμε από το εξής ερώτημα: τι γεννάει «αντικειμενικά» την ανάγκη για έναν καινούργιο Σύριζα; Προφανώς όχι κάποιο προϋπάρχον σχέδιο για την αναμόρφωση της «μορφής κόμμα» που σταδιακά προχωράει και μπαίνει σε μια καινούργια φάση της υλοποίησής του. Η διαδικασία που έχει δρομολογηθεί προκύπτει πρώτα και κύρια από την ταξικής σύγκρουσης που συγλονίζει την ελληνική κοινωνία εδώ και δυόμιση περίπου χρόνια και τις ανάγκες που δημιουργεί. Από τη συγκεκριμένη εμπειρία αγώνων, κοσμογονικών και δραματικών ανατροπών που έχουν βιώσει οι λαϊκές τάξεις. Πιο συγκεκριμένα: από τη διαπίστωση ότι 24 γενικές απεργίες, δεκάδες ογκώδεις κινητοποιήσεις στους δρόμους, καταλήψεις πλατειών από πλήθη κόσμου για πάνω από ένα μήνα, δεν αρκούν για να φέρουν την αντιμνημονιακή ανατροπή που αποτελεί όρο επιβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας και της χώρας. Δεν αρκούν μεν, πλην όμως δημιούργησαν τους όρους για να εκφραστεί η κατάρρευση του προϋπάρχοντος πολιτικού συστήματος (και γενικότερα των σχέσεων εκπροσώπησης) σε μια πλειοψηφικά αριστερόστροφη κίνηση. Δημούργησαν τους όρους μιας νέας συνάντησης της Αριστεράς, ή τουλάχιστον αυτής που ήταν διατεθειμένη για κάτι τέτοιο, με ευρύτερες λαϊκές μάζες. Η μετωπική-ενωτική κουλτούρα του Σύριζα, η ικανότητά του να συνδιαλέγεται με την λαϊκή κινητοποίηση, ακόμη και στις πιο δύσκολες για κομματικό φορέα μορφές (κίνημα των πλατειών), η πρόταση του, τέλος, για «κυβέρνηση της Αριστεράς» με στόχο την κατάργηση των Μνημονίων, εξηγούν την εκτίναξή σε πρωτοφανή εδώ και μισό αιώνα για αριστερό κόμμα επίπεδα εκλογικής καταγραφής. Η συνάντηση που εκφράστηκε με εκλογικούς όρους την άνοιξη, και σφραγίστηκε μέσα από την ταξική και πολιτική πόλωση του Ιούνη, ανέδειξε τον Σύριζα ως κεντρικό εκφραστή ενός δυνάμει νέου μπλοκ λαϊκών αντιμνημονιακών δυνάμεων με πλειοψηφική δυναμική και προοπτική εξουσίας. Για πρώτη φορά μετά την ιστορική ήττα του σύντομου 20ου αιώνα, η Αριστερά θέτει ζήτημα εξουσίας σε ευρωπαϊκή χώρα. Μετά το καλοκαίρι η προοπτική αυτή άρχισε να ανιχνεύεται με οργανωτικούς όρους – κάτι που ήδη ενυπήρχε σπερματικά στην εμπειρία των ανοιχτών συνελεύσεων της προεκλογικής και αμέσως μετεκλογικής περιόδου. Η πορεία προς τη Συνδιάσκεψη, με τον τριπλασιασμό των μελών και το «άπλωμα» του Σύριζα σε νέους χώρους αποτελούν τον πρώτο σταθμό αυτής της πορείας αναδιάταξης των μορφών οργάνωσης και εκπροσώπησης των λαϊκών και εργαζόμενων τάξεων.

2. Η συνάντηση αυτή δε γίνεται φυσικά εν κενώ, ούτε αποτελεί απλή μεταφορά, όπως νομίζουν ορισμένοι, των κινηματικών εμπειριών σε μια κομματική δομή. Ασφαλώς αυτές οι διαστάσεις υπάρχουν, είναι ενεργές, και ευτυχώς! Για να το πούμε διαφορετικά: ο νέος Σύριζα που δημιουργείται από τη διάδραση του «από τα κάτω» με το «από τα πάνω» αποτελεί (σε ένα βαθμό τουλάχιστον ) τον καθρέφτη όσων έγιναν την τελευταία περίοδο στο πεδίο των κινητοποιήσεων και των μορφών της λαϊκής αυτενέργειας. Του πλούτου αλλά και των ορίων τους, ή των ειδικών τους χαρακτηριστικών: π.χ μια σχετική απόσταση της νεολαίας, η ατονία των δράσεων στους χώρους παραγωγής, εκτός των υπηρεσιών κοινής ωφέλειας που αποτελούν βασικά πεδία της σύγκρουσης. Αυτά τα χαρακτηριστικά συνδέονται βέβαια τόσο με την κατάσταση του συνδικαλιστικού κινήματος όσο και με τα γενικότερα χαρακτηριστικά της περιόδου, δηλαδή με το γεγονός ότι η αναμέτρηση είχε εξ'αρχής έναν πολιτικό χαρακτήρα. Ο Σύριζα αντανακλά λοιπόν αυτήν την πραγματικότητα στο βαθμό που, αν και κινείται προς την ενιοποίησή του, διατηρεί ή μάλλον αποκτά καινούργιου τύπου «μετωπικά» χαρακτηριστικά, «κοινωνικού» θα λέγαμε χαρακτήρα, που του επιτρέπουν να επικοινωνεί με ένα μεγάλο φάσμα μορφών λαϊκής αυτενέργειες. Αιχμή αυτής της διαδικασίας αποτελεί φυσικά η δουλειά αλληλεγγύης και κινηματικής δραστηριοποίησης και αυτοοργάνωσης σε τοπικό επίπεδο.

