Ορισμένες σκέψεις για την προετοιμασία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς

 

*Του Ανδρέα Καρίτζη

Τα αδιέξοδα της κυβερνητικής πλειοψηφίας είναι πολλαπλά, καθώς η πορεία προς την καταστροφή που εγκαινίασαν τα Μνημόνια και η σθεναρή αντίσταση του λαού συνθλίβουν το πολιτικό κατεστημένο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ ηγείται της προσπάθειας των λαϊκών τάξεων να αναχαιτίσουν την καταστροφή και να θέσουν τις βάσεις για μια διαφορετική πορεία, με γνώμονα τις ανάγκες των πολλών. Η κυβέρνηση της Αριστεράς αποτελεί ένα κρίσιμο όπλο σε μια τέτοια προσπάθεια, η οποία αρχίζει και δεν τελειώνει με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας.
Η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από την Αριστερά, σε μια πρώτη φάση, θα χαρακτηρίζεται από πολιτική, κοινωνική και γεωπολιτική αστάθεια. Συγκεκριμένα, λόγω της κρισιμότητας της κατάστασης τόσο στο ελληνικό οικονομικο-κοινωνικό πλαίσιο όσο και στο ευρωπαϊκό, η κυβέρνηση της Αριστεράς θα βρεθεί μπροστά σε μια σκληρή σύγκρουση/διαπραγμάτευση για τη διαμόρφωση του ορίζοντα των πολιτικών δυνατοτήτων της. Με άλλα λόγια, θα κληθεί να «ανοίξει χώρο» μέσα σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο νεοφιλελεύθερης πολιτικής λιτότητας που θα επιτρέψει την εφαρμογή μιας αντίθετης πολιτικής.
Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο για το μέλλον της κυβέρνησης αλλά και του ελληνικού λαού, οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης μπορούν να σχηματοποιηθούν σε δύο άξονες.
Ο πρώτος άξονας είναι η αντιμετώπιση του κρίσιμου συμπλέγματος εσωτερική οικονομική πολιτική - διαπραγμάτευση για το χρέος - εξασφάλιση ρευστότητας. Ο εν λόγω άξονας συνιστά το πεδίο της σύγκρουσης με την εφαρμοζόμενη πολιτική. Η αντιπαράθεση με την οικονομική και πολιτική ελίτ στην Ελλάδα και την Ευρώπη δεν θα είναι στιγμιαία και βασικός στόχος των αντιπάλων θα είναι να μη φτάσει η κυβέρνηση στο τέλος της διαπραγμάτευσης. Επίσης, η αντιπαράθεση θα είναι πολυεπίπεδη. Θα ασκηθούν οικονομικές και άλλες πιέσεις ώστε να μην μπορεί η κυβέρνηση να ανταποκριθεί σε μια σειρά τομείς, να επιδεινωθεί η κατάσταση της οικονομίας κ.ο.κ. Η τεχνητή διόγκωση πολλαπλών προβλημάτων και η προσπάθεια δημιουργίας ενός σκηνικού «χάους» θα έχουν στόχο την υπονόμευση της λαϊκής στήριξης της κυβέρνησης ώστε η πτώση ή η αποδοχή ενός άλλου πλαισίου πολιτικής λιτότητας να είναι οι μόνες δυνατές επιλογές.