3. Ενα κομματικό σχήμα δεν είναι όμως μόνο αυτό: είναι και ένα στελεχικό δυναμικό, ένας μηχανισμός, μια ηγεσία, μια σειρά από ιδεολογικές και πολιτικές συντεταγμένες και λίγο-πολύ παγιωμένες πρακτικές. Ολα αυτά αποτελούν απαραίτητα συστατικά για να μπορέσει ένα κόμμα να λειτουργήσει όχι ως συνδικαλιστική εκπροσώπηση κοινωνικών ομάδων αλλά ως «συλλογικός διανοούμενος». Για να είναι σε θέση να διαμεσολαβήσει ένα σύνολο αντιθέσεων υπερβαίνοντάς τες έτσι ώστε να διαμορφώνονται οι όροι μιας «γενικής συλλογικής βούλησης». Με στόχο, όταν έχουμε να κάνουμε με αριστερό κόμμα, τη συγκρότηση μιας νέας ηγεμονίας, της διευθυντικής ικανότητας των κυριαρχούμενων τάξεων ως υποκείμενου ικανού να αρθρώσει ένα γενικό συμφέρον και το επιβάλλει με όρους κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας. Σε ότι αφορά το Σύριζα έτσι όπως έχει υπάρξει ως τώρα απαιτείται λοιπόν μια νηφάλια και ειλικρινής αποτίμηση της πραγματικής του πορεία. Τι είδους σχήμα ήταν λοιπόν εως πολύ πρόσφατα ο «υπαρκτός Σύριζα», ο Σύριζα στην ειδική οργανωτική του διάσταση, με την ιδιαίτερη υλικότητά της; Το θέμα είναι ασφαλώς ευρύ και δεν μπορεί να καλυφθεί σε ένα σύντομο κειμένο. Επιγραμματικά και μόνο λοιπόν σημειώνουμε τα εξής: - Ο Σύριζα δημιουργήθηκε ως ένα μετωπικό σχήμα που κατάφερε να υπερβεί ως ένα βαθμό τον οργανωτικό κατακερματισμό, προϊόν της κρίσης της Αριστεράς, αλλά ταυτόχρονα τον αναπαρήγαγε, τροποποιώντας τον, μέσω μιας διαρκούς «από τα πάνω» διαπραγμάτευσης μεταξύ υπο-μηχανισμών, ρευμάτων και οργανώσεων. Με μια έννοια ο Σύριζα επέκτεινε το μοντέλο «κόμμα πολιτικής ενότητας» του Συνασπισμού, δηλαδή της βασικής του συνιστώσας, που αποτελεί ταυτόχρονα η ίδια μια μικρογραφία των αντιθέσεών του. - Η αντίφαση αυτή ενσαρκώθηκε σε έναν οργανισμό που συνδύαζε μια σχετική «πλαστικότητα», με κινηματικές διαστάσεις, ριζοσπαστικές διαθέσεις και έντονο πλουραλισμό, με μια πλαδαρότητα, με χαρακτηριστικά αμορφίας, εκλογικού μηχανισμού και με χρόνια φαινόμενα παραγοντισμού. - Aυτή η ιδιότυπη μετωπική μορφή απέκτησε ταυτόχρονα χαρακτηριστικά πολιτικοποίησης, με κατωχυρωμένη την ανοιχτή (και μάλιστα έντονη) διαπάλη απόψεων, που αποτελεί αναμφισβήτητα δημοκρατική κατάκτηση, αλλά και γραφειοκρατικοποίησης, εν μέρει αναπόφευκτης, εν μέρει όμως ανατροφοδοτούμενης ως τρόπος «από τα πάνω» διαχείρισης των αντιθέσεων που προέκυπταν από τη διττή υπόσταση στην οποία αναφερθήκαμε. - Η μορφή αυτή έβαζε επίσης σαφή όρια στο όλο εγχείρημα, τόσο προς τα έξω, στην διεύρυνση της οργανωμένης επιρροής του Σύριζα πέραν του κύκλου των πολιτικοποιήμενου ιστορικού δυναμικού της Αριστεράς, με κυρίαρχο το στοιχείο της διανόησης, τόσο και προς τα μέσα, στη διαμόρφωση ενός ανανεούμενου στελεχικού δυναμικού και μιας πραγματικής «ηγετικής ομάδας», με την έννοια του Τολιάττι: μιας «οργανικά» συγκροτημένης ηγεσίας, δηλαδή μιας συλλογικότητας συνεκετικής, αν και όχι μονολιθικής, ομογενοποιημένης όχι ως προς τη γραμμή αλλά ως προς μια κοινή μήτρα, προϊόν της ιδεολογικής και πολιτικής σύνθεσης (ενότητας αντιθέσεων) που παράγει ο κομματικός οργανισμός στις διάφορες βαθμίδες του. Αυτό το διπλό έλλειμα, λαϊκότητας στη βάση και οργανικής ενότητας στην κορυφή (αλλά και στις ενδιάμεσες βαθμίδες), απετέλεσε χαρακτηριστικό γνώρισμα της οργανωτικής μορφής του Σύριζα. - Η υπερτροφία του ρόλου του «αρχηγού», που χαρακτηρίζει την όλη πορεία του Συνασπισμού και, κατόπιν, του Σύριζα (και όχι μόνο την πιο πρόσφατη φάση της) δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας ατομικής ιδιοσυγκρασίας (ή μιας σειράς τέτοιων) αλλά πρώτα και κύρια έκφράζει την αδυναμία συγκρότησης «ηγετικής ομάδας», που εκφράζει με τη σειρά της την αδυναμία διαμόρφωσης ενός στελεχικού δυναμικού που να συνθέτει δυναμικά την εμπειρία του κομματικού οργανισμού. Γι αυτό και ο ρόλος του ηγέτη είναι πάντα αμφίσημος στο βαθμό που καλείται να καλύψει αυτό το κενό, και, ενδεχομένως, να προετοιμάσει το έδαφος για την ίδια του την υπέρβαση, ενώ ταυτόχρονα τείνει να το αναπαράγει από την ίδια τη δυναμική που δημιουργεί αυτή ακριβώς η «χαρισματική» του λειτουργία.

4. Η παραπάνω εικόνα είναι βέβαια μερική και, κυρίως, στατική. Ο Συνασπισμός και ο Σύριζα του Αλαβάνου και του Τσίπρα δεν είναι ασφαλώς ο Συνασπισμός της Δαμανάκη, που ψήφιζε το Μάαστριχτ και κοίταζε προς την «κεντροαριστερά». Η αποχώρηση του κύριου όγκου της Ανανεωτικής Πτέρυγας, της οποίας είχε προηγηθεί η διαδοχική απομάκρυνση των πιο δεξιών στοιχείων τόσο σε επίπεδο εκλογικής-κοινωνικής βάσης όσο και σε επίπεδο στελεχών, μείωσε το βαθμό ιδεολογικής και πολιτικής πολυσυλλεκτικότητας. Η εμφάνιση μιας σχετικά μαζικής οργάνωσης νεολαίας έφερε νέο αίμα και την απαρχή μιας στελεχικής ανανέωσης. Η συγκρότηση του Σύριζα προώθησε την μετατόπιση σε ριζοσπαστικότερες θέσεις, χωρίς όμως να ανατρέψει τα βαθύτερα χαρακτηριστικά της προηγούμενης οργανωτικής μορφής (έλλειμα λαϊκότητας και «διευθυντικής οργανικότητας»), που συνεχίζουν να αποτελούν βασικά προσκόμματα στο προχώρημα του εγχείρηματος στις νέες συνθήκες. Να γιατί ο «νέος Σύριζα», αν και στηρίζεται στα κεκτημένα της προηγούμενης περιόδου, δεν μπορεί να αποτελέσει απλή συνέχεια του παληού. Η τομή που απαιτείται, σε συνθήκες αδιάκοπης επιτάχυνσης του πολιτικού χρόνου, όξυνσης της κρίσης και πλησιάσματος της κυβερνητικής εξουσίας, ανοίγει απότομα και επιτακτικά ένα πλήθος σύνθετων ζητημάτων στρατηγικού χαρακτήρα. Ανάμεσα σ'αυτά, τα θέματα της οργανωτικής μορφής είναι ως γνωστόν από τα πλέον κρίσιμα και ταυτόχρονα δύσβατα. Δύσκολα γιατί παρ'ότι βαθύτατα πολιτικά, παραμένουν αδιαφανή και σχετικά δυσνόητα στον «κοινό νου» των κομματικών μελών. Δύσκολα επίσης γιατί η χρονικότητά τους τους είναι γενικά μεσο- και μακροπρόσθεσμη και, ως εκ τούτου, έρχεται σε αντίθεση με τις απαιτήσεις μιας γοργά μεταβαλλόμενης συγκυρίας. Από αυτήν την άποψη, οι συνοπτικές και βεβιασμένες διαδικασίες που ακολουθήθηκαν για την Συνδιάσκεψη, που εν μέρει μόνο μπορούν να αποδοθούν στην πίεση των περιστάσεων, περιέπλεξαν ακόμη περισσότερη μια ούτως ή άλλως δύσκολη διαδικασία, λειτουργώντας ανασχετικά στην πολιτικοποίησή της, δηλαδή στην ουσιαστική διευρυμένη συμμετοχή του υπό διαμόρφωση οργανισμού και στην ανάδειξη των πραγματικών αντιθέσεων. Ως τέτοια δεν μπορεί να θεωρηθεί ουδέτερη. Εντάσσεται, έστω και χωρίς προϋπάρχον σχέδιο ή πρόθεση, σε μια από τις τάσεις που εκδηλώθηκαν στην πρόσφατη συνδιάσκεψη.

5. Σχηματοποιώντας την εικόνα, μπορούμε να πούμε ότι στην Συνδιάσκεψη του Σύριζα ήρθαν αντιμέτωπες δύο τάσεις σε ότι αφορά την αντίληψη του κόμματος. Και λέμε «τάσεις» γιατί δεν πρόκειται για ολοκληρωμένες απόψεις, προϊόν δημόσιας και ολοκληρωμένης τοποθέτησης (μέρος του προβλήματος εντοπίζεται εξ'άλλου ακριβώς σ'αυτό), ούτε για δυό «στρατόπεδα» οριοθετημένα με σαφήνεια. Πρόκειται μάλλον για τους δυό αντιθετικούς τρόπους με τους οποίους ο συγκεκριμένος οργανισμός τείνει να αντιδράσει στις νέες συνθήκες, γι αυτό εξ'αλλου και οι εν λόγω τάσεις διαπερνούν, αν και άνισα, τις διάφορες απόψεις και ρεύματα που λειτουργούν εντός του σχήματος. Η πρώτη τάση είναι αυτή που κατανοεί τη διεύρυνση ως πορεία προς ένα «ευρύ», με την έννοια του «μεγάλου» και «πολυσυλλεκτικού» κόμματος, με χαλαρές ιδεολογικές αναφορές, αντίστοιχες οργανωτικές δομές, και ανάλογη έννοια «μέλους». Η υπέρβαση των μέχρι τώρα συνιστωσών, αλλά και των ρευμάτων που λειτουργούσαν εντός των ενιαίων οργανώσεων (του Συνασπισμού ειδικότερα), και το πρόταγμα ενός «Σύριζα των μελών» συγκλίνουν στην αντίληψη ενός κόμματος άθροισμα εξατομικευμένων μελών, χωρίς συγκροτημένη και κατοχυρωμένη διαπάλη γραμμών και με χαμηλής έντασης συμμετοχή στην κομματική ζωή. Εννοείται πως μια τέτοια δομή, τυπικά δημοκρατική, «ευρεία» και «οριζόντια», δηλαδή με δικαίωμα σε διαφορετικές απόψεις αλλά σε μια ατομική βάση, οδηγεί σε ένα κόμμα εξαιρετικά συγκεντρωτικό, όπου ο μηχανισμός μονοπωλεί την δυνατότητα εσωτερικής επικοινωνίας και όπου η άποψη της ηγεσίας στερείται αντίβαρου. Στην πραγματικότητα επίσης όλοι ξέρουν πως ομαδοποιήσεις και τάσεις υφίστανται σε τέτοια κόμματα, αλλά με τρόπο καλυμμένο, εντός των μηχανισμών και χωρίς τη δυνατότητα συμμετοχής των μελών στην διαπάλη των γραμμών. Τέτοια κόμματα χαρακτηρίζονται επίσης από ένα υψηλό βαθμό διαχωρισμού των τυπικών με τα πραγματικά κέντρα λήψης των αποφάσεων και διαμόρφωσης της πολιτικής. Με άλλα λόγια, τα εκλεγμένα όργανα, πολυπληθή και δυσκίνητα, παίζουν έναν περιορισμένο ρόλο ενώ η παραγωγή πολιτικής γίνεται σε επιτροπές ειδικών, άτυπα αλλά κρίσιμης σημασίας επιτελεία γύρω από την ηγεσία και φυσικά μέσω εξ'ισου άτυπων αλλά καθοριστικών συννεοήσεων εντός ενός περιορισμένου κύκλου στελεχών που συγκροτούν τον ντε φάκτο ηγετικό πυρήνα. Χωρίς να αποτελεί την υλοποίηση ενός τέτοιου ολοκληρωμένου μοντέλου, αρκετά στοιχεία της διαδικασίας προς την Συνδιάσκεψη, αλλά και εντός αυτής, λειτούργησαν προς μια τέτοια κατεύθυνση: από τις διαδικασίες εξπρές, με μοιραία αφυδατωμένη την πολιτική ουσία και συζήτηση, εως τις κατευθυνόμενες αλλά υπόγειες σταυροδοσίες, από τη δυνατότητα εγγραφής μελών πάνω στην κάλπη της εκλογής των αντιπροσώπων εως την ισχυρή αντίδραση στην κατάθεση διαφορετικών ψηφοδελτίων στα όργανα, και από την υπερτροφική ΚΠΕ (με 25% διορισμένων από τα πάνω μελών) μέχρι τον στιγματισμό των τάσεων ως «αντικομματικών» ομαδοποιήσεων, που σημαίνει βέβαια ότι μόνο εντός της πλειοψηφίας και με υπόγειο τρόπο επιτρέπονται οι ομαδοποιήσεις και συσχετισμοί. Ας τονίσουμε τέλος ότι αν και θέλει να εμφανίζεται ως «καινούργια» η αντίληψη αυτή αποτελεί στην ουσία προέκταση αντίστοιχων προηγούμενων πρακτικών εντός του «παλαιού» Συν/Σύριζα, αυτών που προωθούσαν το μοντέλο ενός αποϊδεολογικοποιημένου κόμματος, με συγκεντρωτική δομή και «επικοινωνιακού» τύπου απεύθυνση στην κοινωνία. Και κυρίως: όπως δείχνει μια πλούσια διεθνής και εγχώρια εμπειρία, αυτή ακριβώς είναι και η ουσία ενός «κρατικοποιημένου» κόμματος: μια οργανωτική μορφή που, πολύ πριν ακόμη πλησιάσει την εξουσία, είναι έτοιμη να λειτουργήσει ως μηχανισμός διαχείρισης του (αστικού) κράτους, διαμεσολαβώντας, στην καλύτερη περίπτωση (της ιστορικής σοσιαλδημοκρατίας), επιμέρους αιτήματα και συμφέροντα των λαϊκών τάξεων.