Η κυβέρνηση πρέπει να κινηθεί σε τρία επίπεδα όσον αφορά τον συγκεκριμένο κρίσιμο άξονα: α) να διαμορφώσει την καλύτερη δυνατή στρατηγική διαπραγμάτευσης αξιοποιώντας την κινητικότητα στην Ε.Ε. και τις αντιφάσεις στο εσωτερικό των κυρίαρχων δυνάμεων, β) να βάλει μπροστά ριζoσπαστικές παρεμβάσεις που μετατοπίζουν τα βάρη της δημοσιονομικής εξισορρόπησης στους οικονομικά ισχυρούς και που βάζουν τέλος στην αιμορραγία των δημόσιων ταμείων προς μεγάλα συμφέροντα. Αυτές οι παρεμβάσεις είναι κρίσιμες τόσο ως προς το σκέλος του οικονομικού αποτελέσματος όσο και ως προς το προστιθέμενο λαϊκό έρεισμα που παράγουν για την κυβέρνηση. Επίσης, οι εν λόγω παρεμβάσεις συνιστούν μεγάλες τομές στον τρόπο διάρθρωσης της ελληνικής πολιτείας, καθώς ξεθεμελιώνουν στρατηγικές επιλογές του πολιτικού κατεστημένου των τελευταίων δεκαετιών. Όμως αυτές οι παρεμβάσεις δεν αποδίδουν άμεσα οπότε χρειάζεται γ) η επεξεργασία ενός «Μνημονίου» για τους οικονομικά ισχυρούς, μια κίνηση αποφασιστική για την αντιμετώπιση των έκτακτων συνθηκών στις οποίες θα βρεθεί η κυβέρνηση από την πίεση που θα της ασκηθεί και η οποία θα πρέπει σε σύντομο χρόνο να καλύψει ανάγκες και να εξασφαλίσει χρηματικές ροές. Ένα σχέδιο με έκτακτα μέτρα που θα αφορούν τον συσσωρευμένο πλούτο συνιστά το βασικό επιχειρησιακό όπλο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς απέναντι στην πολυεπίπεδη επίθεση που θα δεχθεί κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης.
Ο δεύτερος άξονας σχετίζεται με άμεσες προτεραιότητες που σκοπό έχουν α) να ισχυροποιήσουν το λαϊκό έρεισμα της κυβέρνησης και β) να αντιμετωπίσουν ζητήματα που θεωρούνται «αχίλλειος πτέρνα» για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, ιδιαίτερα στην πρώτη κρίσιμη φάση.
Ενδεικτικά, στην πρώτη κατηγορία ανήκουν ζητήματα όπως η υγεία, η κοινωνική πρόνοια, τα εργασιακά και η παιδεία, αλλά και το κρίσιμο θέμα της πολιτικής και δικαστικής διερεύνησης επιλογών που μας οδήγησαν ως εδώ. Επίσης, απαιτείται η συγκρότηση σχεδίου για την αντιμετώπιση της κατάρρευσης του ελληνικού λαού (διαθέσιμα κρατικά μέσα και διάταξή τους, δέσμη έκτακτων μέτρων, μορφές λαϊκής αυτο-οργάνωσης και αρμοδιότητες αυτών κ.ο.κ.).
Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν θέματα όπως το έγκλημα, η διαφθορά στον κρατικό μηχανισμό, η μετανάστευση, η ενίσχυση νεοναζιστικών πυρήνων στο κράτος και την κοινωνία και η αποδυνάμωση του δημοκρατικού αισθήματος. Σε αυτά τα θέματα χρειάζονται άμεσες παρεμβάσεις με στόχο γρήγορα και απτά αποτελέσματα στη ζωή των πολιτών, ώστε να δοθεί η αίσθηση ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι ικανή στην αντιμετώπιση ζητημάτων που ενισχύουν τον φόβο και την ανασφάλεια στον λαό.
Πρέπει να εξετάσουμε όλες τις πλευρές τέτοιων κινήσεων ώστε με αυτοπεποίθηση να είμαστε σε θέση να προχωρήσουμε, καθώς σε μια περίοδο έντονων και συντονισμένων πιέσεων η αμηχανία και η μη απάντηση στις πιέσεις μπορεί να είναι καθοριστικές για τη βιωσιμότητα της κυβέρνησης, δηλαδή του να είναι σε θέση η κυβέρνηση να φτάσει μέχρι το τέλος της διαπραγμάτευσης.

*Δημοσιεύτηκε στην Αυγή την Κυριακή 11-11-2012