6. Αυτή η τάση συνάντησε όμως πολύ ισχυρές αντιστάσεις στον υπό διαμόρφωση κομματικό οργανισμό, αντίδραση διάχυτη και πολύμορφη, πολύ πέρα από τις τάσεις και τους συσχετισμούς που διαμόρφωθηκαν στις ψηφοφορίες. Το γενικό κλίμα που έβγαινε «από τα κάτω» ήταν αυτό μιας βάσης με αριστερόστροφες διαθέσεις, ανοιχτή στη δημοκρατική διαπάλη των απόψεων και καχύποπτη έναντι των γραφειοκρατικών πρακτικών. Ενα κλίμα που όμως, μέσα στην πίεση των προθεσμιών και των γενικότερων συνθηκών, πολύ απέχει ακόμη από την τη δημιουργία μιας νέας σύνθεσης, ενός «κοινού νου» με σταθεροποιημένο ιδεολογικοπολιτικό στίγμα. Σ'αυτό το πλαίσιο, η Αριστερή Πλατφόρμα σημείωσε μια πολύ σημαντική τετραπλή επιτυχία. - κατ'αρχήν γιατί προέκυψε ως τέτοια από τη σύγκλιση ρευμάτων από διαφορετικές παραδόσεις και οργανώσεις του συριζικού τόξου, διαμορφώνοντας έτσι τις προϋποθέσεις μιας ανασυντιθεμένης αριστερής πτέρυγας. - κατόπιν γιατί, όπως αποτυπώθηκε στην οριακή απόρριψη της τροπολογίας για το χρέος και την ΕΕ (και είχε ήδη διαφανεί στη συζήτηση στις οργανώσεις βάσης), ο πυρήνας των θέσεών της διαθέτει ευρύτερη ακτινοβολία, έως και πλειοψηφική δυνατότητα. - έπειτα γιατί η συγκρότησή της σε ξεχωριστό ψηφοδέλτιο δημιούργησε ένα πολύτιμο κεκτημένο ως προς τη δυνατότητα της ανοιχτής δημοκρατικής διαπάλης γραμμών εντός του νέου κόμματος και απέτρεψε την εικονική ομογενοποίηση εντός ενός «προεδρικού» πλαισίου που τα χωράει όλα. - τέλος γιατί η αριθμητική καταγραφή της στη συνδιάσκεψη ήταν ενθαρρυντική και έστειλε μήνυμα στην ευρύτερη Αριστερά και στην κοινωνία. Συμπερασματικά λοιπόν θα λέγαμε ότι παρουσία της Αριστεράς πλατφόρμας λειτούργησε ως ισχυρός παράγοντας πολιτικοποίησης, ανάδειξης των αντιθέσεων και ανακοπής της τάσης προς το πολυσυλλεκτικό «κρατικοποιημένο» κόμμα. Δεν ήταν όμως ο μόνος: η τάση αυτή εκφράστηκε, με διαφορετικό τρόπο, και στο πλειοψηφικό μπλοκ, όπου έπνευσε ένας άνεμος «κινηματικότητας» και ανάδειξης στελεχών με ανάλογο προφίλ. Με δυό λόγια, η Συνδιάσκεψη έδειξε ότι ο Σύριζα ως υπό διαμόρφωση ενιαίο κόμμα με προοπτική κυβερνητικής εξουσίας διαθέτει ισχυρά αντισώματα στην τάση αποριζοσπαστικοποίησης και «κρατικοποίησής» του.

7. Καμμιά οργανωτική μορφή δεν μπορεί ωστόσο να εξεταστεί και να κριθεί αποκομμένη από τη στρατηγική της διάσταση. Από αυτήν την άποψη, το τοπίο εντός του Σύριζα έχει κάτι παράδοξο. Ολοι περίπου ομνύουν στην «κινηματικότητα» και την ανάγκη κινητοποίησης από τα κάτω αλλά δεν είναι βέβαιο ότι όλοι το εννοούν με τον ίδιο τρόπο. Ας πάρουμε το παράδειγμα των δίκτυων αλληλεγγύης. Η πολιτική τους κατεύθυνση ούτε μονοσήμαντη είναι ούτε έχει ακόμη ξεκαθαριστεί. Υπάρχει ένα μεγάλο φάσμα δυνατοτήτων, από την «αυτοδιαχείριση της ανέχειας», και μια συμπληρωματική λογική ως προς τη συρρικνούμενη κρατική παροχή, μέχρι την αυτοοργάνωση με στοιχεία αμφισβήτησης των κυρίαρχων κοινωνικών σχέσεων, και φυσικά πολλές «ενδιάμεσες» ή «μικτές» περιπτώσεις. Στην ουσία μόνο μια στρατηγική που στοιχηματίζει στη σύγκρουση, και την προάγει, έχει πραγματικά ανάγκη από ένα κόμμα «συλλογικό διανοούμενο», που υποβοηθά, ενοποιεί και δίνει νικηφόρα προοπτική στη δράση των εργαζόμενων και λαϊκών τάξεων. Ενα μαζικό αριστερό κόμμα που πολιτικοποιεί τις αντιθέσεις και διαμορφώνει τους όρους της ηγεμονίας των πολλών. Ενα κόμμα αυτού του τύπου αποτελεί αιτούμενο μόνο για τη στρατηγική που καταλαβαίνει ότι, σ'αυτές τις συνθήκες εντεινόμενης πολιτικής και ταξικής πόλωσης, η ίδια η άνοδος του Σύριζα στην κυβερνητική εξουσία, αλλά και το περιθώριο κινήσεων που θα διαθέτει αύριο μια αριστερή κυβέρνηση, δεν θα προκύψουν ούτε από μια σειρά πετυχημένων τακτικών χειρισμών στην κεντρική πολιτική σκηνή, ούτε από την συνθηκολόγηση ενός αντιπάλου του οποίου αντίθετα η εσωτερική κρίση οξύνει τις επιθετικές διαθέσεις. Πολύ περισσότερο, ένα τέτοιο κόμμα είναι αναγκαίο μόνο για μια στρατηγική που δεν είναι διατεθειμένη να περιοριστεί στο (ανέφικτο λόγω των συνθηκών) πλαίσιο μιας «αξιοπρεπούς» διαχείρισης και που στηρίζεται στην κινητοποιήση των από κάτω γιατί στοχεύει στην ανατροπή των συσχετισμών και τον απεγκλωβισμό από τα όρια που θέτει η υπάρχουσα κρατική μηχανή. Ορια που όπως ξέρουμε επικαθορίζονται σήμερα από το Μνημονιακό μηχανισμός αναχρηματοδότησης του χρέους, την τροϊκανή επιτήρηση και, εν τέλει, το ίδιο το πλαίσιο της ευρωζώνης και των συστατικών συνθηκών της ΕΕ.

7 + 1: Είναι διαδεδομένη σήμερα η αίσθηση ότι, μετά από τρία Μνημόνια, δεκάδες κινητοποιήσεις και μια χαμένη εκλογική ευκαιρία για αριστερή κυβέρνηση, το λαϊκό κίνημα είναι σε κάμψη. Θα ήταν σοβαρό λάθος να υποτιμηθούν η κόπωση και οι συνέπειες της γενικότερης δοκιμασίας που υφίσταται ενός λαός μετά από δυόμιση και πλέον χρόνια αδιάκοπου κοινωνικού Αρμαγεδώνα. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το νέο πολιτικό σκηνικό που αποτυπώθηκε τον Μάη-Ιούνη, και ως προέκταση των τάσεων που αναδείχθηκαν τότε, έχει μετασχηματίσει ποιοτικά τους όρους της ταξικής σύγκρουσης. Για να το πούμε με συνοπτικό τρόπο: ο άνισος, ορμητικός αλλά και ασυνεχής (καθ'ότι πολιτικά ακάλυπτος), παρατεταμένος λαϊκός πόλεμος της προηγούμενης περιόδου έχει πλέον μετατραπεί σε πόλεμο θέσεων στο πολιτικό πεδίο. Οι αντιθέσεις οξύνονται αλλά και μετατίθενται/συμπυκνώνονται ταυτόχρονα στο επίπεδο της πολιτικής αναμέτρησης. Από τη δική μας σκοπιά, αυτό δε σημαίνει ότι έχει τελειώσει, ή έστω μειωθεί, η σημασία της μαζική κινητοποίησης. Σημαίνει όμως ότι ο πολιτικός φορέας που εκφράζει την εναλλακτική λύση των κυριαρχούμενων δεν μπορεί να επαφίεται στο αυθόρμητο της λαϊκής κίνησης. Σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί φυσικά να υποκαταστήσει το ίδιο το κίνημα, ή ακόμη και τη σπίθα που θα ανάψει τη φωτιά στον κάμπο. Το τέλος του εφιάλτη που βιώνει ο ελληνικός λαός δεν μπορεί όμως να περιμένει το πέρας μιας κοινοβουλευτικής θητείας ή ένα ατύχημα πολιτικής ή οικονομικής φύσης που θα έρθει να ολοκληρώσει τη συντελούμενη καταστροφή. Ο Σύριζα επωμίζεται, εκ των πραγμάτων, την καθοριστικής σημασίας ευθύνη να ορίσει τους όρους του νικηφόρου αυριανού λαϊκού ξεσηκωμού.

Διαβάστε περισσότερα »

Αλέξης Τσίπρας: Το μόνο καλά οργανωμένο λόμπι στην Ελλάδα είναι το λόμπι της φοροδιαφυγής (Βίντεο)

 Ομιλία Aλ. Τσίπρα στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ, 11/12/2012

 

Διαβάστε περισσότερα »

Μαρσέλο Μπρινιόνι : «Η κυβέρνηση της Αργεντινής δεν είναι υπάλληλος των τραπεζών»

Συνέντευξη στη Χριστίνα Πάντζου

Ο Μαρσέλο Μπρινιόνι επισκέφθηκε την Ελλάδα ως επικεφαλής αντιπροσωπείας γερουσιαστών της Αργεντινής που συναντήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ και επέδωσε πρόσκληση για να επισκεφθεί επίσημα ο Αλέξης Τσίπρας τη χώρα.

Σύμβουλος σε θέματα διεθνών σχέσεων του προεδρείου της αργεντίνικης Γερουσίας, ο Μαρσέλο Μπρινιόνι μίλησε στην «Εφημερίδα των Συντακτών» για τις τελευταίες εξελίξεις στην Αργεντινή, τις διαδηλώσεις των προνομιούχων, τον ρόλο των ΜΜΕ, που λειτουργούν ως κόμματα της αντιπολίτευσης, τη σοσιαλδημοκρατία που παραδόθηκε στη Δεξιά, τον ληστρικό ρόλο του ΔΝΤ που με κάθε μέσο προσπαθεί να εμποδίσει τους λαούς να χειραφετηθούν ακολουθώντας τον δικό τους δρόμο και την απαράβατη απόφαση της Αργεντινής «να πληρώσει τα χρέη της σύμφωνα με τους νόμους και τις αποφάσεις της εκλεγμένης από τον λαό κυβέρνησης».

Το τελευταίο διάστημα το ΔΝΤ επικρίνει συστηματικά την κυβέρνηση της Αργεντινής, ενώ διεθνείς οικονομικοί θεσμοί εκτιμούν ότι η χώρα βρίσκεται ανάμεσα στις επτά με τη μεγαλύτερη πιθανότητα χρεοκοπίας στον κόσμο…

Το ΔΝΤ μόνο πείνα και λεηλασία έχει προκαλέσει στον κόσμο. Ελάχιστοι θεσμοί είναι τόσο αναξιόπιστοι όσο το ΔΝΤ. Η χώρα μας απαλλάχτηκε από αυτό αποπληρώνοντάς του όλο το χρέος της, ακόμη και εκείνο που ήταν αμφισβητούμενης προέλευσης.

Με την πάροδο των χρόνων, το ΔΝΤ μεταμορφώθηκε σε εργαλείο της διεθνούς τοκογλυφίας, βασισμένο σε μια απόλυτα αντιδημοκρατική αντίληψη: ότι οι Κεντρικές Τράπεζες πρέπει να είναι αυτόνομες από τις κυβερνήσεις και τους λαούς τους.

Αυτό είναι μια βαρβαρότητα που η Νότια Αμερική έχει αρχίσει να εγκαταλείπει. Κι όμως είναι το βασικό σύνθημα της Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας, που σήμερα δεν προσφέρει παρά λιτότητα και ύφεση.

Κατά παράδοξο τρόπο, στη Νότιο Αμερική το ΔΝΤ έχει μεταμορφωθεί σε βαρόμετρο των λαϊκών πολιτικών. Οσες επικρίνει το ΔΝΤ είναι σίγουρα αυτές που βελτιώνουν τη ζωή των λαών. Και όσες εγκωμιάζει στην πράξη δεν έχουν φέρει παρά πείνα και ανεργία στους λαούς.

Ωστόσο, η πρόσφατη απόφαση δικαστηρίου της Νέας Υόρκης, που απαιτεί να αποπληρώσει η Αργεντινή hedge funds που δεν μετείχαν στην αναδιάρθρωση του χρέους, θα μπορούσε να οδηγήσει σε τεχνητή χρεοκοπία. Πώς απαντά η κυβέρνηση;

Η απόφαση αυτού του Αμερικανού κυρίου είναι προφανώς παράνομη, αφού ο Γκριέζα δεν έχει διεθνή δικαιοδοσία, γεγονός που πιθανόν να καθορίσει και το να εγκαταλείψει η Αργεντινή το Χρηματιστήριο Αξιών της Νέας Υόρκης ως έδρα πληρωμών των ομολογιούχων που εντάχθηκαν στις αναδιαρθρώσεις του χρέους, δηλαδή του 90% των κατόχων ομολόγων χρέους της Αργεντινής.

Οπως είπε η πρόεδρός μας, αυτή η απόφαση εκφράζει την απόγνωση της Διεθνούς Χρηματοπιστωτικής Δικαστικής Αποικιοκρατίας, που επιδιώκει να εμποδίσει να υπάρξουν άλλοι πολιτικοί δρόμοι στον κόσμο, διαφορετικοί από την υποταγή στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Η Αργεντινή είναι εθνικά κυρίαρχη και θα πληρώσει τα χρέη της σύμφωνα με τους νόμους και τις αποφάσεις της εκλεγμένης από τον λαό κυβέρνησής της.

Το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι διατεθειμένο να φέρει την πείνα, να καταπιέσει, ακόμα και να σκοτώσει για να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του. Κανένας αισχρός δικαστής, που ψάχνει στους σκουπιδοτενεκέδες της Ιστορίας προκαλώντας την αποστροφή του λαού μας, δεν θα μπορέσει να επαναφέρει στην Αργεντινή τις πιο σκοτεινές μορφές του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.

Η Unasur θα συζητήσει το θέμα της Αργεντινής αυτή την εβδομάδα και η χώρα μας μόλις κατέθεσε έφεση κατά της απόφασης του Γκριέζα, μαζί με όλους τους ομολογιούχους που αποδέχτηκαν την αναδιάρθρωση που πρότεινε η Αργεντινή. Η χρηματοπιστωτική και πολιτική κυριαρχία των χωρών δεν μπορεί να ποδοπατιέται από τις τράπεζες ή τις επιχειρήσεις. Δεν θα αλλάξουν την πορεία μας.

Η Αργεντινή δεν θα δεχτεί σε καμία περίπτωση να της επιβάλουν ξένες και ανεφάρμοστες δικαστικές αποφάσεις. Δεν θα το κάνει πάνω στην πείνα του λαού της και ενάντια στην πεποίθηση της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησής του. Ευτυχώς η κυβέρνηση της Αργεντινής δεν είναι υπάλληλος των τραπεζών, όπως φαίνεται να είναι κάποιες κυβερνήσεις στην Ευρώπη.

Η Αργεντινή τους τελευταίους μήνες γνώρισε μαζικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις. Πώς ξεκίνησαν και ποια είναι η βάση της δυσαρέσκειας των διαδηλωτών;

Τα τελευταία δέκα χρόνια η Αργεντινή πέτυχε να βελτιώσει αισθητά την κοινωνική και οικονομική της κατάσταση, γεγονός που ωφέλησε όχι μόνο τους εργαζόμενους αλλά και τους επαγγελματίες, τους φοιτητές, τους επιχειρηματίες. Από φέτος, και με τη νέα θητεία που πρόσφερε ο λαός μας στην πρόεδρο Κίρσνερ στις εκλογές του Οκτώβρη του 2011, ξεκίνησε μια μεγάλη προσπάθεια αναδιανομής του πλούτου.

Η κυβέρνηση εφαρμόζει ενεργές πολιτικές για όσους έχουν λιγότερες ευκαιρίες και δυνατότητες. Εγκαινίασε ένα νέο μαζικό πρόγραμμα λαϊκών κατοικιών. Υποχρέωσε τις τράπεζες να διαθέσουν «ρευστό» σε παραγωγικές επενδύσεις μικρών επιχειρήσεων και να μειώσουν τα επιτόκια των πιστωτικών καρτών.

Επιβλήθηκε έλεγχος κεφαλαίων και ιδίως ως προς το «πόθεν έσχες» των πόρων για αγορά ξένου συναλλάγματος. Η τελευταία κινητοποίηση της 8ης Νοέμβρη ήταν έκφραση της προσπάθειας των πιο προνομιούχων στρωμάτων της κοινωνίας να διατηρήσουν τα προνόμιά τους.

Βάση της ήταν τα μεσαία στρώματα των αστικών κέντρων, αποτελούμενα κυρίως από καλοπληρωμένους υπαλλήλους επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών και εξαγωγών και από επαγγελματίες και μάνατζερ, που διαμαρτύρονται για τις μεταρρυθμίσεις προς ένα πιο προοδευτικό φορολογικό σύστημα και για τον έλεγχο κεφαλαίων και τραπεζικού συστήματος.

Αυτά τα στρώματα επωφελήθηκαν πολύ από την ανάπτυξη, αλλά αντί να επιδεικνύουν αλληλεγγύη σήμερα υποτάσσονται στη στάση των επιχειρηματιών, δηλαδή αυτών που καθορίζουν τις πολιτικές τους αντιλήψεις.

Τα ΜΜΕ εντείνουν τις καταγγελίες τους για έλλειψη ελευθερίας της έκφρασης και κατηγορούν την κυβέρνηση για άρνηση συναίνεσης.

Ο νόμος για τις υπηρεσίες οπτικοακουστικής επικοινωνίας στην Αργεντινή υπήρξε προφητικός, γιατί έθεσε προς συζήτηση το γεγονός ότι τα ΜΜΕ σήμερα αποτελούν οργανικό κομμάτι πολυεθνικών οικονομικών ομίλων και συνεπώς υπερασπίζονται τα συμφέροντα και τις αξίες τους μαζί με τις σύμμαχες πολιτικές τους δυνάμεις.

Ο Μάλκολμ Χ πριν από πολλά χρόνια, πριν από την παγκοσμιοποίηση και το Ιντερνετ, έλεγε «αν δεν είσαι υποψιασμένος απέναντι στα μέσα επικοινωνίας, θα αγαπήσεις τον καταπιεστή και θα μισήσεις τον καταπιεσμένο».

Οταν, όπως συμβαίνει στην Αργεντινή και τη Βενεζουέλα, αυτές οι σύμμαχες πολιτικές δυνάμεις των μονοπωλιακών ΜΜΕ αποτυγχάνουν να απομακρύνουν από την εξουσία λαϊκές κυβερνήσεις, τα ίδια τα ΜΜΕ καταλήγουν να γίνουν πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης και οι δημοσιογράφοι τους εκπρόσωποι Τύπου των αντικυβερνητικών πολιτικών.

Μιλούν για συναίνεση κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και για συναινετικές «κρατικές πολιτικές». Δεν μπορεί να υπάρξουν τέτοιες πολιτικές γιατί Δεξιά και Αριστερά δεν δίνουν τις ίδιες λύσεις στο ίδιο πρόβλημα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει στη σημερινή Ευρώπη, γιατί η σοσιαλδημοκρατική -κακώς αποκαλούμενη- Αριστερά παραδόθηκε στη Δεξιά και υπερασπίζεται την ατζέντα της με ανεξήγητο ζήλο.

Ποτέ η Αριστερά δεν θα μπορούσε να σκεφτεί το ίδιο φορολογικό σύστημα με τη Δεξιά ούτε μοιράζονται κοινές προτεραιότητες στις δαπάνες του προϋπολογισμού. Γι” αυτό και οι συναινετικές πολιτικές που διακηρύσσουν αυτά τα ΜΜΕ αποτελούν απλώς μια απόπειρα ώστε η ατζέντα της Δεξιάς, που είναι και δική τους, να γίνει και η μοναδική του πολιτικού συστήματος.

Ευτυχώς, στην Αργεντινή συζητάμε πολιτικά και πλουραλιστικά, κατανοώντας ότι λίγα πράγματα είναι πιο αντιδημοκρατικά από τη συναίνεση. Η συναίνεση υπονοεί εγγενώς την άρνηση της διαφωνίας. Αλλά η διαφωνία συνιστά το θεμελιώδες πνεύμα της δημοκρατίας.

 Ο κ. Μαρσέλο Μπρινιόνι είναι σύμβουλος Γερουσίας

Διαβάστε περισσότερα »

Ερώτηση βουλευτών ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ για φοροαπαλλαγές ναυτιλιακών εταιρειών

 

Ερώτηση κατέθεσαν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ προς τους αρμόδιους Υπουργούς "Οικονομικών", "Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας, Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων", "Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας" και "Ναυτιλίας και Αιγαίου" με θέμα: "Απάντησε η κυβέρνηση στα ερωτήματα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, για τις φοροαπαλλαγές των ναυτιλιακών εταιρειών;"

Ολόκληρη η ερώτηση

Παρά το γεγονός, ότι τα αρμόδια Υπουργεία ουδέποτε προέβησαν σε κάποια ανακοίνωση, εν τούτοις, από πολλά δημοσιεύματα τους τελευταίους μήνες, προκύπτει ότι μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των αρμόδιων ελληνικών Υπουργείων, εξελίσσεται μια συστηματική επίσημη διαβούλευση – διερεύνηση, με περιεχόμενο το καθεστώς φορολογίας των εμπορικών πλοίων και των ναυτιλιακών εταιρειών στην Ελλάδα. Η πρωτοβουλία ανήκει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ειδικότερα στη Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού.

Τα παραπάνω δημοσιεύματα αναφέρουν, ότι ήδη από το 2011 μέχρι και πρόσφατα, έχουν αποσταλεί από την Επιτροπή προς την ελληνική κυβέρνηση, τουλάχιστον τρεις επιστολές – έγγραφα, με περιεχόμενο τη διερεύνηση του θέματος. Αναφέρονται συγκεκριμένα:

α) Επιστολή της 4ης Νοεμβρίου 2011, με την οποία η Επιτροπή ζήτησε πληροφορίες σχετικά με την ύπαρξη πιθανών μέτρων, υπέρ των ναυτιλιακών εταιρειών. Οι ελληνικές αρχές, υπέβαλαν αίτημα παράτασης της προθεσμίας απάντησης, με επιστολή της 1ης Δεκεμβρίου 2011, το οποίο έγινε δεκτό με επιστολή της 5ης Δεκεμβρίου 2011. Οι ελληνικές αρχές ανταποκρίθηκαν στο αίτημα παροχής πληροφοριών, στις 3 και 11 Ιανουαρίου 2012.

β) Επιστολή της 31ης Ιουλίου 2012, του Διευθυντή της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού κ. Alexander Italianer προς τη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στην ΕΕ και ειδικότερα προς τον πρέσβη κ. Θόδωρο Σωτηρόπουλο με θέμα «Καθεστώς Φορολογίας, με βάση τη χωρητικότητα των πλοίων, την εξαίρεση από το φόρο εισοδήματος, καθώς και ορισμένα συμπληρωματικά μέτρα υπέρ της ναυτιλίας και συναφών κλάδων», ζητώντας περισσότερες εξηγήσεις.

γ) Επιστολή της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, προς τη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία με ημερομηνία 17/08/2012, με θέμα «Πιθανή μείωση του συναφούς με την εργασία κόστους για τους ναυτικούς και άλλα πιθανά κρατικά μέτρα, προς όφελος ναυτιλιακών εταιρειών», την οποία υπογράφει ο κ. Alain Alexis, προϊστάμενος διοικητικής μονάδας, η οποία συνοδεύεται από κείμενο 11 σελίδων, το οποίο επιγράφεται ως Παράρτημα Ι. Σύμφωνα με τα ίδια δημοσιεύματα, η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε και έλαβε προθεσμία μέχρι και τις 30 Οκτωβρίου 2012, για να απαντήσει στα ερωτήματα της Επιτροπής.

Είναι προφανές, ότι οι παραπάνω πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ενεργοποιούνται στο έδαφος της όξυνσης του ανταγωνισμού πολλών και ισχυρών συμφερόντων, στον τομέα των Ευρωπαϊκών και παγκόσμιων θαλάσσιων μεταφορών. Η ισχύς και η δυναμικότητα της ελληνικής ναυτιλίας, έχει ανταγωνίστριες δυνάμεις. Ανεξάρτητα, όμως, από το γεγονός ότι η ελληνική πολιτεία οφείλει συμβατικά να μην αγνοήσει αυτή την παράμετρο, εν τούτοις, η σε εξέλιξη διερεύνηση δίνει μια πολύ σημαντική δυνατότητα για τη διεξαγωγή ενός ανοικτού δημόσιου διαλόγου στη χώρα μας, μεταξύ όλων όσων οφείλουν να έχουν υπεύθυνο λόγο αναφορικά με την αντιστοίχιση του μεγέθους της ελληνικής ναυτιλίας, με τη συνεισφορά της στην ελληνική οικονομία και στην ελληνική κοινωνία.

Είναι γι’ αυτό απολύτως αναγκαίο αυτή η διαβούλευση – διερεύνηση να μην παραμείνει μόνο στο πλαίσιο της ανταλλαγής επιστολών μεταξύ Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ελληνικής κυβέρνησης, αλλά να διευρυνθεί σε έναν ανοιχτό διάλογο πολιτείας, κοινοβουλίου και πολιτικών κομμάτων, με όλους τους κοινωνικούς φορείς που εκπροσωπούν τις παραγωγικές δυνάμεις στο χώρο της ναυτιλίας, τόσο της επιχειρηματικότητας, όσο και της ναυτεργασίας.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Ε.Κ.Μ. κατ’ επανάληψη, έχει θέσει το θέμα αυτό τόσο στη Βουλή, όσο και με δημόσιες ανακοινώσεις. Ιδιαίτερα, στις συνθήκες της οξύτατης κρίσης, επείγει η επαναξιολόγηση ή και η κατάργηση όλων των φοροαπαλλακτικών καθεστώτων, με κριτήρια τη συνταγματική επιταγή της δίκαιης αναλογικότητας στα δημόσια βάρη.

Ειδικότερα, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Ε.Κ.Μ., έχει προγραμματικά διακηρύξει την ανάγκη της επανεξέτασης από μηδενική βάση, των σχέσεων ανάμεσα στο ελληνικό κράτος, τη ναυτιλία και τον εφοπλιστικό κόσμο, με στόχο την κατάργηση των 58 διαφορετικών φοροαπαλλαγών και τη δημιουργία ενός σταθερού φορολογικού καθεστώτος, που θα ανταποκρίνεται στη συνταγματική επιταγή για τη συμβολή όλων των Ελλήνων υπηκόων στα δημόσια βάρη, στα πλαίσια μίας Εθνικής Προγραμματικής Συμφωνίας με τον κλάδο της ναυτιλίας και τον εφοπλιστικό κόσμο, που θα αυξήσει τα φορολογικά έσοδα.

Με βάση τα παραπάνω, ερωτώνται οι κύριοι Υπουργοί:

1. Έχουν απαντήσει στις επιστολές και στα ερωτήματα που τους έχει απευθύνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αναφορικά με το καθεστώς φορολόγησης των ναυτιλιακών εταιρειών και με άλλα συναφή θέματα; Εάν ναι, ποιες είναι οι απαντήσεις τους; Εάν όχι. πότε σκοπεύουν να απαντήσουν;

2. Προτίθενται με βάση τα ερωτήματα και τις απαντήσεις να ανοίξουν δημόσιο διάλογο, αναφορικά με την κατ’ ελάχιστον επιτακτική και προφανή ανάγκη δίκαιης εξισορρόπησης της δυναμικότητας της ελληνικής ναυτιλίας, με τα οφέλη που απολαμβάνει από αυτήν η ελληνική κοινωνία;

3. Προτίθεται η κυβέρνηση να καταργήσει τις 58 διαφορετικές φορολογικές απαλλαγές που απολαμβάνει το εφοπλιστικό κεφάλαιο ή να τις επανεξετάσει από μηδενική βάση, μέσω της σύναψης μίας Εθνικής Προγραμματικής Συμφωνίας με τον κλάδο της ναυτιλίας και τον εφοπλιστικό κόσμο;

Αίτηση Κατάθεσης Εγγράφων

Καλούνται οι ερωτώμενοι αρμόδιοι Υπουργοί, να μας κοινοποιήσουν τα παρακάτω έγγραφα, στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής διαδικασίας αιτήσεως κατάθεσης εγγράφων:

1. Την επιστολή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς την ελληνική κυβέρνηση με ημερομηνία την 4η Νοεμβρίου 2011, με την οποία ζητήθηκαν πληροφορίες για πιθανά μέτρα υπέρ των ναυτιλιακών εταιρειών, καθώς και τα έγγραφα που απέστειλαν οι ελληνικές αρχές προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ως απάντηση στην εν λόγω επιστολή.

2. Την επιστολή που απηύθυνε την 31η Ιουλίου 2012, ο Διευθυντής της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κ. Alexander Italianer προς τη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στην ΕΕ και ειδικότερα προς τον πρέσβη κ. Θόδωρο Σωτηρόπουλο με θέμα «Καθεστώς Φορολογίας με βάση τη χωρητικότητα των πλοίων, την εξαίρεση από το φόρο εισοδήματος, καθώς και ορισμένα συμπληρωματικά μέτρα υπέρ της ναυτιλίας και συναφών κλάδων», ζητώντας περισσότερες εξηγήσεις καθώς και τα έγγραφα που απέστειλαν οι ελληνικές αρχές προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ως απάντηση στην εν λόγω επιστολή.

3. Την επιστολή της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς τη Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία με ημερομηνία 17/08/2012, με θέμα «Πιθανή μείωση του συναφούς με την εργασία κόστους για τους ναυτικούς και άλλα πιθανά κρατικά μέτρα προς όφελος ναυτιλιακών εταιρειών», την οποία υπογράφει ο κ. Alain Alexis, προϊστάμενος διοικητικής μονάδας, η οποία συνοδεύεται από κείμενο 11 σελίδων το οποίο επιγράφεται ως Παράρτημα Ι και με την οποία ζητούνται πληροφορίες για μια σειρά από ερωτήματα, καθώς και τα έγγραφα που απέστειλαν οι ελληνικές αρχές προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως απάντηση στην εν λόγω επιστολή και στο Παράρτημα της.

4. Άλλα έγγραφα που περιλαμβάνονται στην αλληλογραφία μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σχετικά με τις ανωτέρω αναφερόμενες επιστολές (πχ αιτήσεις παράτασης των προθεσμιών για τις απαντητικές επιστολές). Επίσης, οι κύριοι Υπουργοί, παρακαλούνται για την κατάθεση του συνόλου των εγγράφων της αλληλογραφίας, μεταξύ των επιμέρους υπηρεσιών και των φορέων του ελληνικού κράτους, που χρησιμοποιήθηκαν για τη διαμόρφωση του περιεχομένου των απαντητικών επιστολών προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

5. Κάθε άλλο δημόσιο έγγραφο, που σχετίζεται με την ερευνώμενη υπόθεση.

Οι ερωτώντες βουλευτές

Θοδωρής Δρίτσας

Δημήτρης Γάκης

Γιάννης Δραγασάκης

Γιώργος Σταθάκης

Δημήτρης Στρατούλης

Νίκος Συρμαλένιος

Ευκλείδης Τσακαλώτος

Διαβάστε περισσότερα »